Joris de Drakendoder

Joris de Drakendoder, zo noem ik mezelf de laatste tijd als mensen aan me vragen hoe het met me gaat. Ik voel mezelf Joris in een iets ander verhaal dan het origineel, waarin Joris erin slaagde de draak te doden en er vandoor ging met de dochter van koning.

Sinds een paar weken ben ik weer begonnen aan een volledige werkweek en probeer dingen weer “normaal” op te pakken. En met normaal bedoel ik de dingen die als vanzelfsprekend gingen voordat Liv afgelopen december stil werd geboren.

Ik merk aan mezelf dat elke ochtend als ik de kledingkast opendoe het voelt alsof ik een keuze moet maken uit welke maliënkolder ik aantrek. Ik stel mezelf de vraag: “Worden het de zwarte of de zilveren beenkappen, welk borststuk heb ik vandaag nodig, welke helm zal me beschermen?” En als laatste maak ik een keuze uit de lans of het zwaard.

Het harnas wat ik elke ochtend in gedachten aantrek beschermt me tegen de grote boze draak. En die draak staat voor mij metafoor aan de buitenwereld. Een wereld waarin verwachtingen een grote rol spelen. Die buitenwereld die begint als ik de voordeur uit loop en ik voel wat er daar allemaal van mij verwacht wordt. Ik word geacht op te letten in het verkeer, collega’s verwachten een reactie of oplossing op een e-mail, ik verwacht van mezelf een bijgewerkte mailbox. Dat ik alweer volledige werkdagen van 8 uur kan draaien en ook 8 uur gefocust blijf op het draaien van meerdere projecten tegelijkertijd.

En terwijl de dag voorbijgaat merk ik dat het harnas wat ik ’s morgens zo zorgvuldig heb uitgezocht scheurtjes begint te krijgen en mij na een bepaalde tijd niet meer beschermt tegen alle draken die ik tegenkom die dag. Als ik dan aan het einde van de dag naar huis rijd merk ik ook dat ik nog maar een stompje over heb van het zwaard wat ik had meegenomen. Alsof dat nog niet genoeg is, zitten er ook nog gaten in mijn borststuk van alle gevechten die ik heb gevoerd gedurende de dag. En met deze verwondingen rijd ik terug naar huis, naar de voordeur, naar mijn kasteel. En als ik daar de voordeur weer binnenstap voel ik me veilig en ervaar ik alleen maar liefde. Hier kan ik mijn harnas uit doen, is de bescherming niet meer nodig, zijn er geen draken of verwachtingen. Hier kan ik puur, zonder harnas en in mijn blote billen zijn wie ik ben in alles wat er is.

En dat heeft me doen nadenken over mijn grenzen en of ik deze kan zien om ze vervolgens ook aan te geven in de buitenwereld. Ik besefte me dat ik hulp nodig had omdat de draak te groot was om in mijn ééntje te verslaan. Die hulp heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn logistieke functie weer mijn grenzen aangeef en er bewust voor kies om met minder grote draken het gevecht aan te gaan.

Hierdoor ervaar ik beetje bij beetje meer vertrouwen om de draak te lijf te gaan met een iets minder uitgebreid harnas. Mijn wens is dat ik niet meer de behoefte voel de draak te willen verslaan, maar dat ik er van een afstandje naar kan kijken, zodat ik zonder zorgen mijn kleding kan uitkiezen in de ochtend. En dat ik dan de veiligheid en liefde van mijn kasteel meeneem in mijn hart de buitenwereld in.

Herken jij het harnas in dit verhaal en voel jij de behoefte om met mij te delen hoe jouw harnas er uit ziet en wat voor functie die heeft? Dan ontmoet ik je graag in liefde.