Ik zie hem nog mijn auto instappen, lichtelijk nerveus, een capuchon over zijn hoofd getrokken en met een onzekere houding. Zonder oogcontact te maken en met een binnensmondse begroeting “Yo, alles chill” stapt hij in.

Ik besluit niet direct weg te rijden en ter plekke met hem in te checken. We hebben elkaar al vaker gezien, dus ik weet dat dit voor hem niet de manier is waarop we elkaar begroeten en van start gaan met onze sessie. En dus ben ik nieuwsgierig naar wat ervoor heeft gezorgd dat hij er vandaag zo bij zit. Na mijn vraag om in te checken valt er een lange stilte. Een stilte die zolang duurt, dat die zelfs voor mij ook beladen voelt. Uiteindelijk maakt hij de keuze om zijn emoties met mij te delen. Hij checkt in met de woorden hopeloos, verdrietig en eenzaam. Ik vraag hem of het voor hem oké is om zijn verhaal te delen waardoor hij deze emoties ervaart. En of we dat gesprek aan kunnen gaan met oogcontact en zonder capuchon over zijn hoofd. Hij zet zijn capuchon met wat tegenzin af en blijft voor zich uitkijken. En pas dan zie ik een grote pleister zitten op zijn linkerwang. Ik begrijp nu ook direct de capuchon en het wegkijken. Ik vraag hem of hij me wil vertellen wat er is gebeurd.

Vol schaamte en zoekend naar woorden vertelt hij me dat hij zichzelf heeft gesneden met scheren. Dat hij via YouTube een filmpje had opgezocht waarop hij kon zien hoe hij dat moest doen. En dat dit gepaard ging met een hoop gevloek, getier en uiteindelijk met een snee in zijn wang. “En wat zorgt ervoor dat je je er zo ongemakkelijk over voelt?”, vraag ik hem?

Hij voelt zich dom en onhandig en ik zie zijn pleister nat worden van de tranen. “Voel je je alleen dom en onhandig of is er nog meer?”, vraag ik hem. Hij antwoordt dat hij baalt dat zijn vader er niet is, dat hij zoveel dingen zelf moet uitvinden en geen idee heeft waar hij moet beginnen. Daarom voelt hij zich eenzaam en verdrietig en hij wil zijn moeder er niet mee lastig vallen. “Dat is toch anders”, zegt hij.

Ik besluit deze sessie aandacht te geven aan dat wat hij mist, waar hij ondersteuning bij nodig heeft en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het gevoel krijgt dat hij er niet alleen voor staat. En natuurlijk vertel ik hem dat als hij zich er prettiger bij voelt, hij zijn capuchon weer op mag doen .

Heeft jouw puber het moeilijk? En zoeken jullie een eigenwijze coach/begeleider die verder kijkt dan alleen het gedrag? Neem dan eens contact op met Ernst-Jan, hij vertelt je graag mee over zijn eigenwijze werkwijze.

Het is vroeg in de ochtend als ik Pien ophaal bij haar baasjes en samen met haar naar onze werklocatie wandel. Het is windstil en de zon doet hard haar best om de hemel wat licht te brengen. Deze wandeling loop ik altijd in stilte om verbinding te maken met mezelf en met de hond die mee gaat werken. Het is een in-check momentje voor ons beide. Hoe voelen we ons en hebben we nog iets nodig vandaag? Pien is zoals altijd enorm blij en enthousiast en ik voel me heel goed, in balans, krachtig. Terwijl ik dat opmerk hoor ik een vervelend stemmetje in mijn hoofd die zegt “hoe kan dat nou? Dat is niet normaal joh, dat het goed met je gaat! Mis je haar dan wel echt? Vind je het niet erg?” Mijn ego heeft blijkbaar moeite met de balans die er in mij is.

Niet veel later arriveren Pien en ik op de locatie en zet ik alles klaar voor onze eerste afspraak die dag. Als alles op z’n plek staat, het theewater kookt en de ruimte zich vult met heerlijke meditatieve muziek is het tijd om nog even verder de stilte in te gaan, zodat ik de sessie kan starten vanuit de juiste energie. Als ik de stilte op zoek voel ik dat de woorden die mijn ego heeft uitgesproken mij diep hebben geraakt. Ik observeer wat er nog meer is en realiseer me dat ik het gemis en de pijn van het verdriet altijd met me mee draag. Het heeft een hele grote ruimte gekregen in mijn systeem. Alles heeft een ruimte: verdriet, angst, ongeduld, hoop, liefde en ga zo maar door. Daardoor is er een balans en voel ik me goed en krachtig. Er is geen weerstand; alles kan er mag er zijn. En elke dag opnieuw stem ik af op dat wat aandacht van mij nodig heeft.

