We gaan er even tussenuit
Nee, we gaan niet op vakantie, maar we gaan de komende maand wel volledig offline. En dat doen we, omdat we voelen dat het nodig is.
Dit jaar was voor ons privé heel pittig, want voor ons begon op 6 december 2019 de grootste nachtmerrie ooit; het verlies van ons meisje Liv. Het verlies van een kindje waar we zo lang naar hadden verlangd, over hadden gedroomd en over hadden gefantaseerd. Een kindje dat na 10 weken voor het eerst contact maakte met Joyce en haar de meest bijzondere spirituele ervaring ooit gaf. In de daaropvolgende 10 weken zorgde ze voor een bron van warmte, liefde en vertrouwen in ons leven. Het was een feestje. Een feestje dat na een zwangerschap van 20 weken en 5 dagen een abrupt einde kreeg. De lichten sprongen aan, het geluid ging uit en toen werd het oorverdovend stil in ons leven. Op 16 december 2019 werd Liv geboren en maakte zij ons papa en mama. Een periode van liefde, dankbaarheid, nederigheid maar ook van intens gemis en verdriet brak aan.
Maar we moesten wel verder, als ouders zonder kindje. En dat deden we op ons eigen tempo met heel veel uitdagingen op ons pad. We moesten onszelf en ons leven opnieuw vormgeven. En dat doen we tot op de dag van vandaag eigenlijk nog steeds. Want wie zijn wij nu na dit grote verlies? Wie zijn wij als ouder zonder kind? Als personen die rouwen? Wie zijn wij nu er zoveel in en om ons heen is veranderd? Er zijn bijzondere en liefdevolle mensen bijgekomen in ons leven, maar helaas zijn er ook mensen afgevallen. En met dat laatste hadden we nooit rekening gehouden. En dus rouwen we ook daar om. Om het gemis en het verdriet van mensen die ons dierbaar waren, maar inmiddels geen deel meer uitmaken van ons leven. Misschien omdat zij het niet aankunnen, misschien omdat wij zijn veranderd. Het doet pijn, echt… maar het is wat het is.
In de eerste maanden na het overlijden van Liv vroegen we het universum om de wereld stil te zetten, want alles om ons heen ging te snel door. We wilden wel mee, maar het ging niet, het was te snel en te veel. Maar toen kwam het coronavirus. De wereld stond stil, precies zoals we hadden gevraagd. En heel even voelde dat heel erg fijn, totdat het besef kwam van de impact van het virus. Een (schoon)moeder die vereenzaamde en achteruitging door haar dementie, werk dat stil kwam te liggen, inkomsten die uitbleven. Maar bovenal de sociale contacten die we zo hard nodig hadden, net als de knuffels, bleven uit. En ondertussen was er nog het ziekenhuis dat veel van onze aandacht vroeg, want alles, maar dan ook werkelijk alles werd onderzocht. En als je ons een beetje kent dan weet je dat wij niet zoveel kunnen met alle onderzoeken en kansberekeningen. En dus hebben we ook daarin op de rem getrapt. Het was genoeg en het was duidelijk, we hebben dikke vette pech gehad wat betreft het overlijden van Liv.
En terwijl de wereld stilviel en we zoveel dingen zo graag anders hadden gezien gingen we door. We besloten onze tijd te besteden aan de gratis snuffelcalls voor iedereen die behoefte had aan een gesprek en een luisterend oor. We schreven een online training voor mensen met hun eigen hond investeerden in ons bedrijf en bleven vooruit kijken. In juni ontstond er weer ruimte voor de sociale contacten en tegen de tijd dat het augustus was kwam er meer rust. De diepe dalen van de rouw leerden we te herkennen waardoor we beter konden begrijpen wat er met ons gebeurde.
