Blog

Het zijn onze laatste uren samen. Na bijna 11 jaar moet ik afscheid van je nemen en zit ons aardse leven samen erop. Je hebt duidelijk aangegeven dat het klaar is voor jou. De pijn wordt teveel en je laat me voelen dat je klaar bent om te gaan. Je koppie wil nog lang niet weg. Je koppie wil bij me blijven, samen zijn, samen werken, harten veroveren en zielen aanraken. Maar je lijf is op. Je grote, sterke, stoere mooie lijf heeft pijn.

Die nacht slaap ik op de bank in de hoop dat je bij me zult komen liggen. Ik nodig je een paar keer uit, maar tevergeefs. Je kiest, zoals altijd, je eigen plek. Zelfs nu nog laat je me zien dat we samenzijn vanuit vrije wil. Ik laat het en doezel langzaam in slaap, totdat jij me wakker maakt. Je duwt je kop tegen mijn hand en geeft aan naast me te willen liggen. Terwijl je zichtbaar pijn hebt, verzamel je al je kracht. Ik help je op de bank en ga naast je liggen. Mijn hand streelt zacht over je kop.  Ik vertel je hoe dankbaar ik voor je ben. Voor al je lessen, je wijsheden, maar ook je eigenwijsheden. Ik vertel je hoe ontzettend veel ik van je hou en dat ik je zo vreselijk ga missen. Dat ik je op zal zoeken in mijn meditaties, dat ik weet dat je er altijd zult zijn en dat we voor altijd verbonden blijven. Dan val ik weer in slaap en droom ik dat mijn lieve moeder bij ons is. Ze staat in een veld van goudkleurig koren en zwaait naar me. Ik wil naar haar toe, maar dat lukt me niet. Ze vertelt me dat ze op je wacht, dat ze je op komt halen en voor je zal zorgen. Ze is zo blij en opgewekt dat het me raakt. Ze mist jou vanuit haar wereld en is blij dat jullie herenigd worden. Ik ben ontroerd door wat ik om haar heen ervaar, zoveel liefde en licht. Ze zegt nog veel meer, maar ik vergeet de woorden. Niet veel later word ik wakker, me realiserend dat mijn lieve moeder er niet meer is, omdat zij 6 weken eerder is overleden.

Die ochtend komt de dierenarts aan huis en nemen we definitief afscheid van Bo, in het bijzijn Ernst-Jan, Balou en Beer. Terwijl ik naast Bo zit en hij rustig inslaapt, besef ik dat ik die nacht niet heb gedroomd, maar dat mijn moeder ons heeft opgezocht vanuit haar wereld. Zij zal Bo helpen met de overgang naar de andere wereld, ze wacht op hem. Terwijl bij mij de puzzelstukjes in elkaar vallen, blaast Bo zijn laatste adem uit. En zo zijn ze herenigd, mijn lieve moeder en Bo.

Een aantal weken na het afscheid van Bo kom ik bij mijn vader thuis. Hij vertelt dat hij een schilderij heeft gemaakt van mijn moeder. Ik val stil en krijg overal kippenvel… het is exact het beeld uit mijn droom, mijn moeder omgeven door een veld van goudkleurig koren. Mijn vader wist niets van mijn droom. Hij wist alleen diep van binnen: dit is het schilderij dat ik moet maken. Het is de wondere spirituele wereld die me de weg wijst en steunt, overal en altijd.

“Ik zal van het licht houden omdat het me de weg wijst, maar ik zal de duisternis verdragen omdat het me de sterren toont.” – Og Mandino.

Het was in 2020, het jaar waarin we gevoelsmatig moesten overleven. Een jaar waarin alle eerste keren waren na het verlies van onze dochter Liv. Het jaar waarin we onszelf helemaal opnieuw moesten uitvinden, omdat het leven ons een flinke portie rouwarbeid had gegeven. Daarnaast brak corona uit, kwam er een lockdown en verloor Ernst-Jan de baan die hij nog had naast zijn werk in onze coachpraktijk. Maar gek genoeg was het ondanks al dat tumult ook het jaar van de rust, de stilte en de bezinning. Want juist door het verlies van Liv voelden we sterker dan ooit dat we nog meer aandacht mochten geven aan onze diepste verlangens. En vroeg juist de rouw ons om echt naar binnen te keren en te zijn met alles wat er was.

