Omdat de ziel al weet!

Het is december 2019 als eindelijk het telefoontje komt waar ik al zo lang op wacht. Er is een nestje geboren en er zit een pup voor ons bij! Cees blijkt een gevoelig ventje dat snel overprikkeld is. Toch valt hij al snel met een vertrouwd gevoel op mijn schoot in slaap. De tranen stan in mijn ogen. Ik weet het zeker: jij hoort bij mij en ik zal altijd voor je zorgen.

Februari 2020. Vlak voor de corona-uitbraak komt Cees bij ons wonen. Terwijl mijn kinderdroom in vervulling gaat, zit ik in een depressie. Ondaks dat ben ik vastberaden het liefste en braafste hondje van de wereld op te voeden. Ik zal de perfecte baas zijn. Twee keer gaan we naar de hondenschool, dan gaat de wereld op slot. De combinatie van mijn depressie en corona zorgt voor veel angsten, waardoor ik soms amper de deur uit durf. Maar dankzij Cees moet ik wel.

Nadat Cees een aantal maanden bij ons is, lopen we tegen bepaald ongewenst gedrag aan. Dus nodigen we een hondengedragstherapeut bij ons thuis uit. Samen met haar ga ik aan het werk met het gedrag van Cees. Tijdens een van onze trainingen zitten we op een bankje en vertel ik in tranen hoe ik me voel falen als baasje. Ik heb me zoveel verdiept in hondengedrag en -training, maar voor mijn gevoel lukt het allemaal niet. De gedragstherapeut geeft me de tip om Bo Vertelt te gaan volgen. Zij ziet dat het gedrag van Cees een spiegel is voor mij.

December 2021 doet Joyce een oproep voor mensen die geïnteresseerd zijn in een zielsreading. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, dus ik stuur een berichtje en schrijf me in voor de reading. Niet veel later ontvang ik een mail met de reading, iets wat ik stiekem heel spannend vind.

“Iets heeft je bang gemaakt voor het leven, waardoor je niet meer kunt geloven dat het anders kan. Maar het kan anders. Keer naar binnen, ontdek wat er nog meer aanwezig is naast deze angst.” Het klopt exact. Bizar hoe Joyce deze informatie kan verwoorden.

“ Ik krijg een beeld van jou als thuiszorgmedewerker/-verzorger, misschien is dat wat je doet. Maar zo niet, weet dan dat er een toekomst voor je ligt in het (ver)zorgen van anderen. Je kunt heel veel voor anderen betekenen.

Die begrijp ik niet. Ik werk voor een commercieel bedrijf in de ICT en verkies logica en rationele zaken boven mijn gevoel. Dit moet Joyce verkeerd hebben, ik kan me echt niets voorstellen bij wat ze heeft opgeschreven. Maar toch… De dingen die ik wel herken uit de reading zijn zo groot, eng en traumatisch, dat ik ze niet aan durf te kijken. Na een telefonisch consult om de reading te bespreken leg ik het allemaal snel naast me neer. Het is te veel en te groot.Toch blijf ik op de achtergrond Bo Vertelt volgen, er is iets aan Joyce dat me aantrekt, al weet ik niet wat.

Omdat ik iets me honden wil gaan doen, ontwikkel ik me in de periode na de reading tot hondengedragscoach. Via Bo Vertelt heb ik gehoord over hun andere onderneming: coachenmethonden.nl . Ik wil graag meer diepgang aanbieden tijdens mijn privétrainingen en consulten en dus schrijf ik me in voor de opleiding.

De eerste avond staat mijn lichaam stijf van de zenuwen en angst en dat laat mijn hond me duidelijk merken. De spiegel die ze me voorhoudt is enorm en ik word geraakt in alle oude pijn. Iedere cel in mijn lichaam schreeuwt om weg te gaan: naar huis, terug naar mijn veilige omgeving. Maar iets in mijn roept ook om te blijven en tóch het proces in de opleiding aan te gaan. Ik deel met de groep, Ernst en Joyce wat er aan de hand is. De paniek, de pijn, alles komt eruit. Vanuit iedereen is er zoveel ruimte voor mijn angst en verdriet, maar ook ruimte om te doen wat voor mij goed voelt. Die paniekaanval blijkt het startschot van mijn proces van traumaverwerking en heling.

