Blog

Verwachtingen

door
Verwachtingen - Bo vertelt

De verwachting van de ouder(s) tijdens het traject van het kind.

We zien het vaak gebeuren in onze praktijk, de hoge verwachtingen van de ouder(s), waarvan het kind een traject bij ons gaat volgen of volgt. Ongeacht met welk thema het kind bij ons komt of welk traject er wordt afgenomen, het is er bijna altijd.

Deze verwachting is er waarschijnlijk al vanaf de geboorte van het kind. Iedere ouder hoopt op een gezond kind, op een goede ontwikkeling, op een schooltijd waarin hij of zij veel vriendjes heeft, plezier ervaart, goede cijfers heeft op school en zo is de wenslijst nog veel langer. En dit is allemaal volkomen natuurlijk gedrag, want je wilt het beste voor jouw kind. Maar naast de verwachting die we als ouder(s) hebben is er ook nog de verwachting van de maatschappij. Een maatschappij waarin steeds meer dingen maakbaar worden en waarin het lijkt alsof er zoiets bestaat als het perfecte leven.

Is een 7 ½ niet goed genoeg?

Een tijdje geleden vertelde mijn coachee van 9 jaar oud dat ze een proefwerk mocht overmaken, om daarmee te proberen een hoger cijfer te halen. “Wat had je dan voor cijfer gehaald?”, vroeg ik haar. “Een 7 ½ “, antwoorde ze. De vraag die ik niet aan de coachee stelde, maar die wel in me op kwam was “waarom is een 7 ½ niet genoeg? Waarom leren we kinderen niet tevreden te zijn met het cijfer en motiveren we ze om een volgende keer die 8 of hoger te halen?” En dan is nog maar de vraag of dat ook echt haalbaar is voor het kind.

Zo hebben wij in onze praktijk ouders gehad die zelf invloed wilden uitoefenen op de inhoud van de sessies. “Kun je dan de 1e sessie werken aan het zelfvertrouwen en daarna gelijk doorgaan met de prestatiedruk die hij/zij ervaart?” Ook gebeurt het regelmatig dat ik kinderen met angst voor honden begeleid en dat de ouder(s) veel te grote stappen willen zetten, omdat hun probleem dan wordt opgelost. En ja, we begrijpen dat het vervelend is als je kind niet over straat durft omdat hij/zij bang is om honden tegen te komen. Of dat je wenst dat je kind gelukkig is en zelfvertrouwen heeft, omdat het dan simpelweg gelukkiger is. Maar mag het kind dat leren op zijn/haar eigen tempo en op zijn/haar eigen voorwaarden?

Prestatiedruk ervaren

Als ik dat zo allemaal ervaar en vervolgens de kinderen in onze praktijk begeleid die met mij praten over de prestatiedruk, voelen dat het nooit goed genoeg is, druk van school ervaren of zich afvragen hoe ze hun vader en moeder tevreden kunnen houden dan vraag ik me iets af. Ben jij je als ouder(s) bewust van de verwachtingen de jij/jullie gemerkt of ongemerkt uitoefenen op jullie kinderen?

Stel jezelf eens de vraag of jouw/jullie verwachtingen ook haalbaar zijn voor jouw kind. Is het reëel om te verwachten dat de angst van een kind makkelijker af te leren is dan de angst die je misschien als volwassenen hebt? Als jij een coachtraject zou volgen en jouw partner of kind wil beslissen over hoe en hoe snel jij dingen leert, hoe zou jij je dan voelen? Hoe voel jij je als je na je werk nog 2 afspraken hebt, moet schakelen in situaties en geen tijd hebt om even niets te doen? Zou je druk ervaren? Waarom is het dan wel oké om dit allemaal van de kinderen te verwachten?

Verwachtingen bespreekbaar maken

In onze praktijk maken we deze verwachtingen van jou als ouder bespreekbaar, laten we ouder(s) en kind ook samen een sessie doen, omdat jullie van elkaar kunnen leren. Bij ons mag alles er zijn, momenten van rust, stilte, blote voeten in het zand, spelen en knuffelen met de honden, actief werken aan thema’s, maar bovenal rust. Rust om te leren wat of wie hij/zij nodig heeft om samen met jou als ouder(s) weer verder te kunnen. Om vervolgens vanuit de basis van rust en vertrouwen te groeien naar datgene waar hij/zij echt gelukkig van wordt ongeacht de verwachtingen van anderen.

Zoek jij een eigenwijze coach voor jouw kind? Neem dan eens contact met mij op voor een snuffelsessie. En ik beloof je dat ik geen verwachtingen zal hebben.

Volg ons:

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.