Nog in ditzelfde jaar besloot Ernst-Jan om fulltime binnen onze coachpraktijk te gaan werken en samen beten we ons vast in een traject om onze SKJ-registratie te behalen. Ook groeide de coachpraktijk met ons mee. Jong en oud mochten we begeleiden naar een ontspannen leven en hun unieke zelf.

Uiteindelijk was het op een zondagochtend eind november dat Joyce voor de tweede keer een gevoel kreeg dat ze eerder niet uit had durven spreken. Maar nu tijdens onze ochtendwandeling met Bo & Balou deed ze dat wel. Haar intuïtie had haar verteld dat we contact op mochten nemen met Irene Glansbeek om haar te laten weten dat we aan haar en aan de toekomst van haar bedrijf Coachen met Honden dachten. We hadden het samen al regelmatig gehad over het opleiden van collega’s, juist omdat we inmiddels zoveel ervaring hadden opgebouwd binnen onze eigen praktijk. Daarom voelde dit ook als een natuurlijke volgende stap.

En wat denk je lieve?! Irene mailde ons terug dat ze diezelfde ochtend ook aan ons had gedacht. Ze was in overweging om haar bedrijf over te dragen. Zo werd er een zaadje geplant vanuit liefde en vertrouwen. We hielden contact, spraken elkaar regelmatig via Zoom en uiteindelijk konden we afgelopen januari samen met Irene en Thérèse Evers proosten op ons nieuwe bedrijf Coachen met Honden.

Zo zie je maar: ondanks het donker was er ook nog ruimte voor het licht. Het was een kwestie van afstemmen, naar binnen keren en elke keer weer de moed en het vertrouwen vinden om een stapje voorwaarts te zetten.

Wij zijn dan ook klaar voor deze nieuwe stap in ons leven en zijn dankbaar voor het vertrouwen dat Irene ons heeft gegeven. Wij zijn overtuigd van de noodzaak van goed opgeleide mensen die samen met hun hond echt begrijpen wat ze doen. Mensen die kunnen afstemmen op de coachee/cliënt, de hond en op zichzelf en vanuit die zuivere basis werken aan het beste resultaat voor de coachee/client. Onze missie is dan ook om goede teams op te leiden die kunnen gaan werken binnen het vak Coachen met Honden. Ons opleidingscentrum en onze coachpraktijk is de plek waar je als mens, ondernemer en verzorger van jouw dier leert om jezelf (energetisch) te verbinden, waar jij je altijd kunt verdiepen in de nieuwste ontwikkelingen en waar je leert werken vanuit vertrouwen.

Wil je gecoacht worden dan ben je welkom in onze Coachpraktijk Bo Vertelt. Wil je opgeleid worden om samen te gaan werken met jouw hond, dan ben je welkom bij ons opleidingscentrum. Beide worden geleid vanuit passie, enthousiasme en vertrouwen.

Ernst-Jan en Joyce

Baasjes van Bo en Balou. Hebben een flinke dosis zelfkennis en hebben zich zelf geleerd te leven vanuit liefde.

Terwijl ik me vroeg in de ochtend voorbereid op mijn coachafspraak pikt Bo mijn energie feilloos op. Hij houdt elke minuut nauwlettend in de gaten en rent al kwispelend naar me toe als ik mijn tas inpak. Hij wordt ongeduldig en begint te springen als hij ziet dat ik mijn jas aan ga trekken. Omdat hij met een enorme vaart de gang in rent en in al zijn enthousiasme vergeet te remmen, belandt hij met zijn kont tegen de schuurdeur aan. Het maakt hem niet uit. Hij gaat zitten en kijkt me vol verlangen aan.