De opleiding komt voor mij al snel in het teken te staan van mijn persoonlijke proces. Ik moet eerst zelf gaan onderzoeken, verwerken en helen voor ik anderen kan helpen. Het grootste cadeau wat ik bij Joyce & Ernst-Jan ontvang is dat ik voor het eerst in mijn leven mijn traumatische verleden kan delen zónder dat er iets opgelost moet worden. Het mag er allemaal zijn en krijgt zoveel liefde en steun vanuit de groep. Als de opleiding klaar is en ik verder moet op mijn eigen pad, besluit ik om mijn eigen bedrijf los te laten en de tijd te nemen voor het verwerken van mijn trauma’s.

Twee maanden na het afronden van de opleiding heb ik een aanvaring met iemand, waardoor ik in de heftigste paniekaanval ooit kom. Een weekend lang slaap ik amper, ik ben letterlijk ziek van angst en kan mijn angsten niet meer scheiden van de realiteit. Ik loop compleet vast.

Via de huisarts krijg ik een verwijzing naar een psycholoog, maar ik weet dat die zorg nog maanden op zich zal laten wachten. Dat is voor mij het moment om Joyce weer in te schakelen. Joyce zorgt ervoor dat ik word gezien. Alles van mij mag er gewoon zijn, de lichte en de donkere kanten. Ik hoef het allemaal niet alleen te doen, zij is er nu voor me om mee te lopen op mijn levenspad.

In de maanden die volgen geeft Joyce me veel nieuwe inzichten. Ze ondersteunt me bij mijn pijn en leert me wat ik vast kan houden en wat ik los mag laten. En dat alles op mijn eigen tempo, waardoor de blik op mezelf verandert.

Ik vertel Joyce dat ik voel dat ik als persoon echt aan het veranderen ben. Dat is soms best spannend, want ik weet nog niet waar mijn pad me naar toe leidt.

Hoe denk dat je dat nieuwe versie van jou eruit ziet?”, vraagt Joyce me.

“Liefdevol en zorgzaam antwoordde ik.”

En daar treft het me ineens. De herinnering aan de zielsreading die Joyce jaren geleden bij me heeft gedaan.

“ Ik krijg een beeld van jou als thuiszorgmedewerker/-verzorger, misschien is dat wat je doet. Maar zo niet, weet dan dat er een toekomst voor je ligt in het (ver)zorgen van anderen. Je kunt heel veel voor anderen betekenen.

Het zorgzame is altijd al onderdeel van mijn ziel geweest, maar is ondergesneeuwd in angsten en trauma’s. Daardoor ik me niet kon voorstellen dat zoiets voor mij was weggelegd. Nu ik het verleden aan het verwerken ben, begint mijn licht weer meer te schijnen. Ik durf er nu op te vertrouwen dat mijn ziel me de wegwijst.

Hoe ik dit in de toekomst vorm ga geven? Dat weet ik nog niet. Voorlopig zet ik alle zorg nog even in voor mezelf. Maar stiekem ben ik heel nieuwsgierig naar welke rol zorgzaam zijn in mijn toekomst krijgt.

Rianne

Herken jij je in het verhaal van Rianne en wil je ook graag een zielsreading ervaren? Neem dan contact op Mediumschap consulten | Bo Vertelt . Wie weet wat het jou te brengen heeft!

Laat het avontuur maar beginnen!

Met veel enthousiasme mag ik mezelf en Billy aan je voorstellen, want vanaf januari ben ik onderdeel van de roedel van Bo Vertelt en dat voelt als een avontuur! Ik neem je graag even mee in hoe dat avontuur ooit begon en wat er voor heeft gezorgd dat ik dit prachtige vak ben gaan leren.

Als kind was ik al gek op dieren. Thuis mocht ik geen hond van m’n ouders, dus liet ik de honden in de buurt uit of kwam de hond van mijn tante regelmatig langs voor ‘vakantie’. Ook was ik vaak te vinden op stal bij de paarden. Vooral het observeren en samenwerken met deze indrukwekkende dieren met hun hoge sensibiliteit vond ik geweldig. Als ik terugdenk waarom dieren mij zo raken, is dat omdat ze je zonder woorden zo veel kunnen ‘vertellen’, gewoon middels lichaamstaal. Een dier kan je ontzettend mooi laten zien wat ze willen, mits wij naar ze luisteren. Dit zie ik ook terug bij mensen, maar nooit eerder wist ik daar zo mee om te gaan. Totdat ik de opleiding ‘Coachen met Honden’ volgde bij Ernst-Jan en Joyce.