Als je iets voelt, maar niet kunt verklaren

door
Als je iets voelt, maar niet kunt verklaren

Al zolang ik me kan herinneren voel ik dingen aan. Situaties, energieën, emoties, alles komt voorbij. In één van mijn blogs benoem ik ook dat er een periode in mijn leven is geweest waarin er geen ruimte was voor het voelen. Als ik iets voelde en dat benoemde werd het vaak ontkracht. En als mensen maar vaak genoeg iets ontkrachten ga je vanzelf geloven dat je het mis hebt.

Gelukkig durfde ik op een gegeven moment keuzes te maken, waardoor er een aantal dingen veranderde in mijn leven. Ik creëerde ruimte om mezelf te ontwikkelen. En die ontwikkeling heeft me niet alleen veranderd en andere inzichten gegeven, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik heb geleerd dat het voelen een heel groot onderdeel is van wie ik ben en wil zijn.

Waarom blijft het dan soms zo lastig om dat voelen er volledig te laten zijn? En uit te spreken wat ik voel, hoor of ervaar? Dat komt omdat ik niet alle antwoorden heb. Ik kan niet alles verklaren. Het is niet zwart of wit, het is gewoon wat het is. Ik kan doorgeven wat ik ervaar; een beeld, een woord, een emotie en soms ervaar ik zelfs een fysiek aanwezige belemmering (buikpijn, misselijk, verdriet). Maar ook ik kan dit niet altijd in de juiste context plaatsen.

Zo heb ik tijdens mijn zwangerschap heel vaak naar mijn buik gewezen en gezegd: ‘Dit is mijn intuïtie. Zij zorgt ervoor dat ik intuïtie kan omarmen, dat ik niet meer bang ben en dat ik het wil gaan delen’. Zo zei ik ook meer dan eens, als iemand vroeg wanneer ik uitgerekend was, ‘Maar de kleine komt eerder’, niet wetende waarom. En uiteindelijk werd Liv na ruim 20 weken al geboren. Als je je nu afvraagt of ik dat dan niet moeilijk vind, dat ik het niet kon plaatsen en achteraf pas besefte wat het betekende, dan is het antwoord: JA, zeker wel! Maar dat heeft geen zin. Die beredenering levert mij niets op. “Wat als” brengt mij niets.

De geboorte en het overlijden van Liv hebben mij verrijkt als mens. Het intense geluk en het intense verdriet voelen heeft iets bij mij opengezet. Hoe zwaar de contrasten ook zijn, zij heeft mij in contact gebracht met een andere wereld, een andere energie. Ik wist dat Liv mij iets kwam leren, dat zij mijn laatste schop onder de kont was voordat ik zou gaan omarmen wat ik kan. En daar ben ik haar dankbaar voor, hoe erg ik haar ook mis.

De balans tussen “normaal” en “zweverig” lijkt nu eindelijk zijn weg te vinden en dat zorgt ervoor dat ik klaar ben voor de volgende stap. Voor mij is er nu een balans in energie, waardoor ik volledig in mijn kracht sta om anderen te helpen. Coachend vanuit ratio, maar net zo belangrijk vanuit gevoel en intuïtie.

Vanuit mijn energetische en spirituele ontwikkeling van de afgelopen jaren ga ik het systemisch en energetisch werken nog meer verweven in onze coachtrajecten. Ook zal ik readings gaan geven voor eigenaren die vragen hebben aan hun hond.

En vanaf vandaag kun jij een reading bij mij boeken! Een reading waarin ik contact maak met jouw hond. Alle informatie die ik ontvang tijdens de reading schrijf ik op en zal ik aan jou teruggeven in een verslag. Meer informatie hierover vind je op onze aanbod pagina https://bovertelt.nl/aanbod-trajecten/.

Welke schop onder je kont heb jij nodig om echt te gaan doen wat je hart je ingeeft?

 

Volg ons:

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

Hoe Bo & Balou de zwangerschap en het overlijden van Liv hebben beleefd

door

In de eerste weken van de zwangerschap waren er momenten dat Balou me voor de voeten liep. En zoals zo vaak viel het me op, maar kon ik niet plaatsen waarom ze het deed. Op de momenten dat ze mij voor de voeten liep had ze naar mijn idee niets nodig dus ik aanschouwde het, maar deed er niets mee. Maar Balou werd met de week brutaler en rond week 8 of 9 van de zwangerschap begreep ik pas waarom.

Ik was moe, behoorlijk moe en op de momenten dat mijn lijf aangaf dat ik moest gaan rusten en ik eigenlijk eerst nog iets wilde afmaken (werk, de vaatwasser uitruimen, stofzuigen etc.) kwam Balou in beeld. Voor me staan, me blokkeren en later bleef ze tegen me opspringen. “Sta stil”, zei ze tegen me. Toen ik dat door had en mezelf die rust gaf kwam Balou tevreden bij me liggen en elke keer weer met haar kop op mijn buik. Zo lag ze dan zo’n 20 minuten om vervolgens een ander plekje op te zoeken in huis, ze had haar doel bereikt. Ik heb deze momenten elke keer weer als zo bijzonder ervaren. Balou en Liv hadden een lijntje samen, vraag met niet hoe maar de energie tussen die 2 was voor mij voelbaar.