Ik kijk naar hem en zie een hond die in zijn kop geen uitdaging uit de weg gaat, graag meegaat naar de coachafspraken en blij wordt van lange wandelingen in gebieden waar weinig prikkels zijn. Maar lichamelijk zie ik een hond die ouderdomskwaaltjes heeft. Ik zou bijna vergeten dat Bo dit jaar 10 wordt en dus echt een senior is. Ik weet dat als ik hem meeneem naar de afspraak hij alles zal geven, ongeacht of dat nu een kompaswandeling is van ruim 2 uur of een kindercoach afspraak op locatie.

Zodra zijn tuig omgaat is Bo ‘aan’ en zal hij alles van zichzelf geven om de coachee te spiegelen tijdens de coachsessie.

Omdat ik hem in bescherming moet nemen pak ik niet zijn tuig van de kapstok, maar dat van Balou. Hij ruikt eraan en kijkt vervolgens met zijn donkerbruine ogen naar me, afvragend waarom ik deze keuze maak. En terwijl ik de keuze maak voel ik de pijn en het verdriet bij mezelf en voor hem. Ik weet wat hij wil, maar ik moet hem in bescherming nemen. Terwijl ik op de grond ga zitten en hem begin te aaien over zijn grote kop vertel ik hem dat deze afspraak teveel zal zijn voor hem. En dat het hem lichamelijk teveel ongemak gaat geven. Ik bedank hem dat hij Balou zo liefdevol heeft opgeleid als co-coach en dat hij daar onwijs trots op mag zijn. Als ik hem nogmaals aankijk zie ik weer zijn ongelooflijke wilskracht. Wilskracht om te helpen, wilskracht om er voor ons te zijn, wilskracht om over zijn eigen grenzen te gaan. Ik word erdoor geraakt. Ik beloof hem dat hij tijdens een andere afspraak weer mee mag en geef hem met moeite de opdracht om terug te lopen naar zijn kleed, waar hij met tegenzin op gaat zitten. Met een binnensmondse brom laat hij zich zakken, slaakt een diepe zucht en krult zich op om te gaan slapen, want het was best vermoeiend zo alert zijn op de vroege ochtend.

Dankzij Bo is onze praktijk ontstaan en uitgegroeid tot een begrip in Maasland en omgeving. Bo geniet van zijn pensioen en werkt zo af en toe nog mee in de praktijk. Zijn wilskracht motiveert ons om te blijven werken aan onze missie; mensen (weer) te leren leven vanuit hun hart.

Wil jij meer weten over ons werk en onze verschillende coachtrajecten? Of overweeg jij jouw hond in te gaan zetten in je werk? Boek dan een vrijblijvende snuffelcall en kom erachter wat ons team voor jou kan betekenen.

Wat je erin stopt komt er ook weer uit!

Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!

Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.

Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.

Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.

Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.

Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.

In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.

Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.

Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.

Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.

Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.

Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik geen fan ben van feiten en wetenschappelijke onderzoeken. Ik heb zelf geen wetenschappelijk bewijs nodig dat iets “echt” is. Ik heb dat ook nooit gehad en eerlijk gezegd ook niet altijd begrepen. Voor mij is voelen mijn leersysteem, maar ja daar is onze maatschappij niet op ingericht. Gelukkig kan ik als ondernemer inmiddels wel volledig op dat voelsysteem van mezelf bouwen en zet ik wetenschappelijke feitjes in waar nodig.

In de deze blog geef ik jou graag wat (wetenschappelijke) feiten over HSP, omdat ik het gevoel heb dat dat nodig is. Ik weet namelijk dat die feiten jou niet alleen helpen in het herkennen, maar vooral ook in het erkennen dat je een HSP’er bent. En helaas is het nou eenmaal zo dat we iets minder snel gek vinden als het onderbouwd is. Dus bij deze.

