De wilskracht van Bo

Terwijl ik me vroeg in de ochtend voorbereid op mijn coachafspraak pikt Bo mijn energie feilloos op. Hij houdt elke minuut nauwlettend in de gaten en rent al kwispelend naar me toe als ik mijn tas inpak. Hij wordt ongeduldig en begint te springen als hij ziet dat ik mijn jas aan ga trekken. Omdat hij met een enorme vaart de gang in rent en in al zijn enthousiasme vergeet te remmen, belandt hij met zijn kont tegen de schuurdeur aan. Het maakt hem niet uit. Hij gaat zitten en kijkt me vol verlangen aan.

Ik kijk naar hem en zie een hond die in zijn kop geen uitdaging uit de weg gaat, graag meegaat naar de coachafspraken en blij wordt van lange wandelingen in gebieden waar weinig prikkels zijn. Maar lichamelijk zie ik een hond die ouderdomskwaaltjes heeft. Ik zou bijna vergeten dat Bo dit jaar 10 wordt en dus echt een senior is. Ik weet dat als ik hem meeneem naar de afspraak hij alles zal geven, ongeacht of dat nu een kompaswandeling is van ruim 2 uur of een kindercoach afspraak op locatie.

Zodra zijn tuig omgaat is Bo ‘aan’ en zal hij alles van zichzelf geven om de coachee te spiegelen tijdens de coachsessie.

Omdat ik hem in bescherming moet nemen pak ik niet zijn tuig van de kapstok, maar dat van Balou. Hij ruikt eraan en kijkt vervolgens met zijn donkerbruine ogen naar me, afvragend waarom ik deze keuze maak. En terwijl ik de keuze maak voel ik de pijn en het verdriet bij mezelf en voor hem. Ik weet wat hij wil, maar ik moet hem in bescherming nemen. Terwijl ik op de grond ga zitten en hem begin te aaien over zijn grote kop vertel ik hem dat deze afspraak teveel zal zijn voor hem. En dat het hem lichamelijk teveel ongemak gaat geven. Ik bedank hem dat hij Balou zo liefdevol heeft opgeleid als co-coach en dat hij daar onwijs trots op mag zijn. Als ik hem nogmaals aankijk zie ik weer zijn ongelooflijke wilskracht. Wilskracht om te helpen, wilskracht om er voor ons te zijn, wilskracht om over zijn eigen grenzen te gaan. Ik word erdoor geraakt. Ik beloof hem dat hij tijdens een andere afspraak weer mee mag en geef hem met moeite de opdracht om terug te lopen naar zijn kleed, waar hij met tegenzin op gaat zitten. Met een binnensmondse brom laat hij zich zakken, slaakt een diepe zucht en krult zich op om te gaan slapen, want het was best vermoeiend zo alert zijn op de vroege ochtend.

Dankzij Bo is onze praktijk ontstaan en uitgegroeid tot een begrip in Maasland en omgeving. Bo geniet van zijn pensioen en werkt zo af en toe nog mee in de praktijk. Zijn wilskracht motiveert ons om te blijven werken aan onze missie; mensen (weer) te leren leven vanuit hun hart.

Wil jij meer weten over ons werk en onze verschillende coachtrajecten? Of overweeg jij jouw hond in te gaan zetten in je werk? Boek dan een vrijblijvende snuffelcall en kom erachter wat ons team voor jou kan betekenen.

De cito toets

citotoets

Wat je erin stopt komt er ook weer uit!

Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!

Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.

Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.

Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.

Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.

Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.

In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.

Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.

Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.

Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.

Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.

Wat voor de één zo normaal lijkt is voor de ander een grote uitdaging

Ik zie hem nog mijn auto instappen, lichtelijk nerveus, een capuchon over zijn hoofd getrokken en met een onzekere houding. Zonder oogcontact te maken en met een binnensmondse begroeting “Yo, alles chill” stapt hij in.