Terwijl ik me dit realiseer voel ik een energie achter me staan, ik “kijk” wie het is maar kan het niet plaatsen. Dan voel ik een hand op mijn schouder en een stroming van liefdevolle energie. “Doe je ogen open”, zegt de man. Ik open mijn ogen en zie dat de lucht roze is gekleurd en ik weet dat Liv bij me is, ze is altijd bij me. Een gevoel van dankbaarheid, liefde en verdriet overheerst, voor het leven, voor de dood, voor mijn reis in dit leven en voor mijn bijzondere werk. Mijn ogen vullen zich met tranen als ik de energie bedank dat hij er was en niet veel later sluit ik de stilte af, terwijl Pien dicht tegen me aan ligt. Het is tijd om aan het werk te gaan, anderen te leren wat leven vanuit liefde en je hart je brengt. En mijn ego? Die heb ik de rest van de dag niet meer gehoord ;-).

---

We gaan er even tussenuit

Nee, we gaan niet op vakantie, maar we gaan de komende maand wel volledig offline. En dat doen we, omdat we voelen dat het nodig is.

Dit jaar was voor ons privé heel pittig, want voor ons begon op 6 december 2019 de grootste nachtmerrie ooit; het verlies van ons meisje Liv. Het verlies van een kindje waar we zo lang naar hadden verlangd, over hadden gedroomd en over hadden gefantaseerd. Een kindje dat na 10 weken voor het eerst contact maakte met Joyce en haar de meest bijzondere spirituele ervaring ooit gaf. In de daaropvolgende 10 weken zorgde ze voor een bron van warmte, liefde en vertrouwen in ons leven. Het was een feestje. Een feestje dat na een zwangerschap van 20 weken en 5 dagen een abrupt einde kreeg. De lichten sprongen aan, het geluid ging uit en toen werd het oorverdovend stil in ons leven. Op 16 december 2019 werd Liv geboren en maakte zij ons papa en mama. Een periode van liefde, dankbaarheid, nederigheid maar ook van intens gemis en verdriet brak aan.

Maar we moesten wel verder, als ouders zonder kindje. En dat deden we op ons eigen tempo met heel veel uitdagingen op ons pad. We moesten onszelf en ons leven opnieuw vormgeven. En dat doen we tot op de dag van vandaag eigenlijk nog steeds. Want wie zijn wij nu na dit grote verlies? Wie zijn wij als ouder zonder kind? Als personen die rouwen? Wie zijn wij nu er zoveel in en om ons heen is veranderd? Er zijn bijzondere en liefdevolle mensen bijgekomen in ons leven, maar helaas zijn er ook mensen afgevallen. En met dat laatste hadden we nooit rekening gehouden. En dus rouwen we ook daar om. Om het gemis en het verdriet van mensen die ons dierbaar waren, maar inmiddels geen deel meer uitmaken van ons leven. Misschien omdat zij het niet aankunnen, misschien omdat wij zijn veranderd. Het doet pijn, echt… maar het is wat het is.

In de eerste maanden na het overlijden van Liv vroegen we het universum om de wereld stil te zetten, want alles om ons heen ging te snel door. We wilden wel mee, maar het ging niet, het was te snel en te veel. Maar toen kwam het coronavirus. De wereld stond stil, precies zoals we hadden gevraagd. En heel even voelde dat heel erg fijn, totdat het besef kwam van de impact van het virus. Een (schoon)moeder die vereenzaamde en achteruitging door haar dementie, werk dat stil kwam te liggen, inkomsten die uitbleven. Maar bovenal de sociale contacten die we zo hard nodig hadden, net als de knuffels, bleven uit. En ondertussen was er nog het ziekenhuis dat veel van onze aandacht vroeg, want alles, maar dan ook werkelijk alles werd onderzocht. En als je ons een beetje kent dan weet je dat wij niet zoveel kunnen met alle onderzoeken en kansberekeningen. En dus hebben we ook daarin op de rem getrapt. Het was genoeg en het was duidelijk, we hebben dikke vette pech gehad wat betreft het overlijden van Liv.

