Het is donderdagavond, de laatste avond van onze vakantie op de Veluwe als ik op de veranda deze blog schrijf. Met mijn blote voeten op tafel en Bo en Balou slapend bij me, geniet ik van de laatste zonnestralen van weer een heerlijke dag.
Voor mij staat vakantie voor reflectie: hoe voelde je je de afgelopen periode, waar sta je nu en wat heb je nodig? De afgelopen maanden waren drukker dan ik vooraf had voorzien. Hoewel de agenda goed en gestructureerd was gepland kwam er zoveel op mijn pad waar ik volmondig ja tegen zei, dat ik door de tijd heen vergat wat ik zelf nodig had. En toen ik al lang en breed in de werkmodus zat ging het ineens niet goed met Bo, waardoor ik totaal uit het veld werd geslagen.
Vanuit mijn werk- en zorgmodus vergeet ik stil te staan bij mezelf: er is geen ruimte voor fouten, ik stel me in op de dienst van een ander en ik werk continue aan oplossingen voor iedereen (behalve voor mezelf). Met als gevolg dat ik steeds verder verwijderd wordt van mijn intuïtie en vertrouwen en steeds meer controle zoek in alles wat ik doe. Mijn innerlijke criticus draait overuren en er lijkt geen moment meer te zijn dat ik die niet hoor.
Onderweg naar de Veluwe is dit dan ook het gespreksonderwerp voor mij en Ernst. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik weer los kan laten, kan vertrouwen en open kan staan voor mijn volgende stap als coach? Hoewel ik voel dat het daar tijd voor is, vertelt mijn innerlijke criticus mij dat ik daar echt nog lang niet aan toe ben. En zo blijf ik rondjes draaien.
In de eerste twee dagen van de vakantie moest ik echt onthaasten en had ik het nodig om naar de praktische kant te kijken: wat heb ik nodig om weer vanuit intuïtie en vertrouwen te kunnen leven en werken? Dat werd dus plannen, vrije dagen blokkeren in de agenda en opties creëren om af en toe te kunnen schakelen. Daarnaast werd er compensatietijd ingepland, want waar hard gewerkt wordt moet ook ruimte zijn voor ontspanning! In deze twee dagen was Bo heel onrustig, kon (net als ik) moeilijk aarden en worstelde echt met het vinden van ontspanning en rust.
Op dag drie ontstond er overzicht en dus meer rust, helderheid in wat ik tastbaar kon maken. En zo kon ik de volgende stap zetten: mediteren, zijn in het moment, loslaten en voelen. Er ontstond toen zoveel ruimte en ik voelde letterlijk het licht in mijn hart weer schijnen! Diezelfde avond ontving ik mijn antwoord: dit gebeurt elke keer als ik de volgende stap wil zetten! Vanuit mijn oude, vertrouwde patronen durf ik niet te gaan staan voor dat wat mijn hart mij vertelt. Ik ga in de weerstand, hard werken en houd mezelf letterlijk tegen. Er is angst voor het onbekende, voor oordelen van buitenaf, voor iets waarvan ik de antwoorden nog niet weet. Ik ben in mijn oude valkuilen gestapt zonder dat ik het zag, juist omdat ik mezelf niet de tijd heb gegund om stil te staan, om te voelen of er iets niet klopte en om te onderzoeken of de angst gegrond was.
En precies op dat moment komt Bo aanlopen, kijkt me aan, springt naast me op de bank en ploft met een diepe zucht naast me neer. Met zijn kop op mijn schoot zie ik de zon ondergaan en besef ik dat ik niets kan geven vanuit angst, maar juist zoveel meer vanuit vertrouwen. De balans ligt voor mij tussen realiteit en spiritualiteit - voor mij kan het één niet zonder het andere en vice versa. Die werelden samenbrengen voelt als de volgende stap en als een grote toegevoegde waarde in mijn werk als coach.
Inmiddels leer ik alles over de energetische basiskennis, over wat energie met ons doet. Er zijn twee nieuwe boeken besteld en ik stel me open voor alles wat van daaruit ontstaat, vanuit intuïtie en vertrouwen.
Mijn wens is dat ik jou mag leren de unieke balans te vinden in jouw leven vanuit liefde, vertrouwen en intuïtie!
Joyce
Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.