Bo heeft in de periode van de zwangerschap weinig laten zien, ik denk dat hij voelde dat ik dit prima aan kon en dat ik goed in mijn vel zat. Voor mijn gevoel was hij wel bezig met wat er zou gaan veranderen en zocht hij af en toe bevestiging in onze verbinding samen. Die bevestiging gaf ik hem door wat vaker contact met hem te maken thuis, tijdens onze wandelingen en door met hem te praten over hoe dat straks zou zijn. Door zijn behoefte te erkennen voelde ik dat ook hij vertrouwen kreeg in alle veranderingen die op komst waren.

Helaas liep alles anders en moesten wij na ruim 20 weken afscheid nemen van onze dochter Liv. Na het slechte nieuws van de 20 weken echo hebben we veel gewandeld met Bo & Balou. Uit beweging alles bespreken. Vanuit onze coachpraktijk doen we graag zoveel mogelijk vanuit beweging en nu ervaarden we zelf weer hoe ontzettend fijn dat is. En Bo & Balou die waren elke keer weer blij met de extra wandelingen en het buiten zijn. Natuurlijk gingen de gesprekken thuis door en dat was veel voor de honden. De zware energie (spanning, stress, verdriet) die wij bij ons hadden had ook effect op hun. Ze werden onrustig en met name Balou klampte zich vast aan Ernst, waardoor ze moeilijk haar rust kon vinden. Daarom besloten we ze beide een aantal dagen onder te brengen bij de oppas en familie. Zo konden wij in rust afscheid nemen van Liv en konden de honden loskomen van onze energie.

4 dagen later kwamen Bo & Balou weer thuis, inmiddels was Liv geboren en lag ik het grootste deel van de dag nog op bed. Toen ik die avond beneden kwam was het Bo die direct contact met me maakte, hij liet mij bepalen hoe ik dat deed. Typisch Bo, als hij voelt dat er lichamelijke beperkingen zijn wordt hij enorm voorzichtig. Balou daarentegen maakte geen contact, zelfs niet toen ik haar aaide. Ze draaide haar kop weg en liet in energie zien dat er geen ruimte was voor mij. Het raakte me zo hard dat ik in huilen uitbarstte. 20 weken lang waren Balou, Liv en ik in energie aan elkaar verbonden, was er iets magisch in onze verbinding die ik niet kan omschrijven en nu moest ik het alleen doen, niet alleen de verbinding met Liv was op dat moment weg, maar ook die met Balou. Ik voelde me direct schuldig, had ik Balou meer moeten betrekken bij het afscheid van Liv? Ik, met al mijn kennis en vermogen om te communiceren met de honden had toch kunnen weten dat ik haar meer had moeten betrekken bij het proces? En zo schoten er nog wel 10 vragen door mijn hoofd.

Na een nacht lang woelen en draaien en het drogen van mijn tranen, kwam ik de volgende ochtend beneden en ben ik voor de bank gaan zitten met het doek van Liv bij me. Ik heb Balou verteld dat het me speet dat Liv er niet meer was. Dat haar ziel perfect was, maar dat haar lichaam het aardse leven niet aan kon. Ze dook met haar kop in het doek, snoof de geur op en na een paar minuten liep ze bij me weg. Ik liet haar gaan, besefte me dat ook Balou haar eigen tijd nodig had om het verlies van Liv te verwerken.

Later die ochtend werd er aangebeld en liepen Balou en ik samen naar de voordeur, er werd een prachtige bos bloemen bezorgt. En boeket met alle kleuren roze die je maar kunt bedenken. “Kijk Balou”, zei ik “het zijn bloemen voor Liv, omdat we vieren dat ze er was”. Balou begon te kwispelen en sprong tegen me op, blijkbaar dankbaar dat de erkenning van Liv er was, dat ook wij voelden dat Liv er echt mocht zijn. Het contact tussen ons was hersteld en diezelfde avond kwam ze weer bij me liggen, deze keer naast me zonder contact te maken met mijn buik.

Inmiddels begin ik in kleine stapjes mijn draai met Bo & Balou weer te vinden, maar merk ik dat zij mij nog niet stabiel genoeg vinden. Bo is waaks als ik met hem wandel en Balou zorgt vooral voor haar eigen behoeften als ze buiten is. Veel spelen, rennen en maakt veel minder contact met mij als voorheen. Maar het is goed, ik ben er nog niet en zij dus ook niet. Ook dit kost tijd en die tijd nemen we, om met elkaar de wond te laten helen, tot dat het een kras is die we met elkaar kunnen dragen.

