Het zijn onze laatste uren samen. Na bijna 11 jaar moet ik afscheid van je nemen en zit ons aardse leven samen erop. Je hebt duidelijk aangegeven dat het klaar is voor jou. De pijn wordt teveel en je laat me voelen dat je klaar bent om te gaan. Je koppie wil nog lang niet weg. Je koppie wil bij me blijven, samen zijn, samen werken, harten veroveren en zielen aanraken. Maar je lijf is op. Je grote, sterke, stoere mooie lijf heeft pijn.
Die nacht slaap ik op de bank in de hoop dat je bij me zult komen liggen. Ik nodig je een paar keer uit, maar tevergeefs. Je kiest, zoals altijd, je eigen plek. Zelfs nu nog laat je me zien dat we samenzijn vanuit vrije wil. Ik laat het en doezel langzaam in slaap, totdat jij me wakker maakt. Je duwt je kop tegen mijn hand en geeft aan naast me te willen liggen. Terwijl je zichtbaar pijn hebt, verzamel je al je kracht. Ik help je op de bank en ga naast je liggen. Mijn hand streelt zacht over je kop. Ik vertel je hoe dankbaar ik voor je ben. Voor al je lessen, je wijsheden, maar ook je eigenwijsheden. Ik vertel je hoe ontzettend veel ik van je hou en dat ik je zo vreselijk ga missen. Dat ik je op zal zoeken in mijn meditaties, dat ik weet dat je er altijd zult zijn en dat we voor altijd verbonden blijven. Dan val ik weer in slaap en droom ik dat mijn lieve moeder bij ons is. Ze staat in een veld van goudkleurig koren en zwaait naar me. Ik wil naar haar toe, maar dat lukt me niet. Ze vertelt me dat ze op je wacht, dat ze je op komt halen en voor je zal zorgen. Ze is zo blij en opgewekt dat het me raakt. Ze mist jou vanuit haar wereld en is blij dat jullie herenigd worden. Ik ben ontroerd door wat ik om haar heen ervaar, zoveel liefde en licht. Ze zegt nog veel meer, maar ik vergeet de woorden. Niet veel later word ik wakker, me realiserend dat mijn lieve moeder er niet meer is, omdat zij 6 weken eerder is overleden.
Die ochtend komt de dierenarts aan huis en nemen we definitief afscheid van Bo, in het bijzijn Ernst-Jan, Balou en Beer. Terwijl ik naast Bo zit en hij rustig inslaapt, besef ik dat ik die nacht niet heb gedroomd, maar dat mijn moeder ons heeft opgezocht vanuit haar wereld. Zij zal Bo helpen met de overgang naar de andere wereld, ze wacht op hem. Terwijl bij mij de puzzelstukjes in elkaar vallen, blaast Bo zijn laatste adem uit. En zo zijn ze herenigd, mijn lieve moeder en Bo.
Een aantal weken na het afscheid van Bo kom ik bij mijn vader thuis. Hij vertelt dat hij een schilderij heeft gemaakt van mijn moeder. Ik val stil en krijg overal kippenvel… het is exact het beeld uit mijn droom, mijn moeder omgeven door een veld van goudkleurig koren. Mijn vader wist niets van mijn droom. Hij wist alleen diep van binnen: dit is het schilderij dat ik moet maken. Het is de wondere spirituele wereld die me de weg wijst en steunt, overal en altijd.
“Ik zal van het licht houden omdat het me de weg wijst, maar ik zal de duisternis verdragen omdat het me de sterren toont.” - Og Mandino.
