Waarschijnlijk roept de titel van deze blog al een bepaalde herinnering bij je op. Mijn herinnering aan deze zin is dat ik 19 jaar oud was en na 18 autorijlessen en het theorie examen mijn rijbewijs had gehaald. Bloednerveus was ik voor het afrijden, vooral omdat het zou plaats vinden in de drukke stad Amsterdam. Gelukkig bleek de examinator een hele fijne vent en zonder veel problemen keerde ik binnen een uur weer terug naar het CBR Slotendijk. We wandelden naar het kantoor van de examinator en daar feliciteerde hij mij met het behalen van mijn rijbewijs. Drie dagen later stond ik op het gemeentehuis om mijn rijbewijs op te halen en vervolgens mijn allereerste eigen auto te kopen.
Man wat stond die auto te shinen op de oprit en wat was ik er trots op. Maar dat autorijden zonder rij-instructeur naast me was wel een dingetje. Hoe ging ik me houden aan alle dingen die mij waren geleerd in de 18 lessen om zodoende veilig door het verkeer te komen? Of ging ik door veel zelf rijden juist mijn eigen veilige rijstijl ontwikkelen?
Dit gevoel had ik weer na het afronden van de opleiding voor jeugd/jongerencoach. Een aantal maanden lang heb ik les mogen krijgen en in die maanden heb ik met de steun van mijn lerares, studiemaatje en klasgenoten mogen leren hoe je door middel van theorie- en praktijkopdrachten leert hoe je een jeugd/jongerencoach kunt worden.
En nu sta ik voor dezelfde keuze: houd ik me vooral aan wat ik geleerd heb op school en doe ik bijvoorbeeld een kennismakingsgesprek op een kantoor en vul ik de standaard vragenformulieren in, of spreek ik af op het strand of in het bos met mijn coachee en stel ik op dat moment de vragen die in mij op komen? Maak ik vooraf een plan van aanpak of vind ik het fijn om zonder verwachtingen te werken en laat ik het traject ontstaan vanuit de behoefte van de cliënt? Natuurlijk met in mijn gedachten de ongeschreven regels die je als coach leert in de opleiding.
Wat zullen mensen er van vinden als ik voor mijn coaching traject onze honden ga gebruiken?
Ga ik heel gestructureerd een “coach verhaal” vertellen of kom ik misschien een beetje chaotisch over in een kennismakinggesprek? Waar ga ik voor staan als coach en wat vind ik belangrijk om mijn coachee en het gezin mee te geven?
De komende tijd ga ik de balans zoeken tussen opleiding, levenservaring en intuïtie. Om er op die manier voor te zorgen dat ik zonder rij instructeur mijn eigen coachstijl mag ontwikkelen en een toevoeging mag zijn in mijn eigen(wijze) manier van coachen.
Ben jij benieuwd naar mijn eigen(wijze) van coachen? Stuur dan een e-mail naar info@bovertelt.nl
Ernst-Jan van Wijk
Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.