Ik besluit niet direct weg te rijden en ter plekke met hem in te checken. We hebben elkaar al vaker gezien, dus ik weet dat dit voor hem niet de manier is waarop we elkaar begroeten en van start gaan met onze sessie. En dus ben ik nieuwsgierig naar wat ervoor heeft gezorgd dat hij er vandaag zo bij zit. Na mijn vraag om in te checken valt er een lange stilte. Een stilte die zolang duurt, dat die zelfs voor mij ook beladen voelt. Uiteindelijk maakt hij de keuze om zijn emoties met mij te delen. Hij checkt in met de woorden hopeloos, verdrietig en eenzaam. Ik vraag hem of het voor hem oké is om zijn verhaal te delen waardoor hij deze emoties ervaart. En of we dat gesprek aan kunnen gaan met oogcontact en zonder capuchon over zijn hoofd. Hij zet zijn capuchon met wat tegenzin af en blijft voor zich uitkijken. En pas dan zie ik een grote pleister zitten op zijn linkerwang. Ik begrijp nu ook direct de capuchon en het wegkijken. Ik vraag hem of hij me wil vertellen wat er is gebeurd.

Vol schaamte en zoekend naar woorden vertelt hij me dat hij zichzelf heeft gesneden met scheren. Dat hij via YouTube een filmpje had opgezocht waarop hij kon zien hoe hij dat moest doen. En dat dit gepaard ging met een hoop gevloek, getier en uiteindelijk met een snee in zijn wang. “En wat zorgt ervoor dat je je er zo ongemakkelijk over voelt?”, vraag ik hem?

Hij voelt zich dom en onhandig en ik zie zijn pleister nat worden van de tranen. “Voel je je alleen dom en onhandig of is er nog meer?”, vraag ik hem. Hij antwoordt dat hij baalt dat zijn vader er niet is, dat hij zoveel dingen zelf moet uitvinden en geen idee heeft waar hij moet beginnen. Daarom voelt hij zich eenzaam en verdrietig en hij wil zijn moeder er niet mee lastig vallen. “Dat is toch anders”, zegt hij.

Ik besluit deze sessie aandacht te geven aan dat wat hij mist, waar hij ondersteuning bij nodig heeft en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het gevoel krijgt dat hij er niet alleen voor staat. En natuurlijk vertel ik hem dat als hij zich er prettiger bij voelt, hij zijn capuchon weer op mag doen ?.

Heeft jouw puber het moeilijk? En zoeken jullie een eigenwijze coach/begeleider die verder kijkt dan alleen het gedrag? Neem dan eens contact op met Ernst-Jan, hij vertelt je graag mee over zijn eigenwijze werkwijze.

Joris de Drakendoder

joris de drakendoder - bovertelt

Joris de Drakendoder, zo noem ik mezelf de laatste tijd als mensen aan me vragen hoe het met me gaat. Ik voel mezelf Joris in een iets ander verhaal dan het origineel, waarin Joris erin slaagde de draak te doden en er vandoor ging met de dochter van koning.

Sinds een paar weken ben ik weer begonnen aan een volledige werkweek en probeer dingen weer “normaal” op te pakken. En met normaal bedoel ik de dingen die als vanzelfsprekend gingen voordat Liv afgelopen december stil werd geboren.

Ik merk aan mezelf dat elke ochtend als ik de kledingkast opendoe het voelt alsof ik een keuze moet maken uit welke maliënkolder ik aantrek. Ik stel mezelf de vraag: “Worden het de zwarte of de zilveren beenkappen, welk borststuk heb ik vandaag nodig, welke helm zal me beschermen?” En als laatste maak ik een keuze uit de lans of het zwaard.

Het harnas wat ik elke ochtend in gedachten aantrek beschermt me tegen de grote boze draak. En die draak staat voor mij metafoor aan de buitenwereld. Een wereld waarin verwachtingen een grote rol spelen. Die buitenwereld die begint als ik de voordeur uit loop en ik voel wat er daar allemaal van mij verwacht wordt. Ik word geacht op te letten in het verkeer, collega’s verwachten een reactie of oplossing op een e-mail, ik verwacht van mezelf een bijgewerkte mailbox. Dat ik alweer volledige werkdagen van 8 uur kan draaien en ook 8 uur gefocust blijf op het draaien van meerdere projecten tegelijkertijd.

En terwijl de dag voorbijgaat merk ik dat het harnas wat ik ’s morgens zo zorgvuldig heb uitgezocht scheurtjes begint te krijgen en mij na een bepaalde tijd niet meer beschermt tegen alle draken die ik tegenkom die dag. Als ik dan aan het einde van de dag naar huis rijd merk ik ook dat ik nog maar een stompje over heb van het zwaard wat ik had meegenomen. Alsof dat nog niet genoeg is, zitten er ook nog gaten in mijn borststuk van alle gevechten die ik heb gevoerd gedurende de dag. En met deze verwondingen rijd ik terug naar huis, naar de voordeur, naar mijn kasteel. En als ik daar de voordeur weer binnenstap voel ik me veilig en ervaar ik alleen maar liefde. Hier kan ik mijn harnas uit doen, is de bescherming niet meer nodig, zijn er geen draken of verwachtingen. Hier kan ik puur, zonder harnas en in mijn blote billen zijn wie ik ben in alles wat er is.

