Als je iets weet, maar niet begrijpt

Al zolang als ik me kan herinneren ben ik een ziener en een voeler. Het horen deed ik op een heel ander niveau. Ik hoorde gesprekken, maar onthield de woorden niet. Het gevoel dat ik kreeg tijdens zo’n gesprek of situatie bleef me wel bij net als de beelden. Het terug vertalen van wat ik had gehoord vond ik altijd lastig, maar ik begreep nooit waarom. Ik kon van slag raken door emoties die ik zag bij mens en dier. Met onrecht kon ik erg lastig omgaan EN ik wilde alles begrijpen met mijn hoofd, om mijn gevoelens en emoties maar te kunnen plaatsen. School was moeilijk, omdat ik heel goed door had dat ik ‘anders’ leerde dan andere kinderen uit mijn klas. Ik leerde mezelf trucjes en begon richting het einde van de basisschool met het overleven van mijn schooltijd.

Als je gezien wilt worden

Vanaf het begin van mijn puberteit worden dieren nóg belangrijker voor me, meer dan ze hiervoor al waren. Het voelde alsof de hele wereld niet zag wat ik zag, niet voelde wat ik voelde. Ik voelde me vaak alleen en niet gezien. Onze hond en mijn pony zorgden ervoor dat ik op de lastige momenten mijn rustpunt kon vinden. Die rustpunten waren vooral nodig na een discussie thuis of door het ervaren van de verschillende ongemakken op de middelbare school. Want daar ging ik door met overleven en leerde mezelf wat voor mij werkte. Ik liet het idee varen om iets met dieren te gaan doen door de overtuiging dat ik niet goed genoeg was voor de vakken die nodig waren voor de vervolgstudie. Ik verlegde de focus naar iets wat ik begreep vanuit mijn hoofd en probeerde los te laten wat niet functioneel voor mij was. Kortom: ik maakte keuzes op basis van mijn verstand in plaats van mijn gevoel.

Als je strijdt om erkenning van wat je voelt

In de jaren die volgen kwamen er een vriendje, een vriendengroep en lieve vriendinnen; in alle opzichten dingen om dankbaar voor te zijn. En waar iedereen mij toen zag als die zelfverzekerde, verbaal sterke en keuze bewuste vrouw voelde dat voor mij totaal anders. Ook toen voelde ik situaties heel vaak anders aan dan mijn omgeving en probeerde ik dit ook aan te geven. Ik streed letterlijk om gehoord te worden. Als ik aangaf iets te voelen was het niet waar of gek, en als ik zei iets gezien te hebben had ik het waarschijnlijk niet goed gezien. Zelfs als er een situatie voorkwam waarin niemand meer kon zeggen dat mijn gevoel en zicht niet klopte, zeiden ze toch “het zal vast niet zo zijn, misschien heb je het niet goed gezien, weet je het zeker?” En toen maakte ik de keuze, ik stopte met delen, ik observeerde, luisterde en was aanwezig maar liet weinig zien van wat er zich echt diep vanbinnen afspeelde. Ik was het zat om te strijden en liet ook hier los wat niet meer voor mij werkte.

Als je op zoek gaat naar het meisje dat je ooit was

Ik werd volwassen, kwam voor lastige keuzes te staan, maar zorgde er bovenal voor dat het voor de mensen om mij heen goed geregeld was. Zowel op werk- als op privégebied wist iedereen altijd wat ze aan me hadden. Ik stond altijd aan, was altijd bereid anderen te helpen, maar was ver verwijderd van datgene wat met mijn eigen grenzen te maken had.. Begrijp me niet verkeerd, hoor: ik heb het niet slecht gehad, sterker nog ik had een prima leven. Maar het was het leven dat ik gecreëerd had op basis van de verwachtingen van mijn omgeving en niet het leven wat ik vanuit het diepste verlangen wilde leven. En dat verlangen kwam langzaam maar zeker weer naar de oppervlakte. Ik vroeg me steeds vaker af waar ik vroeger als klein meisje van droomde. En ik kwam steeds vaker tot de conclusie dat ik heel veel had weg gestopt, maar nooit echt had los gelaten. Waarom had ik überhaupt geprobeerd los te laten? Had het me echt verder gebracht? En voor wie had ik dat dan gedaan? Tijdens een coach dag deed ik een visualisatie oefening en toen zag ik haar ineens. Het kleine meisje van toen. Ik vroeg aan haar wat ze nodig had om te groeien als persoon en kreeg een prachtig antwoord: “wees blij en dankbaar voor wie je bent, het is goed genoeg”.

