Terwijl ik me vroeg in de ochtend voorbereid op mijn coachafspraak pikt Bo mijn energie feilloos op. Hij houdt elke minuut nauwlettend in de gaten en rent al kwispelend naar me toe als ik mijn tas inpak. Hij wordt ongeduldig en begint te springen als hij ziet dat ik mijn jas aan ga trekken. Omdat hij met een enorme vaart de gang in rent en in al zijn enthousiasme vergeet te remmen, belandt hij met zijn kont tegen de schuurdeur aan. Het maakt hem niet uit. Hij gaat zitten en kijkt me vol verlangen aan.

Ik kijk naar hem en zie een hond die in zijn kop geen uitdaging uit de weg gaat, graag meegaat naar de coachafspraken en blij wordt van lange wandelingen in gebieden waar weinig prikkels zijn. Maar lichamelijk zie ik een hond die ouderdomskwaaltjes heeft. Ik zou bijna vergeten dat Bo dit jaar 10 wordt en dus echt een senior is. Ik weet dat als ik hem meeneem naar de afspraak hij alles zal geven, ongeacht of dat nu een kompaswandeling is van ruim 2 uur of een kindercoach afspraak op locatie.

Zodra zijn tuig omgaat is Bo ‘aan’ en zal hij alles van zichzelf geven om de coachee te spiegelen tijdens de coachsessie.

Omdat ik hem in bescherming moet nemen pak ik niet zijn tuig van de kapstok, maar dat van Balou. Hij ruikt eraan en kijkt vervolgens met zijn donkerbruine ogen naar me, afvragend waarom ik deze keuze maak. En terwijl ik de keuze maak voel ik de pijn en het verdriet bij mezelf en voor hem. Ik weet wat hij wil, maar ik moet hem in bescherming nemen. Terwijl ik op de grond ga zitten en hem begin te aaien over zijn grote kop vertel ik hem dat deze afspraak teveel zal zijn voor hem. En dat het hem lichamelijk teveel ongemak gaat geven. Ik bedank hem dat hij Balou zo liefdevol heeft opgeleid als co-coach en dat hij daar onwijs trots op mag zijn. Als ik hem nogmaals aankijk zie ik weer zijn ongelooflijke wilskracht. Wilskracht om te helpen, wilskracht om er voor ons te zijn, wilskracht om over zijn eigen grenzen te gaan. Ik word erdoor geraakt. Ik beloof hem dat hij tijdens een andere afspraak weer mee mag en geef hem met moeite de opdracht om terug te lopen naar zijn kleed, waar hij met tegenzin op gaat zitten. Met een binnensmondse brom laat hij zich zakken, slaakt een diepe zucht en krult zich op om te gaan slapen, want het was best vermoeiend zo alert zijn op de vroege ochtend.

Dankzij Bo is onze praktijk ontstaan en uitgegroeid tot een begrip in Maasland en omgeving. Bo geniet van zijn pensioen en werkt zo af en toe nog mee in de praktijk. Zijn wilskracht motiveert ons om te blijven werken aan onze missie; mensen (weer) te leren leven vanuit hun hart.

Wil jij meer weten over ons werk en onze verschillende coachtrajecten? Of overweeg jij jouw hond in te gaan zetten in je werk? Boek dan een vrijblijvende snuffelcall en kom erachter wat ons team voor jou kan betekenen.

Wat je erin stopt komt er ook weer uit!

Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!

Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.

Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.

Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.

Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.

Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.

In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.

Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.

Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.

Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.

Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.

Ik zie hem nog mijn auto instappen, lichtelijk nerveus, een capuchon over zijn hoofd getrokken en met een onzekere houding. Zonder oogcontact te maken en met een binnensmondse begroeting “Yo, alles chill” stapt hij in.

Ik besluit niet direct weg te rijden en ter plekke met hem in te checken. We hebben elkaar al vaker gezien, dus ik weet dat dit voor hem niet de manier is waarop we elkaar begroeten en van start gaan met onze sessie. En dus ben ik nieuwsgierig naar wat ervoor heeft gezorgd dat hij er vandaag zo bij zit. Na mijn vraag om in te checken valt er een lange stilte. Een stilte die zolang duurt, dat die zelfs voor mij ook beladen voelt. Uiteindelijk maakt hij de keuze om zijn emoties met mij te delen. Hij checkt in met de woorden hopeloos, verdrietig en eenzaam. Ik vraag hem of het voor hem oké is om zijn verhaal te delen waardoor hij deze emoties ervaart. En of we dat gesprek aan kunnen gaan met oogcontact en zonder capuchon over zijn hoofd. Hij zet zijn capuchon met wat tegenzin af en blijft voor zich uitkijken. En pas dan zie ik een grote pleister zitten op zijn linkerwang. Ik begrijp nu ook direct de capuchon en het wegkijken. Ik vraag hem of hij me wil vertellen wat er is gebeurd.

Vol schaamte en zoekend naar woorden vertelt hij me dat hij zichzelf heeft gesneden met scheren. Dat hij via YouTube een filmpje had opgezocht waarop hij kon zien hoe hij dat moest doen. En dat dit gepaard ging met een hoop gevloek, getier en uiteindelijk met een snee in zijn wang. “En wat zorgt ervoor dat je je er zo ongemakkelijk over voelt?”, vraag ik hem?

Hij voelt zich dom en onhandig en ik zie zijn pleister nat worden van de tranen. “Voel je je alleen dom en onhandig of is er nog meer?”, vraag ik hem. Hij antwoordt dat hij baalt dat zijn vader er niet is, dat hij zoveel dingen zelf moet uitvinden en geen idee heeft waar hij moet beginnen. Daarom voelt hij zich eenzaam en verdrietig en hij wil zijn moeder er niet mee lastig vallen. “Dat is toch anders”, zegt hij.

Ik besluit deze sessie aandacht te geven aan dat wat hij mist, waar hij ondersteuning bij nodig heeft en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het gevoel krijgt dat hij er niet alleen voor staat. En natuurlijk vertel ik hem dat als hij zich er prettiger bij voelt, hij zijn capuchon weer op mag doen .

Heeft jouw puber het moeilijk? En zoeken jullie een eigenwijze coach/begeleider die verder kijkt dan alleen het gedrag? Neem dan eens contact op met Ernst-Jan, hij vertelt je graag mee over zijn eigenwijze werkwijze.