En dat heeft me doen nadenken over mijn grenzen en of ik deze kan zien om ze vervolgens ook aan te geven in de buitenwereld. Ik besefte me dat ik hulp nodig had omdat de draak te groot was om in mijn ééntje te verslaan. Die hulp heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn logistieke functie weer mijn grenzen aangeef en er bewust voor kies om met minder grote draken het gevecht aan te gaan.

Hierdoor ervaar ik beetje bij beetje meer vertrouwen om de draak te lijf te gaan met een iets minder uitgebreid harnas. Mijn wens is dat ik niet meer de behoefte voel de draak te willen verslaan, maar dat ik er van een afstandje naar kan kijken, zodat ik zonder zorgen mijn kleding kan uitkiezen in de ochtend. En dat ik dan de veiligheid en liefde van mijn kasteel meeneem in mijn hart de buitenwereld in.

Herken jij het harnas in dit verhaal en voel jij de behoefte om met mij te delen hoe jouw harnas er uit ziet en wat voor functie die heeft? Dan ontmoet ik je graag in liefde.

Volg ons:

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.

De kracht van persoonlijke ontwikkeling

De kracht van persoonlijke ontwikkeling

Met onze voeten in het witte zand, turend over de azuurblauwe Caribische zee voelen we dat alles wat wij de afgelopen jaren hebben geleerd en ontwikkeld tot uiting komt. Hoe heftig de afgelopen maanden ook zijn geweest, de twijfel over hoe we het verlies van onze dochter Liv verwerken en of dit wel ‘goed’ genoeg is voor de toekomst valt weg. Het is helemaal oké zoals het is, juist omdat het op onze eigen voorwaarden gaat ontstaat er rust. Ons antwoord op de veel gestelde vraag “hoe doen jullie dat?” is dan ook “we hebben een flinke dosis zelfkennis en ons zelf geleerd te leven vanuit liefde.” En in deze situatie gaan we weer terug naar de basis van alles wat we hebben geleerd de afgelopen jaren. En dat zorgt ervoor dat we het kunnen dragen, duidelijk voor ogen hebben wat we nodig hebben, maar ook wat we niet nodig hebben. Het is een continu proces van afstemmen op onszelf en onze omgeving.

In de afgelopen jaren hebben wij ons ontwikkeld in alles wat te maken heeft met zelfliefde, manifesteren, mediteren, het omgaan met emoties en het reflecteren daarop. We creëerden ons mooiste leven zoals wij dat in onze visualisaties voor ons zagen. We hebben geïnvesteerd in persoonlijke coachtrajecten, volgden verschillende opleidingen en we dagen onszelf nog dagelijks uit om te leven vanuit een positieve mindset. Het resultaat van deze persoonlijke ontwikkeling is nu duidelijk aanwezig en Bo & Balou zijn een groot onderdeel van deze ontwikkeling, omdat zij ons ook een spiegel voorhouden in ons gedrag en onze emoties.

Blijf nieuwsgierig

Een positieve mindset is vanuit onze visie een keuze, je kunt er altijd naar terug. Wat er ook gebeurt, hoe je je ook voelt en wat je ervaringen ook zijn, je hebt een keuze. Dat betekent niet dat je dan nooit de ‘negatieve’ emoties mag voelen. Deze emoties zijn juist van groot belang. Door ze te doorvoelen, te ervaren en ze er te laten zijn zorgt het ervoor dat je makkelijker terug kunt naar die positieve mindset. En door erkenning te geven aan alle emoties, positief of negatief, zul je op een andere manier leren kijken naar jezelf en je omgeving. Zo zijn wij gaan leren over het rouwen en schakelden we professionele hulp in om hier samen aan te werken.

