Ik had geen idee wat ik van het consult kon verwachten, maar bij Joyce voelde ik me veilig. Wat heeft ze het mooi geformuleerd allemaal! Ik heb er heel veel herkenning in gevonden, nu zelf wat doen met de ‘erkenning’.
Ik het consult als liefdevol ervaren, ik bedankte Joyce er voor, waarop zij mij wees op dat dít juist mijn ziel is alleen heeft zij het voor me vertaald. Wow! Die bleef nog wel een paar dagen hangen!
Wat een mooie ervaring. Joyce benoemde precies waar ik de afgelopen dagen mee aan het worstelen ben geweest. Ook werd er iets gezegd wat ik niet kon plaatsen maar doordat Joyce ‘t kleiner maakte viel t kwartje.
Ondanks dat de dingen die Joyce heeft gezegd voor mij niet nieuw of schokkend waren kwam het toch heel erg binnen. Vooral denk ik als een soort van bewijs van wat ik zelf al voelde en het besef dat er weldegelijk verandering gaande is. Dat ik ‘aan de bak’ moet is wel duidelijk. Ik vond het gesprek heel bijzonder, net alsof ik Joyce al veel langer ken.
Ik vond het consult zo waardevol en treffend. Alles klopte gewoon. Juist op een moment dat ik het nodig had, om even weer mezelf te vinden en richting te krijgen. Maar ook de inhoud van wat Joyce doorkreeg was zo mooi beschreven.
Ontzettend bedankt voor de reading. Ik was heel benieuwd en ook nieuwsgierig. Toen ik het las moest ik gewoon huilen en vond het zo fijn om eens van Lucca te horen hoe het nu zit. Ze is vertrouwen, dat voel ik ook en met de juiste hulp (grenzen) gaat het helemaal goed komen.
De reading heeft me geraakt. Mooie tips, die ik uiteraard gelijk heb toegepast. Waaronder daar waar ik Beer in het begin overprikkelde, mag hij nu juist weer erop uit. De natuur in, samen. Mede door je reading is ‘de druk/controle’ eraf bij mij. Beer ervaart nu zoveel vrijheid. Dankjewel!
Zelf-liefde, rust, vertouwen, loslaten, dit zijn misschien wel de sleutelwoorden die jullie mij weer hebben geleerd te voelen. Ik kan niet in genoeg woorden uitdrukken hoeveel dit voor mij betekent. Zo dankbaar voor het leerproces om met hsp te kunnen leven, het als kracht te zien en daarbij ook nog de rust kunnen bewaren met alles wat op mij afkomt gedurende de dag. Ik heb zo’n goed gevoel gekregen toen we voor het allereerst elkaar ontmoette, en dat gevoel is er nog steeds.
Regelmatig denk ik terug naar de sessies, sommige zwaar, sommige luchtig en sommige reflecterend (wat vrij heavy was, vooral omdat Bo, Balou of Pien aan het spiegelen was. Honden kun je niet manipuleren. Die ‘vertellen’ de waarheid).
Ik vond het een heel fijn half jaar dat ik begeleid ben door jullie en ik ben trots op mezelf op wat ik geleerd heb en nog steeds toepas in het dagelijks leven.
Lieve allemaal, super bedankt voor wat jullie voor mij hebben gedaan.
To heal
you have to
get to the root
of the wound
and kiss it all the way up
– Rupi Kaur –
Terwijl ik me vroeg in de ochtend voorbereid op mijn coachafspraak pikt Bo mijn energie feilloos op. Hij houdt elke minuut nauwlettend in de gaten en rent al kwispelend naar me toe als ik mijn tas inpak. Hij wordt ongeduldig en begint te springen als hij ziet dat ik mijn jas aan ga trekken. Omdat hij met een enorme vaart de gang in rent en in al zijn enthousiasme vergeet te remmen, belandt hij met zijn kont tegen de schuurdeur aan. Het maakt hem niet uit. Hij gaat zitten en kijkt me vol verlangen aan.
Ik kijk naar hem en zie een hond die in zijn kop geen uitdaging uit de weg gaat, graag meegaat naar de coachafspraken en blij wordt van lange wandelingen in gebieden waar weinig prikkels zijn. Maar lichamelijk zie ik een hond die ouderdomskwaaltjes heeft. Ik zou bijna vergeten dat Bo dit jaar 10 wordt en dus echt een senior is. Ik weet dat als ik hem meeneem naar de afspraak hij alles zal geven, ongeacht of dat nu een kompaswandeling is van ruim 2 uur of een kindercoach afspraak op locatie.
Zodra zijn tuig omgaat is Bo ‘aan’ en zal hij alles van zichzelf geven om de coachee te spiegelen tijdens de coachsessie.
Omdat ik hem in bescherming moet nemen pak ik niet zijn tuig van de kapstok, maar dat van Balou. Hij ruikt eraan en kijkt vervolgens met zijn donkerbruine ogen naar me, afvragend waarom ik deze keuze maak. En terwijl ik de keuze maak voel ik de pijn en het verdriet bij mezelf en voor hem. Ik weet wat hij wil, maar ik moet hem in bescherming nemen. Terwijl ik op de grond ga zitten en hem begin te aaien over zijn grote kop vertel ik hem dat deze afspraak teveel zal zijn voor hem. En dat het hem lichamelijk teveel ongemak gaat geven. Ik bedank hem dat hij Balou zo liefdevol heeft opgeleid als co-coach en dat hij daar onwijs trots op mag zijn. Als ik hem nogmaals aankijk zie ik weer zijn ongelooflijke wilskracht. Wilskracht om te helpen, wilskracht om er voor ons te zijn, wilskracht om over zijn eigen grenzen te gaan. Ik word erdoor geraakt. Ik beloof hem dat hij tijdens een andere afspraak weer mee mag en geef hem met moeite de opdracht om terug te lopen naar zijn kleed, waar hij met tegenzin op gaat zitten. Met een binnensmondse brom laat hij zich zakken, slaakt een diepe zucht en krult zich op om te gaan slapen, want het was best vermoeiend zo alert zijn op de vroege ochtend.
Dankzij Bo is onze praktijk ontstaan en uitgegroeid tot een begrip in Maasland en omgeving. Bo geniet van zijn pensioen en werkt zo af en toe nog mee in de praktijk. Zijn wilskracht motiveert ons om te blijven werken aan onze missie; mensen (weer) te leren leven vanuit hun hart.
Wil jij meer weten over ons werk en onze verschillende coachtrajecten? Of overweeg jij jouw hond in te gaan zetten in je werk? Boek dan een vrijblijvende snuffelcall en kom erachter wat ons team voor jou kan betekenen.
Ernst heeft mijn zoon weer in zijn eigen kracht gezet. Hem laten inzien hoe belangrijk een eigen mening is, dat hij daar ook voor uit mag komen en dat die er mag zijn. Hij kwam met hangende schouders binnen en sloot met opgeheven hoofd het traject af. Zeer onder de indruk van de verleende zorg!
Wat je erin stopt komt er ook weer uit!
Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!
Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.
Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.
Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.
Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.
Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.
In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.
Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.
Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.
Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.
Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.