De jaren op school waren hard werken voor mij. Tussen de schoolboeken zitten kostte mij veel energie en het gaf me daarnaast veel onzekerheid vanwege mijn dyslexie. Na veel bikkelen studeerde ik in 2015 wel af als fysiotherapeut en zo ging ik aan het werk. Ik heb van nature een rustig, en lief karakter, maar ik wilde sterk, stoer en krachtig overkomen. Want, zo dacht ik, dan red ik het wel in de wereld van het zelfstandig werken en ondernemen. Door de jaren heen ontdekte ik echter dat het niet verkeerd is om een zacht karakter te hebben en dat dit ook juist mijn kracht is. En zo ging ik steeds meer leven vanuit de kern, vanuit wie ik was.

In mijn werk als fysiotherapeut kom ik in aanraking met verschillende mensen en voer ik regelmatig diepgaande gesprekken. De lichamelijke klachten komen vaak niet alleen door rug- of schouderproblemen, maar er zit veel meer een verhaal achter. Het maakte mij nieuwsgierig. Hoe kon ik mensen meer inzicht geven over hun eigen (lichaams)bewustzijn? Dat wilde ik leren. En toen kwam in 2018 hond Billy op mijn pad. Het klikte meteen. We genoten van de trainingen die we samen deden. Samen leren, lekker buiten bewegen en in de periodes dat ik het moeilijk had kreeg ik onvoorwaardelijke steun van haar. Die liefdevolle ervaring(en) wilde ik anderen ook laten ervaren. En dat kwam samen met mijn nieuwsgierigheid om anderen meer (lichaams)bewust te maken.

Inmiddels coach ik samen met Billy kinderen en jongeren, naast mijn werk als fysiotherapeut. En nu zijn Billy en ik dus onderdeel van team Bo Vertelt en klaar voor dit nieuwe avontuur!

Zoek jij een coach voor jouw kind die hem/haar helpt om het avontuur weer te vinden in het leven? Neem dan contact op met Bo Vertelt en plan een snuffelsessie met ons in.

Groetjes, Marjolein

Het was juli 2022…

Het zijn onze laatste uren samen. Na bijna 11 jaar moet ik afscheid van je nemen en zit ons aardse leven samen erop. Je hebt duidelijk aangegeven dat het klaar is voor jou. De pijn wordt teveel en je laat me voelen dat je klaar bent om te gaan. Je koppie wil nog lang niet weg. Je koppie wil bij me blijven, samen zijn, samen werken, harten veroveren en zielen aanraken. Maar je lijf is op. Je grote, sterke, stoere mooie lijf heeft pijn.

Die nacht slaap ik op de bank in de hoop dat je bij me zult komen liggen. Ik nodig je een paar keer uit, maar tevergeefs. Je kiest, zoals altijd, je eigen plek. Zelfs nu nog laat je me zien dat we samenzijn vanuit vrije wil. Ik laat het en doezel langzaam in slaap, totdat jij me wakker maakt. Je duwt je kop tegen mijn hand en geeft aan naast me te willen liggen. Terwijl je zichtbaar pijn hebt, verzamel je al je kracht. Ik help je op de bank en ga naast je liggen. Mijn hand streelt zacht over je kop.  Ik vertel je hoe dankbaar ik voor je ben. Voor al je lessen, je wijsheden, maar ook je eigenwijsheden. Ik vertel je hoe ontzettend veel ik van je hou en dat ik je zo vreselijk ga missen. Dat ik je op zal zoeken in mijn meditaties, dat ik weet dat je er altijd zult zijn en dat we voor altijd verbonden blijven. Dan val ik weer in slaap en droom ik dat mijn lieve moeder bij ons is. Ze staat in een veld van goudkleurig koren en zwaait naar me. Ik wil naar haar toe, maar dat lukt me niet. Ze vertelt me dat ze op je wacht, dat ze je op komt halen en voor je zal zorgen. Ze is zo blij en opgewekt dat het me raakt. Ze mist jou vanuit haar wereld en is blij dat jullie herenigd worden. Ik ben ontroerd door wat ik om haar heen ervaar, zoveel liefde en licht. Ze zegt nog veel meer, maar ik vergeet de woorden. Niet veel later word ik wakker, me realiserend dat mijn lieve moeder er niet meer is, omdat zij 6 weken eerder is overleden.

Die ochtend komt de dierenarts aan huis en nemen we definitief afscheid van Bo, in het bijzijn Ernst-Jan, Balou en Beer. Terwijl ik naast Bo zit en hij rustig inslaapt, besef ik dat ik die nacht niet heb gedroomd, maar dat mijn moeder ons heeft opgezocht vanuit haar wereld. Zij zal Bo helpen met de overgang naar de andere wereld, ze wacht op hem. Terwijl bij mij de puzzelstukjes in elkaar vallen, blaast Bo zijn laatste adem uit. En zo zijn ze herenigd, mijn lieve moeder en Bo.