Nu denk je misschien “wat heeft dat te maken met nieuwsgierig blijven?” Het antwoord is dat zelfreflectie belangrijk is als je wilt leren wie jij vanuit je hart bent en wilt zijn. Als je altijd nieuwsgierig blijft naar waarom je iets doet of voelt, wat het bij jou oproept of wat je misschien nodig hebt in het leven reflecteer je aan jezelf, positief of negatief. Vanuit daar kun je gaan onderzoeken, gesprekken aangaan, cursussen volgen of misschien wel boeken gaan lezen. De mogelijkheden om jezelf echt te leren kennen zijn tegenwoordig eindeloos.

Dus onze vraag aan jou is, “ben jij nieuwsgierig naar jezelf?” Zo nieuwsgierig dat je gelukkig, liefdevol en positief in het leven kunt staan? Als wij bij jou alle externe factoren weghalen en jij alleen nog maar jezelf ziet, weet jij dan wie je bent en wat jij vanuit je hart nodig hebt om deze levensstijl ook echt vast te kunnen houden?

De kracht van de keuze

Heb jij al langer de behoefte hebt om het anders te gaan doen en durf jij nieuwsgierig te zijn naar een leven vanuit je hart? Wil je leren wat jij ervoor nodig hebt om dat te kunnen gaan doen, maar heb je geen idee hoe? Realiseer je dan dat de eerste stap is om te beslissen dat je het vanaf nu echt anders wilt gaan doen. Je hebt hierin namelijk altijd een keuze. En als je nu een stem hoort zeggen dat jij het niet anders kunt doen stel jezelf dan de vraag of dat antwoord vanuit je hart of vanuit je ego komt.

Als je wilt leven vanuit wat je voelt i.p.v. wat je denkt dan is het noodzakelijk om aandacht te besteden aan jouw persoonlijke ontwikkeling. En daar ligt de kracht van de keuze, want je kunt ervoor kiezen om de mooiste versie van jezelf te ontwikkelen. Investeer in jezelf, ga de ontdekkingsreis aan en leer hoe je het verschil kunt herkennen tussen wat je voelt en wat je denkt. Een reis die je inzichten geeft over wie jij bent, waarom je bepaalde keuzes wel of juist niet maakt. Leer de stem van jouw ego kennen, maar ook de stem van je hart. Zodat je in de toekomst weet naar welke van de twee je wilt luisteren.

Hoe wij blijven leren

Wij blijven naar ons persoonlijk proces kijken en onderzoeken eerst waar iets vandaan komt of waar het op gebaseerd is. We blijven eerlijk naar onszelf in alles wat er op ons pad komt. Wij leren door het gesprek met elkaar en onze omgeving te blijven aangaan, door ons te blijven ontwikkelen met behulp van boeken en het volgen van cursussen en door te groeien met onze praktijk om samen met Bo & Balou zoveel mogelijk mensen te begeleiden om vanuit hun hart te gaan leven. Want wij zijn ervan overtuigd dat we op die manier met elkaar de wereld een stukje mooier kunnen maken.

Juist nu, in een tijd waarin veel dingen onzeker zijn en angst continu op de loer ligt kun je de keuze maken om het anders te gaan doen. Schrijf voor jezelf op wat jij anders wilt en kunt gaan doen en kijk dan eens waar je nu al mee kunt beginnen. Wil jij graag hulp bij het opschrijven van jouw wensen? Plan dan nu een gratis call met ons in. Wij helpen jou om in deze moeilijke tijd het begin te maken van jouw nieuwe toekomst. En ja, dat kun jij zelfs nu alles zo onzeker is!

Wij kijken er naar uit jou online te ontmoeten en jou te helpen een basis te creëren vanuit vertrouwen en liefde.

Klaar om meer te ontdekken?

Plan een gratis en vrijblijvende Snuffelcall met ons team.

Meer weten over de Snuffelcall? Lees hier dan verder ...

Volg ons:

Coachen_met_Honden_Maasland_Referenties

Ernst-Jan en Joyce

Baasjes van Balou & Beer. Hebben een flinke dosis zelfkennis en kleuren met liefde graag buiten de lijntjes.

Verwachtingen

Verwachtingen - Bo vertelt

De verwachting van de ouder(s) tijdens het traject van het kind.

We zien het vaak gebeuren in onze praktijk, de hoge verwachtingen van de ouder(s), waarvan het kind een traject bij ons gaat volgen of volgt. Ongeacht met welk thema het kind bij ons komt of welk traject er wordt afgenomen, het is er bijna altijd.