Als je vindt wat je hebt gezocht

En dan ineens voel je dat je er bent, dat je zoektocht eindigt en dat de puzzelstukjes op zijn plaats vallen. In de afgelopen jaren heb ik ontdekt wie ik echt wil zijn, waarom gezien worden voor mij belangrijk is en waarom ik me soms anders voel dan anderen. Voor mij zijn dit nu kwaliteiten die ik inzet in mijn werk als spiegeltrainer en coach. Hoewel deze zoektocht ten einde is gekomen, is het juist ook het begin van de ontwikkeling van mijn droom om bij te dragen aan een groter geheel. Nu pas kan ik vanuit volle potentie leven en bijdragen aan datgene wat voor mij belangrijk is en mij raakt als mens. Leren voelt niet meer als een opgave, maar als een verrijking. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen mag nu meer over mijzelf gaan wat mij zachter maakt als mens EN ik durf te delen wat ik voel waardoor ik kan groeien als persoon. Het werken met Bo en de komst van Balou is zo’n groot cadeau. En Bo heeft mij in het laatste stuk van mijn zoektocht niet alleen geholpen om hier te komen, maar ook laten zien hoe ik mijn ‘zien’ en ‘voel’ stuk in kan zetten in mijn werk als spiegeltrainer en coach.

Voel jij na het lezen van deze blog herkenning en nieuwsgierigheid kom dan eens langs voor een kennismakingsgesprek. En als er een stemmetje fluistert dat het gek of spannend is laat dat er dan gewoon zijn, maar laat het je er vooral niet van weerhouden om contact op te nemen ;-).

Liefs,

Joyce

Het is dinsdagochtend als mijn telefoon gaat en ik een onbekend nummer in mijn scherm zie staan. Als ik (Joyce) opneem hoor ik een opgewekte stem die me vrolijk begroet: “Hallo, met ***! Ik wil graag een intake gesprek met u inplannen.” Ik ben er even stil van, want WAUW hoe stoer dat ze mij gewoon direct belt om een afspraak te maken!

Voor veel mensen is de stap naar persoonlijke begeleiding of coaching heel groot. Redenen die ik vaak hoor zijn: “zo erg is het niet, ik kom er vast zelf wel uit” of “ik vind het toch gek om alles te vertellen tegen iemand die ik niet ken” en “ik ken mezelf goed genoeg, wat kan een coach mij nog leren?”. Deze jongedame zag het dus als een kans en als je dat op zo’n jonge leeftijd al zo kunt zien verdien je alleen daarvoor al een dikke pluim.

Een aantal weken later ontmoetten Bo en ik haar en was haar opgewekte stem net zo fijn als haar open houding. Er stond een jonge, vriendelijke en – op het eerste gezicht zelfverzekerde – jonge vrouw voor de deur. Wat mij meteen opviel was de manier waarop ze contact maakte met Bo en hoe mooi hij daarop reageerde. Ons gesprek liep gemakkelijk, ik zette thee, zij vertelde over waarom ze mij had benaderd. De helderheid waarmee ze de dingen kon verwoorden was prachtig en juist dat maakte mij nieuwsgierig naar haar binnenkant. Want wat zou er gebeuren er als ze al die woorden laat zijn en gaat voelen wat ze nodig heeft?