Een aantal weken na het afscheid van Bo kom ik bij mijn vader thuis. Hij vertelt dat hij een schilderij heeft gemaakt van mijn moeder. Ik val stil en krijg overal kippenvel… het is exact het beeld uit mijn droom, mijn moeder omgeven door een veld van goudkleurig koren. Mijn vader wist niets van mijn droom. Hij wist alleen diep van binnen: dit is het schilderij dat ik moet maken. Het is de wondere spirituele wereld die me de weg wijst en steunt, overal en altijd.

“Ik zal van het licht houden omdat het me de weg wijst, maar ik zal de duisternis verdragen omdat het me de sterren toont.” - Og Mandino.

Hoe mediumschap en vriendschap samenkwamen

Het is vroeg in de ochtend als ik opgewekt en vol energie onderweg ben naar de eerste lesdag van de opleiding mediumschap. Luisterend naar wat inspirerende podcasts realiseer ik me dat ik vanuit angst niet eerder aan deze opleiding ben begonnen. Drie jaar lang schreef ik me bijna in. Bijna, want iets in mij was er nog niet aan toe. En toen ik me uiteindelijk inschreef moest ik wachten, want tja, corona hè? Maar vandaag is het dan eindelijk zover, ik start officieel met de opleiding.

Terwijl ik op de snelweg van baan verwissel om de volgende afslag te nemen, komt er een beeld in me op van een Indische jonge man. Direct weet ik dat ik hem ga ontmoeten in deze opleiding. Het beeld geeft me een déjà-vu-gevoel, ik heb dit eerder ervaren. Dan realiseer ik me dat ik dit beeld vorige week ook al een keer heb gezien, ik wist dit al. Ik probeer alles wat er in me opkomt te onthouden, want ik weet dat dit iets te betekenen heeft.

Niet veel later parkeer ik mijn auto en wandel ik richting de les locatie. Ik kom aan bij een oude, kleine kapel. Het kleine, oude ijzeren hek staat al open en ik volg het pad van oude klinkers naar de grote zware deur die naar de ingang van de kapel leidt. Als ik naar binnen wandel komt de geur van koffie me tegemoet. Ik volg de geur en kom uit in een kleine keuken waar de juf druk bezig is met het vullen van de koffiekannen. Ze begroet me vrolijk en wijst naar de zaal waar ik straks plaats mag nemen. Bij binnenkomst observeer ik de ruimte en voel waar ik wil zitten vandaag, me bewust van mijn gevoeligheid voor een plek en de mensen om me heen. Ik zet mijn tas op de stoel in de hoek en merk op dat er maar één iemand rechts van mij kan gaan zitten. Dat geeft me een gevoel van ruimte en dat is precies wat ik nodig heb! Gerustgesteld verwen ik mezelf met een heerlijke kop verse koffie.

Ik raak aan de praat met een aantal medestudenten en niet veel later hoor ik een zacht, liefdevol klankschaalgeluid. Het signaal dat we bijna gaan starten, ik voel kriebels in mijn buik. Ik blijk zo opgegaan in de koffie en de gesprekken dat het me compleet is ontgaan wie er nog meer binnen zijn gekomen.

Als de laatste gong van de klankschaal klinkt, draai ik me om en loop naar mijn stoel. Blij dat ik die plek al had uitgekozen nog voordat iedereen er was. Als ik voor mijn stoel sta zie ik wie er rechts van mij is gaan zitten. Ik kan het amper geloven… Het is de Indische jonge man. Hij glimlacht vriendelijk naar me. Enigszins verward laat ik me op mijn stoel zakken en besef dat het is begonnen: de reis met Spirit, bestemming onbekend.

Dit was 3 jaar geleden. Fast forward naar nu. Ik heb de opleiding afgerond en weet inmiddels dat deze reis niet meer stopt en dat het goed is dat ik niet weet wat de volgende bestemming is. Want juist de reis heeft voor waardevolle inzichten en bijzondere vriendschappen gezorgd.

Dankbaar voor alles wat Spirit me tot nu toe heeft gegeven en geleerd geniet ik van mijn huidige bestemming, maar kijk ik uit naar het vervolg van mijn reis met al mijn spirituele vrienden!

