Hoe Bo & Balou de zwangerschap en het overlijden van Liv hebben beleefd

In de eerste weken van de zwangerschap waren er momenten dat Balou me voor de voeten liep. En zoals zo vaak viel het me op, maar kon ik niet plaatsen waarom ze het deed. Op de momenten dat ze mij voor de voeten liep had ze naar mijn idee niets nodig dus ik aanschouwde het, maar deed er niets mee. Maar Balou werd met de week brutaler en rond week 8 of 9 van de zwangerschap begreep ik pas waarom.

Ik was moe, behoorlijk moe en op de momenten dat mijn lijf aangaf dat ik moest gaan rusten en ik eigenlijk eerst nog iets wilde afmaken (werk, de vaatwasser uitruimen, stofzuigen etc.) kwam Balou in beeld. Voor me staan, me blokkeren en later bleef ze tegen me opspringen. “Sta stil”, zei ze tegen me. Toen ik dat door had en mezelf die rust gaf kwam Balou tevreden bij me liggen en elke keer weer met haar kop op mijn buik. Zo lag ze dan zo’n 20 minuten om vervolgens een ander plekje op te zoeken in huis, ze had haar doel bereikt. Ik heb deze momenten elke keer weer als zo bijzonder ervaren. Balou en Liv hadden een lijntje samen, vraag met niet hoe maar de energie tussen die 2 was voor mij voelbaar.

Bo heeft in de periode van de zwangerschap weinig laten zien, ik denk dat hij voelde dat ik dit prima aan kon en dat ik goed in mijn vel zat. Voor mijn gevoel was hij wel bezig met wat er zou gaan veranderen en zocht hij af en toe bevestiging in onze verbinding samen. Die bevestiging gaf ik hem door wat vaker contact met hem te maken thuis, tijdens onze wandelingen en door met hem te praten over hoe dat straks zou zijn. Door zijn behoefte te erkennen voelde ik dat ook hij vertrouwen kreeg in alle veranderingen die op komst waren.

Helaas liep alles anders en moesten wij na ruim 20 weken afscheid nemen van onze dochter Liv. Na het slechte nieuws van de 20 weken echo hebben we veel gewandeld met Bo & Balou. Uit beweging alles bespreken. Vanuit onze coachpraktijk doen we graag zoveel mogelijk vanuit beweging en nu ervaarden we zelf weer hoe ontzettend fijn dat is. En Bo & Balou die waren elke keer weer blij met de extra wandelingen en het buiten zijn. Natuurlijk gingen de gesprekken thuis door en dat was veel voor de honden. De zware energie (spanning, stress, verdriet) die wij bij ons hadden had ook effect op hun. Ze werden onrustig en met name Balou klampte zich vast aan Ernst, waardoor ze moeilijk haar rust kon vinden. Daarom besloten we ze beide een aantal dagen onder te brengen bij de oppas en familie. Zo konden wij in rust afscheid nemen van Liv en konden de honden loskomen van onze energie.

4 dagen later kwamen Bo & Balou weer thuis, inmiddels was Liv geboren en lag ik het grootste deel van de dag nog op bed. Toen ik die avond beneden kwam was het Bo die direct contact met me maakte, hij liet mij bepalen hoe ik dat deed. Typisch Bo, als hij voelt dat er lichamelijke beperkingen zijn wordt hij enorm voorzichtig. Balou daarentegen maakte geen contact, zelfs niet toen ik haar aaide. Ze draaide haar kop weg en liet in energie zien dat er geen ruimte was voor mij. Het raakte me zo hard dat ik in huilen uitbarstte. 20 weken lang waren Balou, Liv en ik in energie aan elkaar verbonden, was er iets magisch in onze verbinding die ik niet kan omschrijven en nu moest ik het alleen doen, niet alleen de verbinding met Liv was op dat moment weg, maar ook die met Balou. Ik voelde me direct schuldig, had ik Balou meer moeten betrekken bij het afscheid van Liv? Ik, met al mijn kennis en vermogen om te communiceren met de honden had toch kunnen weten dat ik haar meer had moeten betrekken bij het proces? En zo schoten er nog wel 10 vragen door mijn hoofd.

Na een nacht lang woelen en draaien en het drogen van mijn tranen, kwam ik de volgende ochtend beneden en ben ik voor de bank gaan zitten met het doek van Liv bij me. Ik heb Balou verteld dat het me speet dat Liv er niet meer was. Dat haar ziel perfect was, maar dat haar lichaam het aardse leven niet aan kon. Ze dook met haar kop in het doek, snoof de geur op en na een paar minuten liep ze bij me weg. Ik liet haar gaan, besefte me dat ook Balou haar eigen tijd nodig had om het verlies van Liv te verwerken.

Later die ochtend werd er aangebeld en liepen Balou en ik samen naar de voordeur, er werd een prachtige bos bloemen bezorgt. En boeket met alle kleuren roze die je maar kunt bedenken. “Kijk Balou”, zei ik “het zijn bloemen voor Liv, omdat we vieren dat ze er was”. Balou begon te kwispelen en sprong tegen me op, blijkbaar dankbaar dat de erkenning van Liv er was, dat ook wij voelden dat Liv er echt mocht zijn. Het contact tussen ons was hersteld en diezelfde avond kwam ze weer bij me liggen, deze keer naast me zonder contact te maken met mijn buik.

Inmiddels begin ik in kleine stapjes mijn draai met Bo & Balou weer te vinden, maar merk ik dat zij mij nog niet stabiel genoeg vinden. Bo is waaks als ik met hem wandel en Balou zorgt vooral voor haar eigen behoeften als ze buiten is. Veel spelen, rennen en maakt veel minder contact met mij als voorheen. Maar het is goed, ik ben er nog niet en zij dus ook niet. Ook dit kost tijd en die tijd nemen we, om met elkaar de wond te laten helen, tot dat het een kras is die we met elkaar kunnen dragen.

Ben jij nieuwsgierig hoe ik deze periode heb ervaren vanuit de energieën die ik heb gevoeld en hoe ik deze energiestromingen ruimte geef om er te kunnen zijn zonder zweverig te worden? Blijf ons dan volgen.

Zou jij een 1 op 1 spiegelsessie willen ervaren met jouw hond? Check dan onze workshop https://bovertelt.nl/workshop-de-6-levensbehoeften/ .