Het is iets wat ik altijd benadruk als iemand een traject bij ons volgt: kleine stapjes! We zijn zo gewend om continue maar hard te werken, waardoor we soms bijna doorslaan in hoe snel we resultaat willen boeken. Terwijl het toch vaak zo gaat: na 3 stappen vooruit zet je er weer 2 terug. Bij het starten van een traject zet je ook een proces in gang en dat proces heeft tijd nodig – gun het ook die tijd. In een traject ga je aan de slag met patronen die al jaren zijn ingesleten en die een tweede natuur van je zijn geworden. En hoe graag je misschien ook vooruit wilt, veranderingen in je leven vinden niet van de ene op de andere dag plaats. Neem dus kleine stapjes, en zet er vooral niet teveel tegelijk.

Ik realiseer me natuurlijk heel erg goed dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. En hoe goed ik het ook weet te vertellen, en hoeveel ervaring ik inmiddels heb, ook ik stap soms zelf nog in oude valkuilen. Het was nog niet zo lang geleden dat een goede bekende bij ons aan tafel zat. Het was aan het einde van een drukke periode van Bo Vertelt, en ik was moe. Maar deze persoon had mijn hulp nodig, en ik wilde haar dat graag geven. Terwijl de honden vredig om ons heen lagen te slapen spraken we wat over koetjes en kalfjes. Voordat ik het echter goed en wel doorhad, werden we serieuzer en belandden we - niet veel later - in een verhitte discussie.

Bo was de eerste die de sfeer voelde omslaan. Hij kwam vanuit een platliggende slaaphouding overeind en lag alert naar mij te kijken, zijn eerste signaal dat hij de sfeer voelde omslaan. Ik negeer het en voor ik het wist stond hij op en draait onrustig om mij heen. Met zijn neus zoekt hij mijn hand op en dwong me om hem te aaien, toen pas viel het kwartje: volledig onbewust was ik weer in mijn oude patroon gevallen. Een patroon van verdediging en boosheid. Ik liet toe dat het probleem van iemand anders mijn probleem werd, terwijl diegene haar eigen probleem niet eens kon zien. Ik checkte bij mezelf wat ik voelde: een hoge ademhaling en pijn door mijn lijf.

Bo begon zachtjes te grommen en ik suste hem dat ik het nu begreep. Hij ontspande iets, maar liet me zien dat hij weg wilde, weg uit deze situatie. Vervolgens stond Balou op. Ze liep naar de persoon toe, ging voor haar zitten en zocht haar aandacht. Alles wat zij haar op dit moment wilde geven was liefde, alleen maar liefde. Er gebeurde niets. De persoon zag het niet, en haar vraag bleef onbeantwoord. Dat vond ze niet erg, want zo is Balou. Elke keer opnieuw toont ze haar onvoorwaardelijke liefde, zonder daar ook maar iets voor terug te verlangen.

Ik stond op en nam de honden mee naar buiten. ‘Ik mag de problemen bij die persoon laten’, dacht ik terwijl ik de emotie nog na gierde in mijn lijf. Want ook dat is liefde, de ander laten zoals hij of zij is.  Blij en opgelucht nam ik een teug frisse buitenlucht. Met voor me mijn twee kwispelende spiegels, alsof er niets gebeurd was.

Bo dwong me om naar binnen te keren en te voelen wat de situatie met mij deed. Hij liet me inzien dat ik het mag loslaten. Balou was er met alleen maar liefde, ook al bleef deze onbeantwoord. Op een gegeven moment tijdens de wandeling staat Bo stil en kijkt om, zijn grote bruine ogen raken mij in mijn ziel. Hij kwam naar me toe en liep de rest van onze wandeling naast me totdat we thuis zijn, in kleine stapjes.