Wil je meer weten over mijn reis? Of graag een consult boeken? Neem dan een kijkje op Mediumschap consulten | Bo Vertelt

We hebben wat te vieren!

we hebben wat te vieren-

Het was in 2020, het jaar waarin we gevoelsmatig moesten overleven. Een jaar waarin alle eerste keren waren na het verlies van onze dochter Liv. Het jaar waarin we onszelf helemaal opnieuw moesten uitvinden, omdat het leven ons een flinke portie rouwarbeid had gegeven. Daarnaast brak corona uit, kwam er een lockdown en verloor Ernst-Jan de baan die hij nog had naast zijn werk in onze coachpraktijk. Maar gek genoeg was het ondanks al dat tumult ook het jaar van de rust, de stilte en de bezinning. Want juist door het verlies van Liv voelden we sterker dan ooit dat we nog meer aandacht mochten geven aan onze diepste verlangens. En vroeg juist de rouw ons om echt naar binnen te keren en te zijn met alles wat er was.

Nog in ditzelfde jaar besloot Ernst-Jan om fulltime binnen onze coachpraktijk te gaan werken en samen beten we ons vast in een traject om onze SKJ-registratie te behalen. Ook groeide de coachpraktijk met ons mee. Jong en oud mochten we begeleiden naar een ontspannen leven en hun unieke zelf.

Uiteindelijk was het op een zondagochtend eind november dat Joyce voor de tweede keer een gevoel kreeg dat ze eerder niet uit had durven spreken. Maar nu tijdens onze ochtendwandeling met Bo & Balou deed ze dat wel. Haar intuïtie had haar verteld dat we contact op mochten nemen met Irene Glansbeek om haar te laten weten dat we aan haar en aan de toekomst van haar bedrijf Coachen met Honden dachten. We hadden het samen al regelmatig gehad over het opleiden van collega’s, juist omdat we inmiddels zoveel ervaring hadden opgebouwd binnen onze eigen praktijk. Daarom voelde dit ook als een natuurlijke volgende stap.

En wat denk je lieve?! Irene mailde ons terug dat ze diezelfde ochtend ook aan ons had gedacht. Ze was in overweging om haar bedrijf over te dragen. Zo werd er een zaadje geplant vanuit liefde en vertrouwen. We hielden contact, spraken elkaar regelmatig via Zoom en uiteindelijk konden we afgelopen januari samen met Irene en Thérèse Evers proosten op ons nieuwe bedrijf Coachen met Honden.

Zo zie je maar: ondanks het donker was er ook nog ruimte voor het licht. Het was een kwestie van afstemmen, naar binnen keren en elke keer weer de moed en het vertrouwen vinden om een stapje voorwaarts te zetten.

Wij zijn dan ook klaar voor deze nieuwe stap in ons leven en zijn dankbaar voor het vertrouwen dat Irene ons heeft gegeven. Wij zijn overtuigd van de noodzaak van goed opgeleide mensen die samen met hun hond echt begrijpen wat ze doen. Mensen die kunnen afstemmen op de coachee/cliënt, de hond en op zichzelf en vanuit die zuivere basis werken aan het beste resultaat voor de coachee/client. Onze missie is dan ook om goede teams op te leiden die kunnen gaan werken binnen het vak Coachen met Honden. Ons opleidingscentrum en onze coachpraktijk is de plek waar je als mens, ondernemer en verzorger van jouw dier leert om jezelf (energetisch) te verbinden, waar jij je altijd kunt verdiepen in de nieuwste ontwikkelingen en waar je leert werken vanuit vertrouwen.

Wil je gecoacht worden dan ben je welkom in onze Coachpraktijk Bo Vertelt. Wil je opgeleid worden om samen te gaan werken met jouw hond, dan ben je welkom bij ons opleidingscentrum. Beide worden geleid vanuit passie, enthousiasme en vertrouwen.

Het team van Bo Vertelt: Bo, Balou, Joyce en Ernst-Jan

Ernst-Jan en Joyce

Baasjes van Bo en Balou. Hebben een flinke dosis zelfkennis en hebben zich zelf geleerd te leven vanuit liefde.

Mijn persoonlijke spirituele reis

In mijn werk is het inzetten van mijn intuïtie en spiritualiteit voor mij inmiddels heel gewoon. Maar zo gewoon is die intuïtie en spiritualiteit niet altijd geweest in mijn leven. Ik deel graag mijn verhaal, mijn persoonlijke reis met je.

