Joyce de Baan

Coachen met honden

door

In de afgelopen drie maanden was ik in de gelukkige positie om de cursus ‘’Coachen met honden” te volgen. Ik ben aan de cursus begonnen, omdat ik in de afgelopen twee jaar van heel dichtbij heb gezien wat Bo samen met Joyce heeft mogen betekenen voor mensen. Ik heb gezien hoe Bo met heel veel geduld, liefde en lichaamstaal zijn coachees liet inzien wat ze onbewust deden en wat er eigenlijk onder de oppervlakte plaats vond. Hij werd hierin ondersteund door Joyce die de vertaalslag maakte van Bo naar de coachee. Bo was het maatje van Joyce en ze waren bijzonder scherp op elkaar afgestemd, iets wat ik ook graag wilde leren.

En toen kwam Balou in ons leven, waarmee een lang gekoesterde wens in vervulling ging. Een tweede hond werd werkelijkheid. Na mijn afronding van de opleiding jeugdcoach ontstond ook bij mij de behoefte om - net als Joyce - de honden in te zetten tijdens de coachsessies. En ik zag hierin een prachtige combinatie met Balou. Balou zorgde ervoor dat Joyce en ik eerder onze rustmomenten pakten. Als we dat niet deden maakte ze ons zichtbaar wat ze nodig had, vaak door een bepaalde manier van blaffen. We moesten dan echt op de grond gaan zitten waarop zij vervolgens kwispelend aan kwam lopen en nog net niet op schoot kroop om te knuffelen. Na 15 minuten knuffelen en volledige aandacht en verbinding liep ze dan slaperig van ons weg om vervolgens in alle rust haar mand in te kruipen. “Missie gelaagd”, dacht ze dan, terwijl ze lodderig achterom keek. Ze is onze spiegel in het blijven maken van verbinding met elkaar en onze omgeving.

Omdat wij Balou nog te jong vonden voor de cursus besloot ik Bo mee te nemen. Hij werd mijn leermeester in mijn hulpvraag tijdens de cursus “Hoe kan ik leren aan en uit te staan tijdens coachsessies?”. Ik kon mijzelf nog wel eens te veel inleven in een coachee, wat ervoor zorgde dat mijn energie sneller opraakte dan noodzakelijk was. Dus hoe kon ik leren om nog steeds alles te geven vanuit mijn enthousiasme en creativiteit, maar met structuur en vanuit rust?

Aangezien Bo structuur nodig heeft om zich goed te voelen, leeft in het hier en nu en heel goed zijn grenzen aan kan geven was hij voor mij de perfecte leermeester voor mijn hulpvraag. Het mooie was dat ik onbewust gelijk aan het werk ging met mijn hulpvraag. Ik ging bewust nadenken over wat ik en Bo nodig hadden om de cursusdagen af te sluiten met energie. Dat uitte zich bijvoorbeeld in het boeken van een eigen accommodatie om niet in één huis te verblijven met de hele groep. Zodoende hadden we samen ook echt rust na een lange cursusdag. Ik koos er dus voor om te luisteren naar wat ik nodig had en als ik dat niet deed liet Bo met zijn lichaamstaal zien dat ik ergens een grens mocht aangeven voor ons allebei.

Samen met Bo heb ik vier weekenden mogen werken aan deze hulpvraag. Inmiddels zie ik dat ik hierin stappen heb gemaakt en dat ik nu nog meer kan werken vanuit het hier en nu, net als Bo. Er is meer rust in de voorbereiding en afronding van de afspraken en er blijft energie over om voor mezelf en de honden te zorgen. Het mooiste ervan is dat ik nog steeds 100% aanwezig ben in mijn werk, maar wel in mijn eigen energie kan blijven.

Als creatief en enthousiast persoon zal dit voor mij altijd een uitdaging blijven, maar ik heb geleerd hoe ik kan doseren, hoe ik beter in mijn eigen energie kan blijven en hoe ik verantwoord onze honden in kan zetten tijdens de coachsessies.

Mijn band met Bo is veranderd, doordat hij zich echt aan mij heeft laten zien. Er is een andere laag van verbinding tussen ons ontstaan. Ik sta nu officieel als coach met de hond als co-coach in de sessies en laat jou heel graag ervaren wat jij van ze kunt leren.

Heb jij een (hulp)vraag en ben je nieuwsgierig of onze honden jou kunnen helpen de antwoorden te vinden? En durf je daarbij te kijken naar jouw (on)bewuste patronen? Neem dan contact met me op voor een kennismakingsgesprek.