Ben jij nieuwsgierig hoe ik deze periode heb ervaren vanuit de energieën die ik heb gevoeld en hoe ik deze energiestromingen ruimte geef om er te kunnen zijn zonder zweverig te worden? Blijf ons dan volgen.

Zou jij een 1 op 1 spiegelsessie willen ervaren met jouw hond? Check dan onze workshop https://bovertelt.nl/workshop-de-6-levensbehoeften/ .

Volg ons:

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

Als je blijft kijken vanuit liefde

door

Omdat zoveel mensen zo met ons hebben meegeleefd tijdens onze zwangerschap en we niet iedereen persoonlijk een berichtje kunnen sturen delen we onderstaand bericht.

"Her life had to end, her love doesn't", op 16 december is na ruim 20 weken onze dochter Liv geboren.

Wat waren we verrast en wat voelde het goed. Na 7 jaar van verlangen en vertrouwen kondigde zij zichzelf aan. Ons cadeau van pure liefde. In de afgelopen 20 weken liet ze ons op alle echo's zien dat ze heel blij en gelukkig was in mama haar buik. Alles bewegend en werkend, een groot wonder.”

Hard was dan ook klap die na 20 weken kwam, de diagnose was zo slecht dat elke dag dat ze in de buik van mama zou blijven haar kwaliteit van leven achteruit zou gaan.

Haar naam had ze een aantal weken eerder al van ons gekregen en betekent 'beschermer', want ze voelde al vanaf het eerste moment als een zieltje met een missie. De liefde die zij heeft gebracht is niet in woorden uit te drukken, maar voelbaar in alles wat we nu ervaren.

We zijn ontzettend dankbaar dat zij ons papa & mama heeft gemaakt en dat we deze vorm van liefde mochten ervaren. Maar ook intens verdrietig dat we nu al afscheid van haar moesten nemen.

Koester wat je hebt, liefde is het enige wat zich vermenigvuldigt als je het deelt!

Op 18 december deelden wij dit bericht met onze volgers. Ook onze vrienden en familie ontvingen dit bericht met nog een extra regel: “We zijn klaar om ons verhaal met jullie te delen. Als je langs komt neem dan behalve verdriet ook dankbaarheid en liefde voor ons mee om dit verlies te helpen dragen.”

De reacties die wij on- en offline ontvingen waren enorm. Het huis staat vol met bloemen en de tafel is bedekt met kaarten. En ondanks dat velen van jullie niet precies begrijpen hoe wij het verlies van onze dochter Liv vanuit liefde willen dragen is het juist dat waar het volgens ons om gaat. Dit is wie wij zijn, waar wij in geloven en waar wij ook samen met Bo en Balou voor staan. “Het vraagt moed om de schoonheid achter de pijn te zien. Veel meer moed dan om alleen de pijn te voelen.”

Wij delen onze ervaring met jullie, in de hoop dat onze manier van ermee omgaan een steun kan zijn voor anderen die met welke vorm van verlies dan ook te maken hebben. Wellicht kunnen we er iemand mee helpen, want wij zijn echt niet de enige ouders die een dergelijk verlies ervaren.

De warmte, de liefde, de woorden, de bloemen, de berichtjes die wij hebben ontvangen bestaan allemaal uit liefde. Ons mooie meisje heeft zo ontzettend veel harten aangeraakt, niemand heeft haar ooit ontmoet en toch noemt iedereen haar naam. Wij kiezen er dan ook heel bewust voor om aandacht aan de liefde, dankbaarheid en trots te geven die we voelen.

Uiteraard gaat dit niet vanzelf. Het is keihard werken samen. Iedere dag opnieuw afstemmen op wat we allebei nodig hebben. Alle facetten van het verlies doorvoelen; onmacht, ongeloof, boosheid, pijn, verdriet, liefde, trotsheid. Alles mag er zijn.

Naast het gemis en het enorme verdriet voelen wij ons echt ontzettend trots op alles wat zij ons heeft gebracht. Zij mocht er zijn. Dankjewel allerliefste Liv, voor alles wat je bracht en nog gaat brengen.

