Als alles op zijn plek valt

Als je iets weet, maar niet begrijpt

Al zolang als ik me kan herinneren ben ik een ziener en een voeler. Het horen deed ik op een heel ander niveau. Ik hoorde gesprekken, maar onthield de woorden niet. Het gevoel dat ik kreeg tijdens zo’n gesprek of situatie bleef me wel bij net als de beelden. Het terug vertalen van wat ik had gehoord vond ik altijd lastig, maar ik begreep nooit waarom. Ik kon van slag raken door emoties die ik zag bij mens en dier. Met onrecht kon ik erg lastig omgaan EN ik wilde alles begrijpen met mijn hoofd, om mijn gevoelens en emoties maar te kunnen plaatsen. School was moeilijk, omdat ik heel goed door had dat ik ‘anders’ leerde dan andere kinderen uit mijn klas. Ik leerde mezelf trucjes en begon richting het einde van de basisschool met het overleven van mijn schooltijd.

Als je gezien wilt worden

Vanaf het begin van mijn puberteit worden dieren nóg belangrijker voor me, meer dan ze hiervoor al waren. Het voelde alsof de hele wereld niet zag wat ik zag, niet voelde wat ik voelde. Ik voelde me vaak alleen en niet gezien. Onze hond en mijn pony zorgden ervoor dat ik op de lastige momenten mijn rustpunt kon vinden. Die rustpunten waren vooral nodig na een discussie thuis of door het ervaren van de verschillende ongemakken op de middelbare school. Want daar ging ik door met overleven en leerde mezelf wat voor mij werkte. Ik liet het idee varen om iets met dieren te gaan doen door de overtuiging dat ik niet goed genoeg was voor de vakken die nodig waren voor de vervolgstudie. Ik verlegde de focus naar iets wat ik begreep vanuit mijn hoofd en probeerde los te laten wat niet functioneel voor mij was. Kortom: ik maakte keuzes op basis van mijn verstand in plaats van mijn gevoel.

Als je strijdt om erkenning van wat je voelt

In de jaren die volgen kwamen er een vriendje, een vriendengroep en lieve vriendinnen; in alle opzichten dingen om dankbaar voor te zijn. En waar iedereen mij toen zag als die zelfverzekerde, verbaal sterke en keuze bewuste vrouw voelde dat voor mij totaal anders. Ook toen voelde ik situaties heel vaak anders aan dan mijn omgeving en probeerde ik dit ook aan te geven. Ik streed letterlijk om gehoord te worden. Als ik aangaf iets te voelen was het niet waar of gek, en als ik zei iets gezien te hebben had ik het waarschijnlijk niet goed gezien. Zelfs als er een situatie voorkwam waarin niemand meer kon zeggen dat mijn gevoel en zicht niet klopte, zeiden ze toch “het zal vast niet zo zijn, misschien heb je het niet goed gezien, weet je het zeker?” En toen maakte ik de keuze, ik stopte met delen, ik observeerde, luisterde en was aanwezig maar liet weinig zien van wat er zich echt diep vanbinnen afspeelde. Ik was het zat om te strijden en liet ook hier los wat niet meer voor mij werkte.

Als je op zoek gaat naar het meisje dat je ooit was

Ik werd volwassen, kwam voor lastige keuzes te staan, maar zorgde er bovenal voor dat het voor de mensen om mij heen goed geregeld was. Zowel op werk- als op privégebied wist iedereen altijd wat ze aan me hadden. Ik stond altijd aan, was altijd bereid anderen te helpen, maar was ver verwijderd van datgene wat met mijn eigen grenzen te maken had.. Begrijp me niet verkeerd, hoor: ik heb het niet slecht gehad, sterker nog ik had een prima leven. Maar het was het leven dat ik gecreëerd had op basis van de verwachtingen van mijn omgeving en niet het leven wat ik vanuit het diepste verlangen wilde leven. En dat verlangen kwam langzaam maar zeker weer naar de oppervlakte. Ik vroeg me steeds vaker af waar ik vroeger als klein meisje van droomde. En ik kwam steeds vaker tot de conclusie dat ik heel veel had weg gestopt, maar nooit echt had los gelaten. Waarom had ik überhaupt geprobeerd los te laten? Had het me echt verder gebracht? En voor wie had ik dat dan gedaan? Tijdens een coach dag deed ik een visualisatie oefening en toen zag ik haar ineens. Het kleine meisje van toen. Ik vroeg aan haar wat ze nodig had om te groeien als persoon en kreeg een prachtig antwoord: “wees blij en dankbaar voor wie je bent, het is goed genoeg”.

Als je vindt wat je hebt gezocht

En dan ineens voel je dat je er bent, dat je zoektocht eindigt en dat de puzzelstukjes op zijn plaats vallen. In de afgelopen jaren heb ik ontdekt wie ik echt wil zijn, waarom gezien worden voor mij belangrijk is en waarom ik me soms anders voel dan anderen. Voor mij zijn dit nu kwaliteiten die ik inzet in mijn werk als spiegeltrainer en coach. Hoewel deze zoektocht ten einde is gekomen, is het juist ook het begin van de ontwikkeling van mijn droom om bij te dragen aan een groter geheel. Nu pas kan ik vanuit volle potentie leven en bijdragen aan datgene wat voor mij belangrijk is en mij raakt als mens. Leren voelt niet meer als een opgave, maar als een verrijking. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen mag nu meer over mijzelf gaan wat mij zachter maakt als mens EN ik durf te delen wat ik voel waardoor ik kan groeien als persoon. Het werken met Bo en de komst van Balou is zo’n groot cadeau. En Bo heeft mij in het laatste stuk van mijn zoektocht niet alleen geholpen om hier te komen, maar ook laten zien hoe ik mijn ‘zien’ en ‘voel’ stuk in kan zetten in mijn werk als spiegeltrainer en coach.

Voel jij na het lezen van deze blog herkenning en nieuwsgierigheid kom dan eens langs voor een kennismakingsgesprek. En als er een stemmetje fluistert dat het gek of spannend is laat dat er dan gewoon zijn, maar laat het je er vooral niet van weerhouden om contact op te nemen ;-).

Liefs,

Joyce

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.