En terwijl de wereld stilviel en we zoveel dingen zo graag anders hadden gezien gingen we door. We besloten onze tijd te besteden aan de gratis snuffelcalls voor iedereen die behoefte had aan een gesprek en een luisterend oor. We schreven een online training voor mensen met hun eigen hond investeerden in ons bedrijf en bleven vooruit kijken. In juni ontstond er weer ruimte voor de sociale contacten en tegen de tijd dat het augustus was kwam er meer rust. De diepe dalen van de rouw leerden we te herkennen waardoor we beter konden begrijpen wat er met ons gebeurde.

Op de dagen dat we alleen maar konden rouwen en huilen gooiden we de agenda leeg en maakten we ruimte voor dat wat er mocht zijn: pijn, verdriet en stilte. Helaas werd dat niet door iedereen geaccepteerd en moest Ernst-Jan bij zijn werkgever de uitdaging aangaan om te kiezen voor wat hij nodig had. Het thema ‘grenzen aangeven’ is nog nooit zo aanwezig geweest in ons leven. Maar hij ging door totdat hij op een dag in oktober op gesprek moest komen en te horen kreeg dat hij zijn baan kwijt was om economische redenen. Eerlijk? We twijfelen aan die redenen, maar ook dit is wat het is. De strijd aangaan voelde niet goed voor Ernst-Jan en dus deed hij dat ook niet. Het geeft voor ons vooral aan hoeveel de wereld nog te leren heeft. En hoe anders bedrijven het zouden kunnen doen als ze in de basis beginnen met vertrouwen en een open communicatie met hun medewerkers. Om nog maar te zwijgen over het onbegrip dat er heerst rondom het thema rouw.

Maar we gaan door. Want we blijven in al het gemis, het verdriet, de pijn, de onwetendheid van mensen en de hardheid van de maatschappij geloven en vertrouwen in wie wij zijn als persoon. We zijn nog steeds open, warm, liefdevol en direct. En we vertrouwen erop dat alles is zoals het moet zijn. En dat alles wat wij meemaken van dienst kan zijn naar anderen toe en dat dan ook de ander in staat zal zijn om vanuit liefde te handelen.

En terwijl we doorgaan vinden we het ontzettend stom dat Liv niet bij ons mocht blijven, zijn we boos op moeder natuur dat ze ons dit heeft aangedaan, zijn we intens verdrietig omdat we ons meisje elke dag zo intens missen. Want het cliché is waar: “Het voelt alsof ze er altijd al is geweest”. Het is voor ons moeilijk te beseffen hoe ons leven was voordat zij werd geboren.

“Maar hoe kun je dan nog verder vanuit liefde en vertrouwen?”, zul je denken. Tja, door elke dag opnieuw te kijken naar wat er wél is. Enorm stom als we het zo opschrijven, maar het is wel echt zo! Onze praktijk groeit en ons klantenbestand is dit jaar uiteindelijk verdubbeld, ondanks de corona crisis. Ons werk wordt gezien, we hebben de SKJ-certificering binnen, mooie samenwerkingen bereikt, co-coach Pien in ons team verwelkomd. We hebben zoveel lieve mensen om ons heen die in ons geloven. Met wie we kunnen lachen, huilen en praten en waar alles mag ‘zijn’ en dat is echt alles waard. We stonden in het Algemeen Dagblad met een prachtig artikel, we ontvingen waanzinnige recensies en hebben samen mogen werken met de meest mooie coachees die een coach zich kan wensen. En dan hebben we het nog niet eens over de ontwikkeling die Joyce heeft doorgemaakt op spiritueel niveau. En dat alles maakt ons trots en dankbaar, want zo wordt de liefde en het vertrouwen verspreid en dat is wat onze Liv kwam brengen.

Maar nu gaan we er dus even tussenuit: vanaf morgen tot 2 januari zijn we offline. December wordt een maand van rouwen, tranen, gemis, liefde, samenzijn en van dankbaarheid. Want ondanks alle tegenslagen zijn we nog elke dag dankbaar voor alle inzichten en alle liefde die Liv ons heeft gebracht. En voor het feit dat we samen zo ontzettend sterk zijn.

Jullie mogen in de tussentijd natuurlijk alle (aan)vragen naar ons blijven sturen. Vanaf 2 januari pakken wij de draad weer op en zullen we jullie e-mails en berichtjes beantwoorden en alle aanvragen weer gaan inplannen.