Als kind voelde ik me al anders. Gevoeliger. Alsof ik in verbinding stond met iets onzichtbaars. Die gevoelige kant ontwikkelde ik vooral vanuit angst en onzekerheid. Wat ik voelde was vaak te veel en te groot voor mij als kind. Ik kon er geen woorden aan geven en kon niets met de informatie. Voor mijn ouders ingewikkeld, ze zagen mij bang of verdrietig zijn, maar ik kon niet uitleggen waarom. Pas later kreeg ik door dat anderen dit helemaal niet ervaren. Zij leken nergens ‘last’ van te hebben.

Thuis was alles bespreekbaar. Toch was er geen ruimte voor de emoties die onderwerpen met zich meebrachten. Ik leerde mezelf wel uitspreken, maar leerde niet stilstaan bij wat ik voelde. Met mijn sterk aanwezige gevoeligheid kon ik dus weinig. Ik voelde me alleen in wat ik voelde of wist. Deelde ik met anderen wat ik voelde of wist, kwam er altijd een weerwoord. Nooit was het ‘gewoon’ oké. Altijd kwam er een ‘ja, maar’, een onderzoek, de wetenschap. Ik sprak me steeds minder uit.

Ik voelde me onbegrepen, anders. Kennis vanuit boeken sla ik moeizaam op. Maar als ik ervaar, als ik voel, wéét ik de antwoorden. Ik paste niet in mijn omgeving, dus paste ik mij aan naar mijn omgeving. Leefde hoe ik dacht dat het hoorde, hoe anderen het deden. Ik leefde het leven van een ander.

Terug naar voelen en intuïtie

Rond mijn puberteit ontstonden er problemen in ons gezin. Het faillissement van mijn vaders bedrijf joeg hem in een alcoholverslaving. Hij was vooral bezig met overleven. Ik gaf mezelf toen de taak om continu de zorg voor anderen op me te nemen en verloor mezelf daarin. Ik zorgde voor iedereen, maar vergat te zorgen voor mijzelf.

Tijdens mijn opleiding tot coach met honden, in 2015, herontdekte ik mijn intuïtieve kant. Ik leerde mezelf en mijn behoeftes begrijpen, ontdekte wat ik allemaal kon met die gevoelige kant. Maar dat uitspreken? Wow, dat was nog te spannend. Wat zouden anderen denken? Stukje bij beetje hervond ik mezelf en kwam weer in contact met mijn ziel, met de Joyce die ik weggedrukt had. In het werken met de honden mocht ik terug naar mijn gevoel.

“Stukje bij beetje hervond ik mezelf en kwam weer in contact met mijn ziel, de Joyce die ik weggedrukt had.”

Een bijzondere wake-up call

In 2019 bleek ik totaal onverwacht zwanger. Jaren eerder hoorden we dat de kans op een natuurlijke zwangerschap 1 op 1 miljoen was. Toch was ik niet verbaasd over de positieve test. Ik wist het. Ik heb altijd gevoeld dat er een meisje zou komen. Waarom? Geen idee, ik wist het gewoon. Al voelde ik twijfel om te testen. Iemand met meer kennis had mij verteld dat het niet zomaar kon, dus waarom zou mijn gevoel kloppen?

De zwangerschap en de geboorte van Liv waren letterlijk een schop onder mijn kont. Dat kleine mensje in mijn buik kletste met mij. Vanaf tien weken was er een verbinding tussen haar en mij die zich niet in woorden laat vangen. Het was magisch!

Bij de twintigwekenecho bleek Liv geen humaan leven te kunnen leiden. We moesten afscheid nemen van ons kleine meisje, onze grootste liefde ooit. Een week later kwam ze stil ter wereld. Daar in het ziekenhuisbed, met haar in mijn armen, beloofde ik zowel Ernst-Jan als Liv dat ik nooit meer zou twijfelen aan mezelf. Liv was het bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde. Zij bracht een boodschap van liefde, ook al was haar verliezen traumatisch. Na haar overlijden gooide ik mijn spiritualiteit open, ineens was er ruimte. Ik gaf readings voor honden en startte de opleiding mediumschap. Ik kon niet langer zwijgen.

“Liv bracht een boodschap van liefde, ook al was haar verliezen traumatisch.”

Nieuwsgierig naar meer

Mijn spirituele kant ontdekte ik bij een medium, bij wie ik een tweedaagse cursus intuïtie volgde. In deze twee dagen leerde ik de kracht van mediteren, het contact maken met spirit en ontdekte ik dat hetgeen ik zag, voelde en hoorde ook echt klopte. Door de veilige en liefdevolle begeleiding van Elles kon ik zien dat wat ik kon echt was. Ik was niet gek! Voor de allereerste keer stond ik weer helemaal in verbinding met mijn ziel. Tegelijk had ik daar ook werk te doen. Mocht ik leren om afstand te bewaren van de pijn van de ander. Ik mocht leren dat de pijn van een ander niet mijn verantwoordelijkheid was. Het had tijd nodig. Het mocht zich ontwikkelen. Maar inmiddels zet ik mijn spirituele kant in als kracht.