Ik besluit een stukje met haar en Bo te gaan wandelen. Door wat Bo haar laat zien tijdens de wandeling hoeft ze alleen nog maar te benoemen wat ze ervaart. Er wordt zichtbaar wat ze zichzelf (ongemerkt) oplegt. Geen ontspanning, maar inspanning. Door zichzelf direct een doel op te leggen haakt Bo af. Hij blijft net zolang staan totdat ze haar doel los laat en hem de weg laat bepalen. We wandelen in stilte verder tot ik haar na 15 minuten vraag hoe ze zicht voelt. “Ontspannen”, antwoordt ze met een glimlach. “Kijk eens achterom”, vraag ik haar. Ze begint te lachen, “ik zie het: dezelfde afstand, een andere route en met veel meer ontspanning gewandeld.

“Dank je wel Bo.”

Iedere startende ondernemer in welk vakgebied dan ook krijgt vaak als eerste de vraag ‘wat is je doelgroep?’. Want – zeggen alle marketing geleerden – hoe specifieker de doelgroep hoe meer klanten je aantrekt die bij jouw organisatie passen. En daar zit natuurlijk wel wat in en hé, laten we eerlijk zijn hoe meer we kaderen hoe praktischer het voor ons zelf wordt. Maar wat nou als je het niet wilt kaderen? Ben je dan geen goede ondernemer? Kun je dan geen succesvol bedrijf neer zetten? Kunnen mensen je dan echt niet vinden?

Bo Vertelt bestaat ondertussen bijna één jaar en tussen alle groeispurten door is ons ook regelmatig deze vraag gesteld. Terecht? Misschien wel, want hoe bepaal je anders je aanbod? Aan de andere kant, wat nou als je juist je aanbod bedenkt vanuit de gedachte dat er niet één specifieke doelgroep is?

Elke keer als wij de “doelgroep” vraag kregen voelden wij weerstand. Weerstand op de kaders, op dat wat maakt dat het niet meer laagdrempelig is voor iedereen om kennis met ons te komen maken. En op wat zo hoort conform de norm van het opzetten van je bedrijf. We begrijpen het hoor, echt. Sterker nog we kunnen ons ook voorstellen dat die “doelgroep” zich vanzelf wel vormt. Maar dat is dus precies waar het ons om gaat, dat het zicht zelf vormt. Zonder kaders, zonder norm, zonder dat het zo hoort. Maar vooral omdat het voor ons zo voelt!

En toch hebben we ons laten verleiden, hebben we kaders bedacht om zo te voldoen aan de vraag “wat is jullie doelgroep?”. Deze kaders waren voor het eerst zichtbaar tijdens de actie op de verjaardag van Bo. Er was gekozen voor twee leeftijdscategorieën de 1^e stap in onze bedachte doelgroep. Wederom voelden we weerstand, maar we probeerden het. Soms is het nl. het beste om iets gewoon te ervaren. Op de ochtend dat de actie online ging liep alles mis, Caiway en Facebook hadden een storing. En als klap op de vuurpijl was onze aangepaste versie van de actie niet goed opgeslagen en dus stond deze niet gelijk online zoals was bedacht. Er was stress, veel stress en na die stress kwam bezinning. Waarom was dit zo heftig, waarom voelde het zo verkeerd en het kon toch geen toeval zijn dat juist die dag alles mis liep? En dan waren er nog de comments van mensen die het gevoel hadden dat ze niet mee konden doen met de actie, omdat ze niet binnen de genoemde leeftijdscategorie vielen. Eén ding was ons aan het einde van de dag wel duidelijk, die doelgroep mocht voorlopig de prullenbak in.

Bo Vertelt is voor ons een missie, een droom, een behoefte aan iets wat er volgens ons nog niet is. En dat betekent dat we werken vanuit onze intuïtie, vanuit ons hart en vanuit liefde voor alle lessen die wij mogen leren op ons pad. En ja dat doen we met een fundament van opleidingen en cursussen, maar daar stoppen de kaders en nemen wij het stokje over, op onze eigenwijze manier.

