Rouwe bolster, blanke pit

Ernst Jan, vader van Liv  16-12-2019
Liv hebben we eerder geboren laten worden omdat zij een afwijking had die niet met het leven verenigbaar was

Merk jij ook dat het vaak moeders zijn die we horen, zien in de media, op social media, in blogs, podcasts en dat soort dingen?

Wat vind jij daarvan? 

‘Ik vind het mooi om te zien dat er minder een taboe rust op de dood, verlies en rouw, het mag er meer zijn in de samenleving, maar als ik dan het aantal vrouwen zie dat hier open en eerlijk over kan praten, tegen bijna geen enkele man, dan maak ik me wel zorgen over hoe mannen in het algemeen omgaan met verdriet, gemis en rouw.’

Waarom denk je dat dat is? 

‘Ik zie dat vrouwen hun emoties delen met meer verschillende mensen dan mannen doen, het lijkt erop dat, als mannen emoties willen delen, zij dat alleen doen met de partner. Vrouwen doen dat natuurlijk ook met de partner, maar ook met familieleden en de beste vriendinnen. De vrouw is zwanger, de vrouw baart en de vrouw verliest, zo voelt het. En de emoties van de man worden vaak omschreven als ‘emotionele brandkast’: ze zijn er wel, maar heel ver weggestopt.’

Wat is jouw eigen ervaring hierin?

‘Ik heb samen met mannen (vrienden) verjaardagen en bruiloften gevierd, ik ben bij ze op kraambezoek geweest. Maar op het moment dat Liv stil werd geboren heb ik voor al hun vriendinnen en vrouwen de voordeur opengedaan omdat ze hun vriendin wilde troosten, en vrijwel geen enkele man kwam op dat moment mee met zijn vriendin of vrouw. Het was te eng of ze wisten niet hoe, ik heb dat als heel confronterend ervaren. Het enige wat ik van de meeste mannen kreeg was een appje: ‘geen woorden voor, sterkte, je weet met te vinden’.’

Zou het jou helpen om meer mannen te zien en te horen die over hun eigen ervaring vertellen? 

‘Zeker, daar hoef ik geen seconde over na te denken. Maar het is ook vreselijk eng en spannend, want je moet je kwetsbaar opstellen en aangeven dat je iets moeilijk vindt of dat iets niet gaat. Ik merk dat, als ik open en eerlijk ben over mijn verdriet, angsten en gemis, mannen om me heen dat ook doen. En we proberen mensen vanuit onze eigen coachpraktijk mee te geven dat je verlies en rouw ook anders kunt benaderen. We hebben op de rouwkaart gezet Als je langs komt neem dan, behalve verdriet, ook dankbaarheid en liefde voor ons mee om dit verlies te helpen dragen.’

Wat zijn onderwerpen die jij graag zou willen bespreken, of voorbij zou willen zien komen?

‘Is er verschil tussen verdriet en gemis ervaren, als er een overlijden is geweest van een kind, maar daarna nog een gezonde zwangerschap is geweest? Of het gezin bestaat uit meerdere broers of zusjes? Of dat er maar één kind is geweest dat is overleden of stil geboren.’

Wat vind je nog meer belangrijk om te zeggen hierover?

‘Ik begin een mannen-community op Facebook met de naam Rouwe bolster blanke pit. Ik begin deze mannen-community omdat ik een groep gelijkgestemde mannen heb gemist na het overlijden van Liv. Ik kan me vanwege mijn werk als coach wel goed uiten qua gevoel, maar ik zie ook om mij heen dat dat bij mannen wel anders kan zijn. Daarin is de betekenis van ‘Ruwe bolster blanke pit’ dan ook dat iemand met een stoer en zelfverzekerd karakter ook gewoon zijn emoties en verlies ervaart en dat dat er gewoon mag zijn. En de reden dat ik deze community begin is dat de ‘buitenwereld’, als er verlies of verdriet of rouw is, er heel lang voor je wil zijn, maar uiteindelijk zwakt de aandacht af en gaan je vrienden en familie weer over tot de orde van de dag. Dat is oké en begrijpelijk. Maar de man met het gemis kan nog elke dag nog wakker worden met die steen op zijn maag, kan vloeken en tieren als hij 1,5 jaar later haar of zijn naam ergens hoort of ziet en wil dan even ‘sparren’ of leunen op een man die dat gevoel óók zo kan ervaren, dat het niet gek is dat je je zo voelt. Maar de community is er ook voor de man die verdriet en frustratie ervaart na verlies van zijn baan of het overlijden van zijn vader van 15 jaar geleden nog steeds als heftig ervaart. En mijn doel hiermee is dat er een mooi platform komt waar we elkaar als man respecteren en helpen en dat we door openheid en eerlijkheid een taboe kunnen doorbreken in Nederland, waar het gaat om verdriet en rouw bij de man en dat we bij bedrijven en organisaties kunnen laten zien wat er met een man gebeurt als hij verlies en rouw ervaart en hoe ze daar vanuit de werksituatie mee om kunnen gaan, want ik weet helaas uit persoonlijke ervaring dat daar ook nog wel wat kan verbeteren.’