• Als je hoogsensitief bent heb je een aangeboren sensitiviteit voor omgevingsprikkels, je hebt dus geen HSP maar je bent HSP.
• Ongeveer 1 op de 5 mensen is hoogsensitief.
• Er zijn net zoveel hoogsensitieve mannen als vrouwen.
• Je ervaart meer en intenser dan iemand die niet hoogsensitief is.
• Je verwerkt informatie grondiger en nauwkeuriger. Hierdoor heb je meer tijd nodig om prikkels te verwerken en ervan te herstellen.
• Hooggevoelig is een synoniem voor hoogsensitief. Hoogsensitiviteit en hooggevoeligheid staan beide voor hetzelfde, namelijk: het vermogen subtiele informatie waar te nemen, deze intens te beleven én deze diepgaand te verwerken. Als je als HSP’er niet voldoende uitrust of geen veiligheid & zekerheid ervaart in je omgeving dan kun je niet ontprikkelen. Doordat je alle nieuwe prikkels niet kunt verwerken, er is als het ware geen ruimte voor in je hersenen, kun je alles als teveel gaan ervaren. Dit wordt vaak als overgevoelig benoemd.
• Onderzoek heeft uitgewezen dat het zogenoemde gen voor depressies vaker voorkomt bij mensen die hooggevoelig zijn. Hiermee bedoelen ze eigenlijk dat iemand met HSP een aangeboren gevoeligheid heeft voor positieve en negatieve omgevingsinvloeden. Daarom is de omgeving enorm belangrijk voor de ontwikkeling van iemand met HSP, want HSP werkt twee kanten op, positief en negatief.
• De term HSP is geen modegril of nieuwe hype, want hooggevoeligheid bestaat al heel lang en hooggevoelige mensen zijn van alle tijden. Vroeger werden er gewoon andere benamingen aan gegeven zoals overgevoelig, verlegen, teruggetrokken of neurotisch.

Bovenstaande punten zijn wat mij betreft de belangrijkste feiten op een rij. Ik hoop dat ik je hiermee heb laten zien dat je niet anders, overgevoelig, raar of gek bent. Je bent gewoon 1 van de 5 mensen met HSP. Wil jij als HSP’er graag af van onderstaande “symptomen” of wil je leren hoe je hiermee om kunt gaan? Boek dan een snuffelcall bij Joyce.

• Je hebt het gevoel dat anderen jouw energie bij je weghalen;
• Je bent doodmoe als je in een drukke ruimte met mensen bent geweest;
• Je hebt lichamelijke klachten, omdat je het gevoel hebt dat je de zorgen van de wereld op je schouders draagt;
• Je voelt je dagenlang intens verdrietig als iemand iets tegen je zegt wat je niet begrijpt en wat voor jou oneerlijk is.

————————————————————————————————————————————————————————

Joyce is ervaringsdeskundige op het gebied van HSP en coacht onder meer jongeren die willen leren hoe ze hiermee om kunnen gaan. Regelmatig deelt ze blogs, posts en podcasts over dit onderwerp op onze sociale mediakanalen.

Ik zie hem nog mijn auto instappen, lichtelijk nerveus, een capuchon over zijn hoofd getrokken en met een onzekere houding. Zonder oogcontact te maken en met een binnensmondse begroeting “Yo, alles chill” stapt hij in.

Ik besluit niet direct weg te rijden en ter plekke met hem in te checken. We hebben elkaar al vaker gezien, dus ik weet dat dit voor hem niet de manier is waarop we elkaar begroeten en van start gaan met onze sessie. En dus ben ik nieuwsgierig naar wat ervoor heeft gezorgd dat hij er vandaag zo bij zit. Na mijn vraag om in te checken valt er een lange stilte. Een stilte die zolang duurt, dat die zelfs voor mij ook beladen voelt. Uiteindelijk maakt hij de keuze om zijn emoties met mij te delen. Hij checkt in met de woorden hopeloos, verdrietig en eenzaam. Ik vraag hem of het voor hem oké is om zijn verhaal te delen waardoor hij deze emoties ervaart. En of we dat gesprek aan kunnen gaan met oogcontact en zonder capuchon over zijn hoofd. Hij zet zijn capuchon met wat tegenzin af en blijft voor zich uitkijken. En pas dan zie ik een grote pleister zitten op zijn linkerwang. Ik begrijp nu ook direct de capuchon en het wegkijken. Ik vraag hem of hij me wil vertellen wat er is gebeurd.