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.

Van zelfkritiek naar zelfvertrouwen met je innerlijke criticus.

door

“Kritisch”;  een woord dat de afgelopen weken veel in mijn gedachten voorbij kwam. Ik herken het woord vanuit wie ik vroeger was en vraag me af of ik dat nu misschien nog steeds ben? Past het woord nog wel bij  me? Dat het woord me raakt is overduidelijk, juist omdat ik de gedachte erbij heb dat ik oordeel over dat waar ik kritisch naar kijk. Ik stel mezelf de vraag waarom die gedachte er is, maar het antwoord blijft uit.

Als ik op een ochtend weer dat woord in mijn hoofd hoor rond spoken dan besluit ik het maar eens wat grondiger te onderzoeken. Ik zoek de Wikipedia pagina op en tik het woord KRITISCH in. En zelfs bij het intikken van het woord voel ik de lading, de weerstand, de neiging om dat woord uit mijn systeem te halen.

Kritisch denken is een vaardigheid. Die aangeleerd en gebruikt kan worden om te beslissen of een bewering waar, gedeeltelijk waar, of fout is.

En dan valt het wel bekende kwartje. Ineens snap ik de weerstand, maar ook de reden waarom het woord me bij blijft en nog steeds past bij wie ik vandaag de dag ben.

Als spiegeltrainer en coach werk ik zonder oordeel of kader, wat mij betreft één van de puurste en belangrijkste vormen om mee te werken, juist omdat het past bij wat de honden van nature al doen. Zij leven in het hier en nu zonder oordeel. Het werken zonder oordeel of kader is ontzettend belangrijk voor mij. En het is wat ik met heel mijn hart wil uitdragen en juist daarom viel het woord kritisch me zo zwaar. Kritisch is iets wat ik dan juist niet wil zijn!

En toch mag het er zijn! Als mens, spiegeltrainer en coach mag ook ik vragen stellen. Vragen over of iets oprecht is, of iets een juiste keuze is, of iets echt bij mij past. Ik mag kritisch kijken naar of de sessies voor Bo nog oké zijn om te doen, naar hoe collega’s hier mee om gaan en naar wat er wordt aangeboden op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en coaching. Aangezien iedereen zijn of haar eigen waarheid heeft is deze kritische noot persoonlijk en heeft niets te maken met wat goed of fout is.  En dan ineens voelt het woord helemaal niet meer beladen en eigenlijk wel fijn.

Want juist het kritisch zijn houdt me in balans. Als mens, spiegeltrainer en coach. Juist dat maakt dat ik met beide benen op de grond sta, jou geen dingen beloof die ik niet kan waarmaken en werk vanuit vertrouwen.

Durf jij samen met mij “kritisch” te kijken naar waar jij als persoon in kunt groeien? Neem dan contact met mij op.

Anoniem

door

Tweemaal heb ik een workshop van Joyce en Ernst-Jan mogen ervaren. Zowel een teambuilding als een privé sessie samen met mijn partner. In deze workshops zijn we ingegaan op levensbehoeften en dat gaf hele mooie inzichten en tools om mee te nemen.

De samenwerking tussen Joyce en Ernst-Jan is mooi om te ervaren, ze versterken elkaar enorm. Co-coach Bo is echt een aanvulling ten opzichten van regulier coaching. Bo legt duidelijk de vinger (poot) op de zere plek en spiegelt wanneer je niet spreekt vanuit je gevoel.

Ik zou Bo vertelt aan iedereen willen aanraden. De veiligheid, warmte en persoonlijke benadering tijdens de coaching hebben me geraakt en laten ontwikkelen. Bedankt lieve Joyce, Ernst-Jan en Bo.

Irene

door

Inmiddels alweer een paar weken geleden heb ik gewandeld met Joyce en Bo. Wat een prachtige ervaring was dat!

Van tevoren was ik gespannen en vooral nieuwsgierig. Een klein beetje sceptisch misschien zelfs wel. De wandeling zelf was mooi, intensief, leerzaam en soms ook erg confronterend. Ontzettend bijzonder hoe Bo alles voelt en laat zien, wat Joyce daarna vertaald. Je moet jezelf echt bloot geven tijdens de wandeling. Bo ziet alles. En hij is een kei in troosten als het even te veel is.