Liefs,

Pappa, mamma, Bo & Balou

Wil jij weten hoe wij omgaan met dit verlies, hoe wij andere mensen helpen vanuit onze coaching-praktijk en hoe Bo & Balou deze rollercoaster van emoties hebben ervaren? Volg ons dan via de social media kanalen of schrijf je in voor onze nieuwsbrief https://bovertelt.nl/nieuwsbrief-aanmelden/

Wat je als partner moet weten over hoogsensitiviteit

door

Inmiddels is het alweer 10 jaar geleden dat ik Joyce zag lopen op het strand van Curaçao. Ik woonde en werkte voor een aantal maanden op dat heerlijke eiland en was blij verrast dat Joyce op een avond een drankje kwam drinken bij mij aan de bar. Daar in het Caribisch gebied begon onze reis naar een prachtige en liefdevolle relatie. En wat een verandering heeft zij doorgemaakt de laatste jaren, nadat ze erachter kwam en is gaan accepteren dat zij een hoogsensitief persoon (HSP) is! Wist je dat één op de vijf personen hoogsensitief is?

Het klinkt zwaar als ik schrijf dat Joyce een HSP’er is, maar het tegenovergestelde is waar: ik vind haar vooral heel mooi en bijzonder als persoon juist door haar eigenschappen. Het is voor mij heel waardevol en leerzaam om van dichtbij haar ontdekkingsreis mee te maken. Daarnaast heb ik zelf geleerd hoe om te gaan met haar kwaliteiten, grenzen en emoties. Omdat niet alle partners de reis op deze manier ervaren en soms wellicht moeite hebben om ermee om te gaan, heb ik voor jou (als partner van een HSP’er) vijf handige tips;

  1. Een HSP'er voelt heel goed (onderliggende) emoties van anderen aan en kan dit vaak moeilijk doseren. Beelden en geluiden komen intenser binnen. Kijk daarom niet raar op als je partner aangeeft niet graag naar het journaal te kijken of de krant te lezen; zij vermijden liever dit soort prikkels.
  2. Een HSP'er houdt van duidelijkheid, weten waar hij/zij aan toe is. Wees daarom duidelijk en laat dingen niet teveel op zijn beloop, dat veroorzaakt ontrust.
  3. Een HSP’er kan enorm pieken in bijvoorbeeld werk, opdrachten uitvoeren en enorm veel werk verzetten in een korte tijd. Daarna komt vaak een dip die zich uit in vermoeidheid en/of lichamelijke klachten. Help hem of haar de juiste balans te vinden tussen in- en ontspanning.
  4. Een HSP’er kan op familieaangelegenheden, feestjes of bijv. een festival overprikkeld raken door alle indrukken, sociale verwachtingen en prikkels. Deze (over)prikkeling zorgt ervoor dat ze ergens moeten kunnen ontladen. Geef hem of haar de ruimte om dat te doen door bijvoorbeeld niet van het ene naar het andere feestje te hoppen.
  5. Een HSP’er kan het gevoel hebben dat hij of zij niet goed in woorden kan omschrijven wat ze ervaren. Vaak zit het hoofd zo vol gedachten en woorden dat ze niet weten waar ze moeten beginnen. Luister zonder oordeel en stel vragen over wat voor jou niet duidelijk is. Ze ontwikkelen daardoor het vertrouwen dat ze alles kunnen en mogen uitspreken.

Hopelijk helpen bovenstaande tips je als partner om met bepaalde situaties om te gaan. Sowieso is een belangrijk onderdeel in dit alles de communicatie – spreek verwachtingen en behoeftes naar elkaar uit en ga een confrontatie niet uit de weg. Daarnaast levert een relatie met een HSP’er mij zoveel meerwaarde op, hopelijk ervaar jij dat ook zo!

Dingen die ik in Joyce bewonder (en waar ik soms misschien zelfs een beetje jaloers op ben) zijn:

  • Het feilloos aanvoelen bij wie ze zich kan openstellen en (soms onbewust) weten welke richting zij op wil in het leven.
  • Het verbonden zijn met alles wat leeft, inclusief dieren en natuur! Die verbondenheid zorgt voor een intenser contact met de mensen en/of dieren met wie ze verbonden is.
  • Het intenser leven; als ze de rust en ontspanning heeft en toelaat is haar empathische vermogen bizar groot.
  • Ze is zachtaardig, dienstbaar en kan voelen wat er in bepaalde situaties nodig is, zelfs zonder daar verbaal iets over te zeggen.

Ik ben me ervan bewust dat ik getrouwd ben met een heel authentiek persoon, met prachtige eigenschappen die soms om wat ruimte vragen. Ruimte om te ontdekken hoe ze deze eigenschappen in kan zetten in haar leven en in onze praktijk.

Vertel eens, waaraan merk jij dat jouw partner HSP'er is?

Wil jij meer weten over HSP en leren hoe je alle prikkels kunt doseren? Neem dan contact op met Joyce voor een afspraak.

Ernst-Jan

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.

Word niet gedreven door de angsten in je hoofd, maar word geleid door de dromen van je hart

door
dromen_van_je_hart_bo_vertelt

Het is donderdagavond, de laatste avond van onze vakantie op de Veluwe als ik op de veranda deze blog schrijf. Met mijn blote voeten op tafel en Bo en Balou slapend bij me, geniet ik van de laatste zonnestralen van weer een heerlijke dag.

