Ik heb zelf mogen ervaren wat spiegelen met je doet. Samen met Joppe was ik te gast bij Joyce en
onderweg naar Maasland spookte er al van alles door mijn hoofd… phoe hee, superspannend, wat gaat er gebeuren, hij gedraagt zich hopelijk toch wel??, straks vindt ze hem stom (of mij ?), wat doe ik allemaal fout, etc, etc. Ben ik héél goed in (dat dan weer wel ?).
Bij aankomst stelde Joyce mij direct op mijn gemak, er was geen goed of fout (da’s fijn!) en Joppe was gewoon meteen zichzelf (geen enkele neiging tot sociaal wenselijk gedrag ?).Er gebeurden een heleboel -voor mij- wonderlijke dingen. Joppe gaf mij inzichten waar ik nooit over na had gedacht, redenen voor gedrag, ik leerde om dingen van een andere (zijn) kant te bekijken. Hij was nog steeds dezelfde dolle Doodle die uiteráárd in de sloot sprong en bijna een eend verzoop, maar tóch was er wat anders.
Ik weet het, het klinkt vaag, maar dat was het allerminst. Ik kan het niet in woorden uitdrukken want die woorden zouden het gevoel niet kunnen overbrengen en daarmee geen recht doen aan deze ochtend.
En ik werd écht geraakt door de wijsheid van Joppe. We denken vaak dat een hond “maar” een huisdier is dat niet beter weet. Maar Joppe weet zóveel, is zó wijs, en heeft in zijn vroege jeugd, toen ik ernstig ziek was, een taak op zich genomen die hij nog steeds serieus neemt. Ook al hoeft dat natuurlijk al lang niet meer. Maar dat is iets wat ík moet leren, dan pas hij… maar dat moet je dan wel weten, en inzien.
Wat heb ik nodig? En wat heeft hij nodig?
En dat is nou precies wat ik mee heb genomen van vandaag en dat is onbeschrijfelijk waardevol ❤.
