Wat je erin stopt komt er ook weer uit!
Daar zat ik dan als jongetje van 12 jaar op basisschool De Brug in Aalsmeer, klaar voor de Cito-toets. Het zouden een paar spannende weken worden, want de schooldirecteur had ons het belang van deze toets helder uitgelegd. Deze toets was heel erg belangrijk voor onze toekomst!
Ik was geen hoogvlieger op school en was er vaak niet bij met mijn gedachten. Dat stilzitten vond ik maar moeilijk en meerdere keren ging ik met de spreekwoordelijke hakken over de sloot, over naar de volgende klas. Begeleiding zoals we dat nu kennen was er toen niet echt. Ik kreeg misschien iets meer aandacht van de juf, maar daar bleef het wel bij. Ik was gewoon een kind dat niet zo goed kon leren en snel was afgeleid. Wel werd er aan het einde van elke week een korte update gegeven aan mijn moeder. Dat deed mijn juf door een berichtje achter te laten in mijn stoere Jan Jans en de kinderen agenda. Ik weet nog goed dat ik een keer ruzie had gehad op school en de juf had opgeschreven “Ernst-Jan was niet zo lief vandaag, want terwijl hij in de rij stond om het zand van zijn schoenen af te stampen verkocht hij een klasgenootje een schop”, met vriendelijke groet Juf Helden.
Over die schop volgde er thuis natuurlijk nog even een goed gesprek ?.
Naast de druk van de Cito-toets was er nog wel meer wat spanning bracht. Mijn broer en zussen waren allemaal al het huis uit en kwamen ook niet heel veel meer thuis. Ik heb dat toen niet zo doorgehad, totdat mijn oudste zus ineens voor de deur stond. En ze was niet alleen, want ze was hoogzwanger en kon nergens anders naartoe dan naar mijn ouders. Twee maanden later werd ik oom en veranderde de hele gezinssamenstelling net als de dynamiek binnen het gezin. En in diezelfde tijd werd er bij mijn moeder ook nog de diagnose MS vastgesteld. Je kunt je vast wel voorstellen dat de druk om het “goed” te doen behoorlijk opliep bij me.
Toch lag de lat voor mijn ouders helemaal niet hoog, want zij zeiden “We hopen dat je LTS advies krijgt, want dan kun je net als je broer elektricien worden.” Mijn ouders keken naar wat in hun ogen voor mij haalbaar was, waarmee ze me (onbewust) geen andere opties meer gaven. Natuurlijk deden ze dit vanuit de liefde en zorg dat ik een diploma zou halen en later een baan zou vinden.
Met hangen en wurgen kreeg ik na de toets het advies om naar het LBO te gaan. Dit niveau heb ik op 2 scholen doorlopen, omdat ik van de eerste school af moest, omdat ik mijn herexamen niet had gehaald. Thuis kreeg ik de opmerking “Ben benieuwd wat er van je terecht komt”, maar uiteindelijk volgde ik het advies van mijn ouders op, heb ik de LTS gehaald en vond ik een baan.
In de jaren die volgden heb ik veel verschillende banen gehad, ben ik altijd creatief geweest en maken mijn handen wat mijn ogen zien. Uiteindelijk was de horeca hetgeen wat me het meeste voldoening gaf, en pas nu begrijp ik waarom. Dit was, omdat ik enorm goed ga op het maken van contact met mensen, gesprekken en verbindingen aangaan. Dáár ligt mijn kracht. Alleen heeft vroeger nooit iemand mij ooit gewezen op die kwaliteit of de mogelijkheden die dat zou kunnen geven voor de toekomst.
Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren mensen om me heen verzameld die me bewust hebben gemaakt van die kwaliteiten en besloot ik de sprong te wagen om een HBO-opleiding te doen als jongerencoach. Deze opleiding heeft me enorm uitgedaagd in mijn manier van leren en de verwachting die het systeem daarvan heeft. En toch heb ik het gehaald! Om vervolgens ook maar de stap te zetten voor de SKJ-registratie waarin ik opnieuw werd uitgedaagd om niet in die voor mij zo bekende valkuilen te stappen. Maar ook nu bleef ik overeind door mijn vertrouwen in mijn kwaliteiten en te geloven in wat ik de wereld te brengen heb.
Mijn moeder ontkent nog steeds dat ze ooit de opmerking heeft gemaakt als we het hebben over de verwachting die ze vroeger van mij had. Ik denk dat zij en mijn vader dit echt onbewust hebben gedaan. Niet wetende dat ik tot op de dag van vandaag gevoelig blijf voor die ene opmerking. Het geeft me soms twijfels of ik wel goed ben, ondanks al mijn kennis, ervaring en papiertjes. Mijn vader is helaas overleden, maar ik weet zeker dat hij, net als mijn moeder, onwijs trots zou zijn geweest op alles wat ik inmiddels heb bereikt vanaf dat LBO-niveau.
Mijn doel met deze blog? Jou als ouder je ervan bewust maken dat opmerkingen, bewust of onbewust, lang kunnen blijven hangen bij kinderen. Heeft jouw kind moeite met leren? Gooi het open. Het is niet erg, ook hij/zij komt er, ondanks dat de route misschien wat langer zal zijn. Laat ze geloven in hun dromen en geef ze ruimte om hun talenten en kwaliteiten te ontwikkelen. Want dan komen ze waar ze uiteindelijk horen te zijn.
Kun je na het lezen van mijn blog wel wat onbevooroordeelde hulp gebruiken? Neem dan contact met me op, ik ontmoet je graag.