Vol schaamte en zoekend naar woorden vertelt hij me dat hij zichzelf heeft gesneden met scheren. Dat hij via YouTube een filmpje had opgezocht waarop hij kon zien hoe hij dat moest doen. En dat dit gepaard ging met een hoop gevloek, getier en uiteindelijk met een snee in zijn wang. “En wat zorgt ervoor dat je je er zo ongemakkelijk over voelt?”, vraag ik hem?

Hij voelt zich dom en onhandig en ik zie zijn pleister nat worden van de tranen. “Voel je je alleen dom en onhandig of is er nog meer?”, vraag ik hem. Hij antwoordt dat hij baalt dat zijn vader er niet is, dat hij zoveel dingen zelf moet uitvinden en geen idee heeft waar hij moet beginnen. Daarom voelt hij zich eenzaam en verdrietig en hij wil zijn moeder er niet mee lastig vallen. “Dat is toch anders”, zegt hij.

Ik besluit deze sessie aandacht te geven aan dat wat hij mist, waar hij ondersteuning bij nodig heeft en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het gevoel krijgt dat hij er niet alleen voor staat. En natuurlijk vertel ik hem dat als hij zich er prettiger bij voelt, hij zijn capuchon weer op mag doen .

Heeft jouw puber het moeilijk? En zoeken jullie een eigenwijze coach/begeleider die verder kijkt dan alleen het gedrag? Neem dan eens contact op met Ernst-Jan, hij vertelt je graag mee over zijn eigenwijze werkwijze.

Het is vroeg in de ochtend als ik Pien ophaal bij haar baasjes en samen met haar naar onze werklocatie wandel. Het is windstil en de zon doet hard haar best om de hemel wat licht te brengen. Deze wandeling loop ik altijd in stilte om verbinding te maken met mezelf en met de hond die mee gaat werken. Het is een in-check momentje voor ons beide. Hoe voelen we ons en hebben we nog iets nodig vandaag? Pien is zoals altijd enorm blij en enthousiast en ik voel me heel goed, in balans, krachtig. Terwijl ik dat opmerk hoor ik een vervelend stemmetje in mijn hoofd die zegt “hoe kan dat nou? Dat is niet normaal joh, dat het goed met je gaat! Mis je haar dan wel echt? Vind je het niet erg?” Mijn ego heeft blijkbaar moeite met de balans die er in mij is.

Niet veel later arriveren Pien en ik op de locatie en zet ik alles klaar voor onze eerste afspraak die dag. Als alles op z’n plek staat, het theewater kookt en de ruimte zich vult met heerlijke meditatieve muziek is het tijd om nog even verder de stilte in te gaan, zodat ik de sessie kan starten vanuit de juiste energie. Als ik de stilte op zoek voel ik dat de woorden die mijn ego heeft uitgesproken mij diep hebben geraakt. Ik observeer wat er nog meer is en realiseer me dat ik het gemis en de pijn van het verdriet altijd met me mee draag. Het heeft een hele grote ruimte gekregen in mijn systeem. Alles heeft een ruimte: verdriet, angst, ongeduld, hoop, liefde en ga zo maar door. Daardoor is er een balans en voel ik me goed en krachtig. Er is geen weerstand; alles kan er mag er zijn. En elke dag opnieuw stem ik af op dat wat aandacht van mij nodig heeft.

Terwijl ik me dit realiseer voel ik een energie achter me staan, ik “kijk” wie het is maar kan het niet plaatsen. Dan voel ik een hand op mijn schouder en een stroming van liefdevolle energie. “Doe je ogen open”, zegt de man. Ik open mijn ogen en zie dat de lucht roze is gekleurd en ik weet dat Liv bij me is, ze is altijd bij me. Een gevoel van dankbaarheid, liefde en verdriet overheerst, voor het leven, voor de dood, voor mijn reis in dit leven en voor mijn bijzondere werk. Mijn ogen vullen zich met tranen als ik de energie bedank dat hij er was en niet veel later sluit ik de stilte af, terwijl Pien dicht tegen me aan ligt. Het is tijd om aan het werk te gaan, anderen te leren wat leven vanuit liefde en je hart je brengt. En mijn ego? Die heb ik de rest van de dag niet meer gehoord ;-).

---