Op dit moment volg ik de opleiding mediumschap bij Janneke Leber. Janneke is nuchter en heeft enorm veel humor. Heerlijk, want ik ben zelf behoorlijk nuchter. Les krijgen van iemand die het aardse en het spirituele naast elkaar laat bestaan past dan ook goed. Ik leer verwoorden wat ik zie, voel en ervaar. Door veel te oefenen in een grote groep doe ik de nodige kennis en ervaring op. Ik leer vertrouwen op dat wat spirit me laat zien, waardoor ik nu op zielsniveau kan gaan werken.

Je intuïtieve en spirituele gaven inzetten, betekent niet dat je alle vragen kunt beantwoorden. Spirit geeft geen antwoord op ons waarom. Spirit laat zien dat het leven draait om vertrouwen en liefde. Dat leerde ik van Liv. Soms is er geen antwoord, behalve die intense, bijzonder grootse liefde.

Nieuwsgierig naar wat ik voor je kan betekenen? Een consult boeken? Kijk snel op de pagina mediumschap consulten.

Volg ons:

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

De wilskracht van Bo

Terwijl ik me vroeg in de ochtend voorbereid op mijn coachafspraak pikt Bo mijn energie feilloos op. Hij houdt elke minuut nauwlettend in de gaten en rent al kwispelend naar me toe als ik mijn tas inpak. Hij wordt ongeduldig en begint te springen als hij ziet dat ik mijn jas aan ga trekken. Omdat hij met een enorme vaart de gang in rent en in al zijn enthousiasme vergeet te remmen, belandt hij met zijn kont tegen de schuurdeur aan. Het maakt hem niet uit. Hij gaat zitten en kijkt me vol verlangen aan.

Ik kijk naar hem en zie een hond die in zijn kop geen uitdaging uit de weg gaat, graag meegaat naar de coachafspraken en blij wordt van lange wandelingen in gebieden waar weinig prikkels zijn. Maar lichamelijk zie ik een hond die ouderdomskwaaltjes heeft. Ik zou bijna vergeten dat Bo dit jaar 10 wordt en dus echt een senior is. Ik weet dat als ik hem meeneem naar de afspraak hij alles zal geven, ongeacht of dat nu een kompaswandeling is van ruim 2 uur of een kindercoach afspraak op locatie.

Zodra zijn tuig omgaat is Bo ‘aan’ en zal hij alles van zichzelf geven om de coachee te spiegelen tijdens de coachsessie.

Omdat ik hem in bescherming moet nemen pak ik niet zijn tuig van de kapstok, maar dat van Balou. Hij ruikt eraan en kijkt vervolgens met zijn donkerbruine ogen naar me, afvragend waarom ik deze keuze maak. En terwijl ik de keuze maak voel ik de pijn en het verdriet bij mezelf en voor hem. Ik weet wat hij wil, maar ik moet hem in bescherming nemen. Terwijl ik op de grond ga zitten en hem begin te aaien over zijn grote kop vertel ik hem dat deze afspraak teveel zal zijn voor hem. En dat het hem lichamelijk teveel ongemak gaat geven. Ik bedank hem dat hij Balou zo liefdevol heeft opgeleid als co-coach en dat hij daar onwijs trots op mag zijn. Als ik hem nogmaals aankijk zie ik weer zijn ongelooflijke wilskracht. Wilskracht om te helpen, wilskracht om er voor ons te zijn, wilskracht om over zijn eigen grenzen te gaan. Ik word erdoor geraakt. Ik beloof hem dat hij tijdens een andere afspraak weer mee mag en geef hem met moeite de opdracht om terug te lopen naar zijn kleed, waar hij met tegenzin op gaat zitten. Met een binnensmondse brom laat hij zich zakken, slaakt een diepe zucht en krult zich op om te gaan slapen, want het was best vermoeiend zo alert zijn op de vroege ochtend.

Dankzij Bo is onze praktijk ontstaan en uitgegroeid tot een begrip in Maasland en omgeving. Bo geniet van zijn pensioen en werkt zo af en toe nog mee in de praktijk. Zijn wilskracht motiveert ons om te blijven werken aan onze missie; mensen (weer) te leren leven vanuit hun hart.