Nu ik er achteraf op terugkijk heeft het me veel gebracht. Inzichten waar ik mee vooruit kan. Die me voortaan gaan helpen. Energie voor de toekomst. Grote complimenten voor Joyce hoe ze je continu laat voelen dat alles er mag zijn waardoor je jezelf kan zijn en alles durft te zeggen.

Kleine stapjes

door

Het is iets wat ik altijd benadruk als iemand een traject bij ons volgt: kleine stapjes! We zijn zo gewend om continue maar hard te werken, waardoor we soms bijna doorslaan in hoe snel we resultaat willen boeken. Terwijl het toch vaak zo gaat: na 3 stappen vooruit zet je er weer 2 terug. Bij het starten van een traject zet je ook een proces in gang en dat proces heeft tijd nodig – gun het ook die tijd. In een traject ga je aan de slag met patronen die al jaren zijn ingesleten en die een tweede natuur van je zijn geworden. En hoe graag je misschien ook vooruit wilt, veranderingen in je leven vinden niet van de ene op de andere dag plaats. Neem dus kleine stapjes, en zet er vooral niet teveel tegelijk.

Ik realiseer me natuurlijk heel erg goed dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. En hoe goed ik het ook weet te vertellen, en hoeveel ervaring ik inmiddels heb, ook ik stap soms zelf nog in oude valkuilen. Het was nog niet zo lang geleden dat een goede bekende bij ons aan tafel zat. Het was aan het einde van een drukke periode van Bo Vertelt, en ik was moe. Maar deze persoon had mijn hulp nodig, en ik wilde haar dat graag geven. Terwijl de honden vredig om ons heen lagen te slapen spraken we wat over koetjes en kalfjes. Voordat ik het echter goed en wel doorhad, werden we serieuzer en belandden we - niet veel later - in een verhitte discussie.

Bo was de eerste die de sfeer voelde omslaan. Hij kwam vanuit een platliggende slaaphouding overeind en lag alert naar mij te kijken, zijn eerste signaal dat hij de sfeer voelde omslaan. Ik negeer het en voor ik het wist stond hij op en draait onrustig om mij heen. Met zijn neus zoekt hij mijn hand op en dwong me om hem te aaien, toen pas viel het kwartje: volledig onbewust was ik weer in mijn oude patroon gevallen. Een patroon van verdediging en boosheid. Ik liet toe dat het probleem van iemand anders mijn probleem werd, terwijl diegene haar eigen probleem niet eens kon zien. Ik checkte bij mezelf wat ik voelde: een hoge ademhaling en pijn door mijn lijf.

Bo begon zachtjes te grommen en ik suste hem dat ik het nu begreep. Hij ontspande iets, maar liet me zien dat hij weg wilde, weg uit deze situatie. Vervolgens stond Balou op. Ze liep naar de persoon toe, ging voor haar zitten en zocht haar aandacht. Alles wat zij haar op dit moment wilde geven was liefde, alleen maar liefde. Er gebeurde niets. De persoon zag het niet, en haar vraag bleef onbeantwoord. Dat vond ze niet erg, want zo is Balou. Elke keer opnieuw toont ze haar onvoorwaardelijke liefde, zonder daar ook maar iets voor terug te verlangen.

Ik stond op en nam de honden mee naar buiten. ‘Ik mag de problemen bij die persoon laten’, dacht ik terwijl ik de emotie nog na gierde in mijn lijf. Want ook dat is liefde, de ander laten zoals hij of zij is.  Blij en opgelucht nam ik een teug frisse buitenlucht. Met voor me mijn twee kwispelende spiegels, alsof er niets gebeurd was.

Bo dwong me om naar binnen te keren en te voelen wat de situatie met mij deed. Hij liet me inzien dat ik het mag loslaten. Balou was er met alleen maar liefde, ook al bleef deze onbeantwoord. Op een gegeven moment tijdens de wandeling staat Bo stil en kijkt om, zijn grote bruine ogen raken mij in mijn ziel. Hij kwam naar me toe en liep de rest van onze wandeling naast me totdat we thuis zijn, in kleine stapjes.

 

Sabine

door

Nog niet zo lang geleden een wandeling mogen doen met Bo en Joyce. Een cadeau van mijn man. Een hele bijzondere ervaring! Bo liet mij vlak na binnenkomst al zien dat het oké is om mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen. Tijdens de wandeling liet hij mij ook zien dat ik voor een bepaald stukje nog niet klaar was, een eye opener wel. Al met al een hele bijzondere en leerzame ervaring. Ik kan het iedereen aanraden!