Voor mij staat vakantie voor reflectie: hoe voelde je je de afgelopen periode, waar sta je nu en wat heb je nodig? De afgelopen maanden waren drukker dan ik vooraf had voorzien. Hoewel de agenda goed en gestructureerd was gepland kwam er zoveel op mijn pad waar ik volmondig ja tegen zei, dat ik door de tijd heen vergat wat ik zelf nodig had. En toen ik al lang en breed in de werkmodus zat ging het ineens niet goed met Bo, waardoor ik totaal uit het veld werd geslagen.

Vanuit mijn werk- en zorgmodus vergeet ik stil te staan bij mezelf: er is geen ruimte voor fouten, ik stel me in op de dienst van een ander en ik werk continue aan oplossingen voor iedereen (behalve voor mezelf). Met als gevolg dat ik steeds verder verwijderd wordt van mijn intuïtie en vertrouwen en steeds meer controle zoek in alles wat ik doe. Mijn innerlijke criticus draait overuren en er lijkt geen moment meer te zijn dat ik die niet hoor.

Onderweg naar de Veluwe is dit dan ook het gespreksonderwerp voor mij en Ernst. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik weer los kan laten, kan vertrouwen en open kan staan voor mijn volgende stap als coach? Hoewel ik voel dat het daar tijd voor is, vertelt mijn innerlijke criticus mij dat ik daar echt nog lang niet aan toe ben. En zo blijf ik rondjes draaien.

In de eerste twee dagen van de vakantie moest ik echt onthaasten en had ik het nodig om naar de praktische kant te kijken: wat heb ik nodig om weer vanuit intuïtie en vertrouwen te kunnen leven en werken?  Dat werd dus plannen, vrije dagen blokkeren in de agenda en opties creëren om af en toe te kunnen schakelen. Daarnaast werd er compensatietijd ingepland, want waar hard gewerkt wordt moet ook ruimte zijn voor ontspanning! In deze twee dagen was Bo heel onrustig, kon (net als ik) moeilijk aarden en worstelde echt met het vinden van ontspanning en rust.

Op dag drie ontstond er overzicht en dus meer rust, helderheid in wat ik tastbaar kon maken. En zo kon ik de volgende stap zetten: mediteren, zijn in het moment, loslaten en voelen. Er ontstond toen zoveel ruimte en ik voelde letterlijk het licht in mijn hart weer schijnen! Diezelfde avond ontving ik mijn antwoord: dit gebeurt elke keer als ik de volgende stap wil zetten! Vanuit mijn oude, vertrouwde patronen durf ik niet te gaan staan voor dat wat mijn hart mij vertelt. Ik ga in de weerstand, hard werken en houd mezelf letterlijk tegen. Er is angst voor het onbekende, voor oordelen van buitenaf, voor iets waarvan ik de antwoorden nog niet weet. Ik ben in mijn oude valkuilen gestapt zonder dat ik het zag, juist omdat ik mezelf niet de tijd heb gegund om stil te staan, om te voelen of er iets niet klopte en om te onderzoeken of de angst gegrond was.

En precies op dat moment komt Bo aanlopen, kijkt me aan, springt naast me op de bank en ploft met een diepe zucht naast me neer. Met zijn kop op mijn schoot zie ik de zon ondergaan en besef ik dat ik niets kan geven vanuit angst, maar juist zoveel meer vanuit vertrouwen. De balans ligt voor mij tussen realiteit en spiritualiteit - voor mij kan het één niet zonder het andere en vice versa. Die werelden samenbrengen voelt als de volgende stap en als een grote toegevoegde waarde in mijn werk als coach.

Inmiddels leer ik alles over de energetische basiskennis, over wat energie met ons doet. Er zijn twee nieuwe boeken besteld en ik stel me open voor alles wat van daaruit ontstaat, vanuit intuïtie en vertrouwen.

Mijn wens is dat ik jou mag leren de unieke balans te vinden in jouw leven vanuit liefde, vertrouwen en intuïtie!

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

Kijk eens om je heen, overal is iets moois te zien!

door
Bo Vertelt_Kijk eens om je heen, overal is iets moois te zien!

Daar zaten we dan op een prachtige zaterdagochtend. Het najaar bracht ons nog één laatste zomerdag en daar genoten we samen van, op het terras met een heerlijke lunch. Na een drukke week was dit ons geniet momentje en stonden we stil bij alles wat er de afgelopen week was gebeurd.