Op de dagen dat we alleen maar konden rouwen en huilen gooiden we de agenda leeg en maakten we ruimte voor dat wat er mocht zijn: pijn, verdriet en stilte. Helaas werd dat niet door iedereen geaccepteerd en moest Ernst-Jan bij zijn werkgever de uitdaging aangaan om te kiezen voor wat hij nodig had. Het thema ‘grenzen aangeven’ is nog nooit zo aanwezig geweest in ons leven. Maar hij ging door totdat hij op een dag in oktober op gesprek moest komen en te horen kreeg dat hij zijn baan kwijt was om economische redenen. Eerlijk? We twijfelen aan die redenen, maar ook dit is wat het is. De strijd aangaan voelde niet goed voor Ernst-Jan en dus deed hij dat ook niet. Het geeft voor ons vooral aan hoeveel de wereld nog te leren heeft. En hoe anders bedrijven het zouden kunnen doen als ze in de basis beginnen met vertrouwen en een open communicatie met hun medewerkers. Om nog maar te zwijgen over het onbegrip dat er heerst rondom het thema rouw.
Maar we gaan door. Want we blijven in al het gemis, het verdriet, de pijn, de onwetendheid van mensen en de hardheid van de maatschappij geloven en vertrouwen in wie wij zijn als persoon. We zijn nog steeds open, warm, liefdevol en direct. En we vertrouwen erop dat alles is zoals het moet zijn. En dat alles wat wij meemaken van dienst kan zijn naar anderen toe en dat dan ook de ander in staat zal zijn om vanuit liefde te handelen.
En terwijl we doorgaan vinden we het ontzettend stom dat Liv niet bij ons mocht blijven, zijn we boos op moeder natuur dat ze ons dit heeft aangedaan, zijn we intens verdrietig omdat we ons meisje elke dag zo intens missen. Want het cliché is waar: “Het voelt alsof ze er altijd al is geweest”. Het is voor ons moeilijk te beseffen hoe ons leven was voordat zij werd geboren.
“Maar hoe kun je dan nog verder vanuit liefde en vertrouwen?”, zul je denken. Tja, door elke dag opnieuw te kijken naar wat er wél is. Enorm stom als we het zo opschrijven, maar het is wel echt zo! Onze praktijk groeit en ons klantenbestand is dit jaar uiteindelijk verdubbeld, ondanks de corona crisis. Ons werk wordt gezien, we hebben de SKJ-certificering binnen, mooie samenwerkingen bereikt, co-coach Pien in ons team verwelkomd. We hebben zoveel lieve mensen om ons heen die in ons geloven. Met wie we kunnen lachen, huilen en praten en waar alles mag ‘zijn’ en dat is echt alles waard. We stonden in het Algemeen Dagblad met een prachtig artikel, we ontvingen waanzinnige recensies en hebben samen mogen werken met de meest mooie coachees die een coach zich kan wensen. En dan hebben we het nog niet eens over de ontwikkeling die Joyce heeft doorgemaakt op spiritueel niveau. En dat alles maakt ons trots en dankbaar, want zo wordt de liefde en het vertrouwen verspreid en dat is wat onze Liv kwam brengen.
Maar nu gaan we er dus even tussenuit: vanaf morgen tot 2 januari zijn we offline. December wordt een maand van rouwen, tranen, gemis, liefde, samenzijn en van dankbaarheid. Want ondanks alle tegenslagen zijn we nog elke dag dankbaar voor alle inzichten en alle liefde die Liv ons heeft gebracht. En voor het feit dat we samen zo ontzettend sterk zijn.
Jullie mogen in de tussentijd natuurlijk alle (aan)vragen naar ons blijven sturen. Vanaf 2 januari pakken wij de draad weer op en zullen we jullie e-mails en berichtjes beantwoorden en alle aanvragen weer gaan inplannen.
Voor nu wensen we jullie allemaal een liefdevolle december maand toe. Zorg voor elkaar, vertel de mensen die je liefhebt wat je ze wilt vertellen, vertrouw op wat je voelt en geniet van de allerkleinste dingen in het leven, want morgen kan alles anders zijn.
Kun je niet tot januari wachten op onze berichtjes? Volg ons dan via onze privé accounts.
Ernst-Jan en Joyce
Baasjes van Bo en Balou. Hebben een flinke dosis zelfkennis en hebben zich zelf geleerd te leven vanuit liefde.
