Het is vroeg in de ochtend als ik Pien ophaal bij haar baasjes en samen met haar naar onze werklocatie wandel. Het is windstil en de zon doet hard haar best om de hemel wat licht te brengen. Deze wandeling loop ik altijd in stilte om verbinding te maken met mezelf en met de hond die mee gaat werken. Het is een in-check momentje voor ons beide. Hoe voelen we ons en hebben we nog iets nodig vandaag? Pien is zoals altijd enorm blij en enthousiast en ik voel me heel goed, in balans, krachtig. Terwijl ik dat opmerk hoor ik een vervelend stemmetje in mijn hoofd die zegt “hoe kan dat nou? Dat is niet normaal joh, dat het goed met je gaat! Mis je haar dan wel echt? Vind je het niet erg?” Mijn ego heeft blijkbaar moeite met de balans die er in mij is.
Niet veel later arriveren Pien en ik op de locatie en zet ik alles klaar voor onze eerste afspraak die dag. Als alles op z’n plek staat, het theewater kookt en de ruimte zich vult met heerlijke meditatieve muziek is het tijd om nog even verder de stilte in te gaan, zodat ik de sessie kan starten vanuit de juiste energie. Als ik de stilte op zoek voel ik dat de woorden die mijn ego heeft uitgesproken mij diep hebben geraakt. Ik observeer wat er nog meer is en realiseer me dat ik het gemis en de pijn van het verdriet altijd met me mee draag. Het heeft een hele grote ruimte gekregen in mijn systeem. Alles heeft een ruimte: verdriet, angst, ongeduld, hoop, liefde en ga zo maar door. Daardoor is er een balans en voel ik me goed en krachtig. Er is geen weerstand; alles kan er mag er zijn. En elke dag opnieuw stem ik af op dat wat aandacht van mij nodig heeft.
Terwijl ik me dit realiseer voel ik een energie achter me staan, ik “kijk” wie het is maar kan het niet plaatsen. Dan voel ik een hand op mijn schouder en een stroming van liefdevolle energie. “Doe je ogen open”, zegt de man. Ik open mijn ogen en zie dat de lucht roze is gekleurd en ik weet dat Liv bij me is, ze is altijd bij me. Een gevoel van dankbaarheid, liefde en verdriet overheerst, voor het leven, voor de dood, voor mijn reis in dit leven en voor mijn bijzondere werk. Mijn ogen vullen zich met tranen als ik de energie bedank dat hij er was en niet veel later sluit ik de stilte af, terwijl Pien dicht tegen me aan ligt. Het is tijd om aan het werk te gaan, anderen te leren wat leven vanuit liefde en je hart je brengt. En mijn ego? Die heb ik de rest van de dag niet meer gehoord ;-).