We bestelden onze eerste kop koffie en toen de serveerster onze bestelling ging maken zagen we een ouder echtpaar tegenover ons aan een tafel zitten. Waarschijnlijk waren ze beiden al achter in de 70; naast hun tafel stond een looprekje en op het looprekje lag een loopstok. Genietend van hun kop koffie nam de serveerster de bestelling voor de lunch op. De man hoorde niet zo goed meer, dus de vrouw zorgde ervoor dat zijn bestelling duidelijk was voor de serveerster.

Wat ons gelijk opviel aan dit echtpaar was dat ze beiden veel warmte uitstraalde: ze waren nog bezorgd om elkaar, ze lachten om elkaar grapjes en, luisterden aandachtig naar elkaar, zelfs als het herhaald moest worden omdat ze elkaar niet goed konden verstaan. Het was overduidelijk dat deze mensen op hun leeftijd nog steeds veel van elkaar hielden.

Terwijl ze zo voor ons zaten en wij stiekem genoten van hun gekeuvel kwam de serveerster langs met onze lunch en vroeg ik aan Joyce wat wij op die leeftijd samen bereikt zouden hebben. Hebben we dan nog steeds honden? Leven we in Nederland of zijn we dan verhuisd naar het buitenland? Hebben we ons bedrijf verkocht en zo ja, zouden we dan nog wel eens gevraagd worden om te helpen met coaching door de nieuwe eigenaren? Zijn we nog steeds zielsgelukkig met elkaar?

Terwijl we samen alle vragen laten passeren, dromen en lachen over wat nog komen gaat, vragen we de serveerster om de rekening. En voordat we de zaak uitlopen besluit ik om nog even langs het echtpaar te lopen. Ik vertel hen dat wij tegenover ze hebben gezeten en hebben genoten van de liefde die ze nog naar elkaar uitstralen. De man hoort me niet goed, dus zegt vrouw op hele harde toon tegen hem: “Deze man wil ons een compliment geven!”. Ze vragen waarom wij hebben genoten en ik complimenteer hen, omdat we genoten hebben van de zichtbare liefde voor elkaar, de rust en wijsheid die ze samen uitstraalden.

Het echtpaar begint te glimlachen en te stralen van oor tot oor. Vol trots vertellen ze ons dat ze al 60 jaar bij elkaar zijn en nog steeds verkering hebben. We wensen ze allebei heel veel geluk en gezondheid toe en bedanken hen dat ze er waren en ons hebben geinspireerd.

Vertel eens, wanneer heb jij voor het laatst iets moois gezien?

 

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.

Waarom leven in het hier en nu geen hype is, maar een must do!

door

We zien het steeds vaker voorbij komen, de kreet “leef in het NU”. Eckhart Tolle schreef er zelfs een boek over, de kracht van het nu. Maar waarom is in het NU leven eigenlijk zo belangrijk?

In de afgelopen maanden zijn Ernst-Jan en Joyce continue bezig geweest met vooruitgang van de coachpraktijk. In alle opzichten waren we bezig met onze groei en ontwikkeling. Onze praktijk is daardoor in het afgelopen jaar echt volwassen geworden. Het is iets waar we ontzettend trots op zijn, maar door alle groei en ontwikkeling waren we wel continue bezig met de volgende stap. En dat continue bezig zijn met de volgende stap of het volgende moment zorgde ervoor dat we besloten dat onze naderende vakantie een mooi moment was om echt even stil te staan en te voelen of er eigenlijk wel een volgende stap nodig was.

Onze vakantie was zoals een vakantie mag zijn: veel zon, rust en elke dag minder gedachten, waardoor we alleen nog maar in het moment zelf hoefden te zijn. Elke dag voelden we steeds sterker dat het hier en nu is wat echt telt. Dat we mogen werken vanuit een stevig fundament van vertrouwen en dat onze ontwikkeling niets te maken heeft met de snelheid waarmee we het doen, maar met de tijd die we het geven.

Dankzij deze inzichten realiseerden we ons dat het niet erg was dat sommige plannen nog niet waren uitgewerkt: we accepteerden dat we ook op een lager tempo en met meer rust onze praktijk voort kunnen zetten. Alle ideeën, plannen en wensen hebben we opgeschreven en als we de behoefte voelen kijken we naar het lijstje en stellen we ons zelf de vraag “wat heeft op dit moment mijn aandacht nodig?”. En soms is dat dus gewoon helemaal niets.

Dit moment is het enige waar je zeker van bent.

Je hebt de keuzes om heel hard te blijven rennen, misschien wel net zo hard als de mensen om jou heen. Maar je hebt ook de keuzes om stil te staan, te ervaren wat je op dit moment voelt, beleeft en wat je aandacht nodig heeft. Observeer je eigen gedrag en stel jezelf de vraag waarom je iets doet. Verander ‘moet’ in ‘mag’ en verander ‘doelen’ in ‘wensen’, wees aardiger voor jezelf. Want op dit moment ben jij alles wat er NU is.