Wil jij meer weten over ons werk en onze verschillende coachtrajecten? Of overweeg jij jouw hond in te gaan zetten in je werk? Boek dan een vrijblijvende snuffelcall en kom erachter wat ons team voor jou kan betekenen.

De cito toets

citotoets

Wat je erin stopt komt er ook weer uit!

Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!

Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.

Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.

Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.

Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.

Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.

In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.

Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.

Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.

Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.

Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.

De HSP feiten op een rij

joyce-hsp-feiten

Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik geen fan ben van feiten en wetenschappelijke onderzoeken. Ik heb zelf geen wetenschappelijk bewijs nodig dat iets “echt” is. Ik heb dat ook nooit gehad en eerlijk gezegd ook niet altijd begrepen. Voor mij is voelen mijn leersysteem, maar ja daar is onze maatschappij niet op ingericht. Gelukkig kan ik als ondernemer inmiddels wel volledig op dat voelsysteem van mezelf bouwen en zet ik wetenschappelijke feitjes in waar nodig.

In de deze blog geef ik jou graag wat (wetenschappelijke) feiten over HSP, omdat ik het gevoel heb dat dat nodig is. Ik weet namelijk dat die feiten jou niet alleen helpen in het herkennen, maar vooral ook in het erkennen dat je een HSP’er bent. En helaas is het nou eenmaal zo dat we iets minder snel gek vinden als het onderbouwd is. Dus bij deze.

  • Als je hoogsensitief bent heb je een aangeboren sensitiviteit voor omgevingsprikkels, je hebt dus geen HSP maar je bent HSP.
  • Ongeveer 1 op de 5 mensen is hoogsensitief.
  • Er zijn net zoveel hoogsensitieve mannen als vrouwen.
  • Je ervaart meer en intenser dan iemand die niet hoogsensitief is.
  • Je verwerkt informatie grondiger en nauwkeuriger. Hierdoor heb je meer tijd nodig om prikkels te verwerken en ervan te herstellen.
  • Hooggevoelig is een synoniem voor hoogsensitief. Hoogsensitiviteit en hooggevoeligheid staan beide voor hetzelfde, namelijk: het vermogen subtiele informatie waar te nemen, deze intens te beleven én deze diepgaand te verwerken. Als je als HSP’er niet voldoende uitrust of geen veiligheid & zekerheid ervaart in je omgeving dan kun je niet ontprikkelen. Doordat je alle nieuwe prikkels niet kunt verwerken, er is als het ware geen ruimte voor in je hersenen, kun je alles als teveel gaan ervaren. Dit wordt vaak als overgevoelig benoemd.
  • Onderzoek heeft uitgewezen dat het zogenoemde gen voor depressies vaker voorkomt bij mensen die hooggevoelig zijn. Hiermee bedoelen ze eigenlijk dat iemand met HSP een aangeboren gevoeligheid heeft voor positieve en negatieve omgevingsinvloeden. Daarom is de omgeving enorm belangrijk voor de ontwikkeling van iemand met HSP, want HSP werkt twee kanten op, positief en negatief.
  • De term HSP is geen modegril of nieuwe hype, want hooggevoeligheid bestaat al heel lang en hooggevoelige mensen zijn van alle tijden. Vroeger werden er gewoon andere benamingen aan gegeven zoals overgevoelig, verlegen, teruggetrokken of neurotisch.

Bovenstaande punten zijn wat mij betreft de belangrijkste feiten op een rij. Ik hoop dat ik je hiermee heb laten zien dat je niet anders, overgevoelig, raar of gek bent. Je bent gewoon 1 van de 5 mensen met HSP. Wil jij als HSP’er graag af van onderstaande “symptomen” of wil je leren hoe je hiermee om kunt gaan? Boek dan een snuffelcall bij Joyce.

  • Je hebt het gevoel dat anderen jouw energie bij je weghalen;
  • Je bent doodmoe als je in een drukke ruimte met mensen bent geweest;
  • Je hebt lichamelijke klachten, omdat je het gevoel hebt dat je de zorgen van de wereld op je schouders draagt;
  • Je voelt je dagenlang intens verdrietig als iemand iets tegen je zegt wat je niet begrijpt en wat voor jou oneerlijk is.

————————————————————————————————————————————————————————

Joyce is ervaringsdeskundige op het gebied van HSP en coacht onder meer jongeren die willen leren hoe ze hiermee om kunnen gaan. Regelmatig deelt ze blogs, posts en podcasts over dit onderwerp op onze sociale mediakanalen.

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00