Deze verwachting is er waarschijnlijk al vanaf de geboorte van het kind. Iedere ouder hoopt op een gezond kind, op een goede ontwikkeling, op een schooltijd waarin hij of zij veel vriendjes heeft, plezier ervaart, goede cijfers heeft op school en zo is de wenslijst nog veel langer. En dit is allemaal volkomen natuurlijk gedrag, want je wilt het beste voor jouw kind. Maar naast de verwachting die we als ouder(s) hebben is er ook nog de verwachting van de maatschappij. Een maatschappij waarin steeds meer dingen maakbaar worden en waarin het lijkt alsof er zoiets bestaat als het perfecte leven.

Is een 7 ½ niet goed genoeg?

Een tijdje geleden vertelde mijn coachee van 9 jaar oud dat ze een proefwerk mocht overmaken, om daarmee te proberen een hoger cijfer te halen. “Wat had je dan voor cijfer gehaald?”, vroeg ik haar. “Een 7 ½ “, antwoorde ze. De vraag die ik niet aan de coachee stelde, maar die wel in me op kwam was “waarom is een 7 ½ niet genoeg? Waarom leren we kinderen niet tevreden te zijn met het cijfer en motiveren we ze om een volgende keer die 8 of hoger te halen?” En dan is nog maar de vraag of dat ook echt haalbaar is voor het kind.

Zo hebben wij in onze praktijk ouders gehad die zelf invloed wilden uitoefenen op de inhoud van de sessies. “Kun je dan de 1e sessie werken aan het zelfvertrouwen en daarna gelijk doorgaan met de prestatiedruk die hij/zij ervaart?” Ook gebeurt het regelmatig dat ik kinderen met angst voor honden begeleid en dat de ouder(s) veel te grote stappen willen zetten, omdat hun probleem dan wordt opgelost. En ja, we begrijpen dat het vervelend is als je kind niet over straat durft omdat hij/zij bang is om honden tegen te komen. Of dat je wenst dat je kind gelukkig is en zelfvertrouwen heeft, omdat het dan simpelweg gelukkiger is. Maar mag het kind dat leren op zijn/haar eigen tempo en op zijn/haar eigen voorwaarden?

Prestatiedruk ervaren

Als ik dat zo allemaal ervaar en vervolgens de kinderen in onze praktijk begeleid die met mij praten over de prestatiedruk, voelen dat het nooit goed genoeg is, druk van school ervaren of zich afvragen hoe ze hun vader en moeder tevreden kunnen houden dan vraag ik me iets af. Ben jij je als ouder(s) bewust van de verwachtingen de jij/jullie gemerkt of ongemerkt uitoefenen op jullie kinderen?

Stel jezelf eens de vraag of jouw/jullie verwachtingen ook haalbaar zijn voor jouw kind. Is het reëel om te verwachten dat de angst van een kind makkelijker af te leren is dan de angst die je misschien als volwassenen hebt? Als jij een coachtraject zou volgen en jouw partner of kind wil beslissen over hoe en hoe snel jij dingen leert, hoe zou jij je dan voelen? Hoe voel jij je als je na je werk nog 2 afspraken hebt, moet schakelen in situaties en geen tijd hebt om even niets te doen? Zou je druk ervaren? Waarom is het dan wel oké om dit allemaal van de kinderen te verwachten?

Verwachtingen bespreekbaar maken

In onze praktijk maken we deze verwachtingen van jou als ouder bespreekbaar, laten we ouder(s) en kind ook samen een sessie doen, omdat jullie van elkaar kunnen leren. Bij ons mag alles er zijn, momenten van rust, stilte, blote voeten in het zand, spelen en knuffelen met de honden, actief werken aan thema’s, maar bovenal rust. Rust om te leren wat of wie hij/zij nodig heeft om samen met jou als ouder(s) weer verder te kunnen. Om vervolgens vanuit de basis van rust en vertrouwen te groeien naar datgene waar hij/zij echt gelukkig van wordt ongeacht de verwachtingen van anderen.

Zoek jij een eigenwijze coach voor jouw kind? Neem dan eens contact met mij op voor een snuffelsessie. En ik beloof je dat ik geen verwachtingen zal hebben.

Volg ons:

BoVertelt_OverOns_Ernst-Jan

Ernst-Jan van Wijk

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Joyce. Leeft vanuit onvoorwaardelijke liefde. Is dol op buitensportactiviteiten en je kunt hem ‘s nachts wakker maken voor M&M’s.