Voor nu wensen we jullie allemaal een liefdevolle december maand toe. Zorg voor elkaar, vertel de mensen die je liefhebt wat je ze wilt vertellen, vertrouw op wat je voelt en geniet van de allerkleinste dingen in het leven, want morgen kan alles anders zijn.

Kun je niet tot januari wachten op onze berichtjes? Volg ons dan via onze privé accounts.

Wat als

And you ask me “what if i fall?”, Oh but darling “what if you fly?”

In 2016 kwam ik uit de kast met mijn nieuwe passie, coachen met honden. En in een tijd waarin de coaches als paddenstoelen uit de grond schoten voelde ik me daar behoorlijk onzeker over. Maar ik had een passie gevonden, was er goed in en zag dat deze manier van coachen werkte door de oefensessies en gratis coachafspraken die ik in die tijd deed. Ook leerde ik dat het opvoeden van een hond meer is dan alleen opvoeden volgens de gebruikelijke opvoedregels. Achteraf gezien een periode van groei voor mezelf en voor Bo. Als vanzelfsprekend ontstond de praktijk eind 2017 en was het tijd om mezelf, het werk en mijn missie te delen met de wereld.

Ontwikkeling

Al vanaf 2015 was ik enorm in ontwikkeling. Ik investeerde in coachtrajecten en opleidingen, waardoor ik groeide als persoon. Ik voelde steeds meer vrijheid in de dingen die ik deed, ook als ondernemer. Zo leerde ik dat mijn bedrijven prima naast elkaar konden bestaan. En dat ik mijn andere werk (administratieve ondersteuning voor ondernemers) ook nog steeds met veel plezier kon blijven doen. Allemaal onwijs positief dus!

Mijn bubbel

Maar dit waren allemaal ontwikkelingen en inzichten die binnen mijn “bubbel” lagen. De mensen die door mij gecoacht zijn weten wat ik daar mee bedoel ?. Binnen mijn persoonlijke ruimte en energie liep alles zoals het voor mijn gevoel moest zijn, op mijn manier en in mijn tempo. Maar voor de buitenwereld was het nogal wennen dat ik het anders deed dan dat de norm was en dat voelde ik.

Eén van de meest frustrerende dingen wil ik daarom met je delen in deze blog. Want op het moment dat de praktijk een naam kreeg en ik dus echt geld ging verdienen met mijn werk als coach en spiegeltrainer samen met Bo kreeg ik regelmatig de vraag “maar wat ga je dan doen als Bo er niet meer is? Die heeft niet het eeuwige leven?”. En nu ik dit typ raakt de vraag me nog steeds!

Gekwetst

Eerlijk? Ik heb geen idee meer welke antwoorden ik hierop heb gegeven, het enige wat ik me nog herinner is dat ik me er enorm gekwetst door voelde. A omdat ik werd onderschat in hoe ik mijn bedrijf wilde opbouwen in de toekomst en B omdat ze iets vroegen over de dood van mijn allergrootste vriend Bo die ik beschouw als mijn familie.

Inmiddels is het 2020, is Bo nog altijd in mijn leven en hoewel hij in zijn lijf minder actief is vindt hij het nog steeds super fijn om mee te gaan werken. Dat is wat hij echt heel graag doet! Ook is ons team uitgebreid met de komst van Ernst-Jan en Balou. En zijn we een 3^e hond aan het trainen om mee te gaan werken in onze trajecten. Mijn bedrijven werken nog steeds prima naast elkaar en leef ik dus het leven zoals ik dat voor ogen had.

Wat als …

Mijn doel met dit verhaal? Benader de vraag ”wat als …” positief, want als ik vanuit de negatieve vraag van “wat als” was begonnen aan mijn avonturen in 2015 had ik er nu waarschijnlijk heel anders bij gezeten. Niemand kan in de toekomst kijken, de zekerheid die je zoekt zit in jezelf! Jij bepaalt zelf wat je wilt en kunt doen in dit leven. Dat mensen mij vroegen “wat als Bo er niet meer is?” had alles te maken met hun angsten en niet met die van mij.

We leven momenteel in een tijd waarin niemand de antwoorden heeft, we moeten het doen met de informatie die er op dit moment is. En vanuit die informatie kun je bouwen aan jouw toekomst, aan jezelf of je onderneming(en) in het hier en nu. Luister naar je hart en volg je eigen pad!

Zoek je iemand die je daarin coacht en begeleid dan ontmoet ik je graag! Want wat nou als… ik jou kan helpen ??