Al zolang ik me kan herinneren voel ik dingen aan. Situaties, energieën, emoties, alles komt voorbij. In één van mijn blogs benoem ik ook dat er een periode in mijn leven is geweest waarin er geen ruimte was voor het voelen. Als ik iets voelde en dat benoemde werd het vaak ontkracht. En als mensen maar vaak genoeg iets ontkrachten ga je vanzelf geloven dat je het mis hebt.
Gelukkig durfde ik op een gegeven moment keuzes te maken, waardoor er een aantal dingen veranderde in mijn leven. Ik creëerde ruimte om mezelf te ontwikkelen. En die ontwikkeling heeft me niet alleen veranderd en andere inzichten gegeven, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik heb geleerd dat het voelen een heel groot onderdeel is van wie ik ben en wil zijn.
Waarom blijft het dan soms zo lastig om dat voelen er volledig te laten zijn? En uit te spreken wat ik voel, hoor of ervaar? Dat komt omdat ik niet alle antwoorden heb. Ik kan niet alles verklaren. Het is niet zwart of wit, het is gewoon wat het is. Ik kan doorgeven wat ik ervaar; een beeld, een woord, een emotie en soms ervaar ik zelfs een fysiek aanwezige belemmering (buikpijn, misselijk, verdriet). Maar ook ik kan dit niet altijd in de juiste context plaatsen.
Zo heb ik tijdens mijn zwangerschap heel vaak naar mijn buik gewezen en gezegd: ‘Dit is mijn intuïtie. Zij zorgt ervoor dat ik intuïtie kan omarmen, dat ik niet meer bang ben en dat ik het wil gaan delen’. Zo zei ik ook meer dan eens, als iemand vroeg wanneer ik uitgerekend was, ‘Maar de kleine komt eerder’, niet wetende waarom. En uiteindelijk werd Liv na ruim 20 weken al geboren. Als je je nu afvraagt of ik dat dan niet moeilijk vind, dat ik het niet kon plaatsen en achteraf pas besefte wat het betekende, dan is het antwoord: JA, zeker wel! Maar dat heeft geen zin. Die beredenering levert mij niets op. “Wat als” brengt mij niets.
De geboorte en het overlijden van Liv hebben mij verrijkt als mens. Het intense geluk en het intense verdriet voelen heeft iets bij mij opengezet. Hoe zwaar de contrasten ook zijn, zij heeft mij in contact gebracht met een andere wereld, een andere energie. Ik wist dat Liv mij iets kwam leren, dat zij mijn laatste schop onder de kont was voordat ik zou gaan omarmen wat ik kan. En daar ben ik haar dankbaar voor, hoe erg ik haar ook mis.
De balans tussen “normaal” en “zweverig” lijkt nu eindelijk zijn weg te vinden en dat zorgt ervoor dat ik klaar ben voor de volgende stap. Voor mij is er nu een balans in energie, waardoor ik volledig in mijn kracht sta om anderen te helpen. Coachend vanuit ratio, maar net zo belangrijk vanuit gevoel en intuïtie.
Vanuit mijn energetische en spirituele ontwikkeling van de afgelopen jaren ga ik het systemisch en energetisch werken nog meer verweven in onze coachtrajecten. Ook zal ik readings gaan geven voor eigenaren die vragen hebben aan hun hond.
En vanaf vandaag kun jij een reading bij mij boeken! Een reading waarin ik contact maak met jouw hond. Alle informatie die ik ontvang tijdens de reading schrijf ik op en zal ik aan jou teruggeven in een verslag. Meer informatie hierover vind je op onze aanbod pagina https://bovertelt.nl/aanbod-trajecten/.
Welke schop onder je kont heb jij nodig om echt te gaan doen wat je hart je ingeeft?
Volg ons:
Joyce
Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.