Maar hoe weet iemand dan dat hij of zij bij ons aan het goede adres is? Dat weet je simpelweg niet van te voren. Dat is de eerste stap, de stap naar het onbekende, naar dat waar je gevoel je naar toe leidt. Naar ons en de honden. Als je van ons hebt gehoord en je voelt dat onze eigenwijze manier van begeleiden wel wat voor jou zou kunnen zijn dan stuur je een mail, of bel je ons. Vervolgens nodigen wij je uit bij ons aan de keukentafel om samen te bespreken of en wat wij voor jou kunnen betekenen. Als wij het gevoel hebben dat jij bij ons niet op je plek bent dan verwijzen we je door naar een collega. Ten alle tijden bespreken we dit vooraf met elkaar en mag je erop vertrouwen dat wij hier eerlijk over zijn. Pas als het van beide kanten goed voelt is het tijd voor de volgende stap.

Wij geloven dat als het zo moet zijn jij, jouw kind of jullie gezin op ons pad komt. Dat we eerlijk met jullie mogen delen als iets niet goed voelt of als wij van menig zijn dat er meer specialistische hulp nodig is. En dat we iedereen met onvoorwaardelijke liefde, eerlijkheid en vertrouwen graag coachen naar de weg die jij, jouw kind of jullie gezin mag bewandelen. Dit doen wij zonder kaders en vanuit ons hart.

Benieuwd naar ons aanbod? Informeer dan eens naar de (out of the) BO-Box.

Het is begin april als ik tegen Ernst vertel dat ik voel dat het tijd is voor de 2e hond. Een wens die we al langer koesteren, maar waar we nog niet concreet mee zijn omgegaan. Zoals zo vaak vraagt Ernst mij wat dat gevoel dan is of waarom dat er is. En zoals zo vaak vertel ik dat ik die vragen niet kan beantwoorden. “Ik voel dat het tijd is dat we er over na mogen denken en dat er iets op ons pad komt. Ik kan het niet echt uitleggen.” Gelukkig weet Ernst inmiddels dat dit daadwerkelijk iets zegt, ongeacht dat ik niet precies weet hoe ik het uit moet leggen.

In de weken die volgen onderzoeken we de rassen en bespreken we de wensen die we beiden hebben. Ook kijken we kritisch naar wat voor Bo zou werken en vragen we om advies bij honden professionals. Uiteindelijk komen we uit op de Boulab en vandaar uit gaat onze zoektocht verder. Ons eerste bezoek blijkt bij een broodfokker te zijn en met pijn in ons honden hart verlaten we dit pension. Een paar dagen later vinden we een betrouwbare fokker en zij plaatsten ons op een wachtlijst voor een nestje wat komende winter geboren wordt.

Ergens voel ik nog twijfels over het ras, de inschrijving voor een pup die we nog nooit ontmoet hebben en de wacht tijd. Ik besluit het voor nu te laten voor wat het is, maar niet veel later helpt het lot ons een handje. Want een week later horen we van onze familie in Friesland dat er een particulier nestje Berner Sennen pups is geboren. En laat dat nou het ras zijn waarvan ik het gevoel had dat dat het beste zou passen. Ook Ernst wordt enthousiast en dus zoeken we contact met de eigenaresse. Zij vertelt ons dat de mensen die het laatste teefje wilden al twee keer de afspraak hadden afgezegd. En daar was ons tweede teken! We stapten in de auto en reden naar Friesland om ruim 2 uur later tussen 7 pups te zitten om te voelen of deze pup echt bij ons zou passen. 15 minuten later zat Balou bij mij (Joyce) op schoot, keek ze me aan en gaf me een lik over mijn neus. En daar op dat moment dacht ik terug aan wat ik tegen Ernst had gezegd begin april en aan wat ik toen voelde. Ineens vielen de puzzelstukjes in elkaar en was alles wat ik toen voelde concreet geworden.

Op 30 juni hebben we Balou opgehaald en voorgesteld aan Bo. De komende periode gaan we in alle rust onze aandacht geven aan Bo & Balou. Wil je op de hoogte blijven? Volg ons dan op Facebook en Instagram.