Wil je leren hoe je kunt leven in het nu en zou je daarin begeleiding willen van ons en de honden? Neem dan contact met ons op voor een kennismakingsgesprek www.bovertelt.nl.

Coachen met honden

door

In de afgelopen drie maanden was ik in de gelukkige positie om de cursus ‘’Coachen met honden” te volgen. Ik ben aan de cursus begonnen, omdat ik in de afgelopen twee jaar van heel dichtbij heb gezien wat Bo samen met Joyce heeft mogen betekenen voor mensen. Ik heb gezien hoe Bo met heel veel geduld, liefde en lichaamstaal zijn coachees liet inzien wat ze onbewust deden en wat er eigenlijk onder de oppervlakte plaats vond. Hij werd hierin ondersteund door Joyce die de vertaalslag maakte van Bo naar de coachee. Bo was het maatje van Joyce en ze waren bijzonder scherp op elkaar afgestemd, iets wat ik ook graag wilde leren.

En toen kwam Balou in ons leven, waarmee een lang gekoesterde wens in vervulling ging. Een tweede hond werd werkelijkheid. Na mijn afronding van de opleiding jeugdcoach ontstond ook bij mij de behoefte om - net als Joyce - de honden in te zetten tijdens de coachsessies. En ik zag hierin een prachtige combinatie met Balou. Balou zorgde ervoor dat Joyce en ik eerder onze rustmomenten pakten. Als we dat niet deden maakte ze ons zichtbaar wat ze nodig had, vaak door een bepaalde manier van blaffen. We moesten dan echt op de grond gaan zitten waarop zij vervolgens kwispelend aan kwam lopen en nog net niet op schoot kroop om te knuffelen. Na 15 minuten knuffelen en volledige aandacht en verbinding liep ze dan slaperig van ons weg om vervolgens in alle rust haar mand in te kruipen. “Missie gelaagd”, dacht ze dan, terwijl ze lodderig achterom keek. Ze is onze spiegel in het blijven maken van verbinding met elkaar en onze omgeving.

Omdat wij Balou nog te jong vonden voor de cursus besloot ik Bo mee te nemen. Hij werd mijn leermeester in mijn hulpvraag tijdens de cursus “Hoe kan ik leren aan en uit te staan tijdens coachsessies?”. Ik kon mijzelf nog wel eens te veel inleven in een coachee, wat ervoor zorgde dat mijn energie sneller opraakte dan noodzakelijk was. Dus hoe kon ik leren om nog steeds alles te geven vanuit mijn enthousiasme en creativiteit, maar met structuur en vanuit rust?

Aangezien Bo structuur nodig heeft om zich goed te voelen, leeft in het hier en nu en heel goed zijn grenzen aan kan geven was hij voor mij de perfecte leermeester voor mijn hulpvraag. Het mooie was dat ik onbewust gelijk aan het werk ging met mijn hulpvraag. Ik ging bewust nadenken over wat ik en Bo nodig hadden om de cursusdagen af te sluiten met energie. Dat uitte zich bijvoorbeeld in het boeken van een eigen accommodatie om niet in één huis te verblijven met de hele groep. Zodoende hadden we samen ook echt rust na een lange cursusdag. Ik koos er dus voor om te luisteren naar wat ik nodig had en als ik dat niet deed liet Bo met zijn lichaamstaal zien dat ik ergens een grens mocht aangeven voor ons allebei.

Samen met Bo heb ik vier weekenden mogen werken aan deze hulpvraag. Inmiddels zie ik dat ik hierin stappen heb gemaakt en dat ik nu nog meer kan werken vanuit het hier en nu, net als Bo. Er is meer rust in de voorbereiding en afronding van de afspraken en er blijft energie over om voor mezelf en de honden te zorgen. Het mooiste ervan is dat ik nog steeds 100% aanwezig ben in mijn werk, maar wel in mijn eigen energie kan blijven.

Als creatief en enthousiast persoon zal dit voor mij altijd een uitdaging blijven, maar ik heb geleerd hoe ik kan doseren, hoe ik beter in mijn eigen energie kan blijven en hoe ik verantwoord onze honden in kan zetten tijdens de coachsessies.

Mijn band met Bo is veranderd, doordat hij zich echt aan mij heeft laten zien. Er is een andere laag van verbinding tussen ons ontstaan. Ik sta nu officieel als coach met de hond als co-coach in de sessies en laat jou heel graag ervaren wat jij van ze kunt leren.

Heb jij een (hulp)vraag en ben je nieuwsgierig of onze honden jou kunnen helpen de antwoorden te vinden? En durf je daarbij te kijken naar jouw (on)bewuste patronen? Neem dan contact met me op voor een kennismakingsgesprek.

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.