Ik zie hem nog mijn auto instappen, lichtelijk nerveus, een capuchon over zijn hoofd getrokken en met een onzekere houding. Zonder oogcontact te maken en met een binnensmondse begroeting “Yo, alles chill” stapt hij in.
Ik besluit niet direct weg te rijden en ter plekke met hem in te checken. We hebben elkaar al vaker gezien, dus ik weet dat dit voor hem niet de manier is waarop we elkaar begroeten en van start gaan met onze sessie. En dus ben ik nieuwsgierig naar wat ervoor heeft gezorgd dat hij er vandaag zo bij zit. Na mijn vraag om in te checken valt er een lange stilte. Een stilte die zolang duurt, dat die zelfs voor mij ook beladen voelt. Uiteindelijk maakt hij de keuze om zijn emoties met mij te delen. Hij checkt in met de woorden hopeloos, verdrietig en eenzaam. Ik vraag hem of het voor hem oké is om zijn verhaal te delen waardoor hij deze emoties ervaart. En of we dat gesprek aan kunnen gaan met oogcontact en zonder capuchon over zijn hoofd. Hij zet zijn capuchon met wat tegenzin af en blijft voor zich uitkijken. En pas dan zie ik een grote pleister zitten op zijn linkerwang. Ik begrijp nu ook direct de capuchon en het wegkijken. Ik vraag hem of hij me wil vertellen wat er is gebeurd.
Vol schaamte en zoekend naar woorden vertelt hij me dat hij zichzelf heeft gesneden met scheren. Dat hij via YouTube een filmpje had opgezocht waarop hij kon zien hoe hij dat moest doen. En dat dit gepaard ging met een hoop gevloek, getier en uiteindelijk met een snee in zijn wang. “En wat zorgt ervoor dat je je er zo ongemakkelijk over voelt?”, vraag ik hem?
Hij voelt zich dom en onhandig en ik zie zijn pleister nat worden van de tranen. “Voel je je alleen dom en onhandig of is er nog meer?”, vraag ik hem. Hij antwoordt dat hij baalt dat zijn vader er niet is, dat hij zoveel dingen zelf moet uitvinden en geen idee heeft waar hij moet beginnen. Daarom voelt hij zich eenzaam en verdrietig en hij wil zijn moeder er niet mee lastig vallen. “Dat is toch anders”, zegt hij.
Ik besluit deze sessie aandacht te geven aan dat wat hij mist, waar hij ondersteuning bij nodig heeft en samen zoeken we naar een oplossing waardoor hij het gevoel krijgt dat hij er niet alleen voor staat. En natuurlijk vertel ik hem dat als hij zich er prettiger bij voelt, hij zijn capuchon weer op mag doen 
.
Heeft jouw puber het moeilijk? En zoeken jullie een eigenwijze coach/begeleider die verder kijkt dan alleen het gedrag? Neem dan eens contact op met Ernst-Jan, hij vertelt je graag mee over zijn eigenwijze werkwijze.
