Jess

Ik merkte dat ik last kreeg van angst, angst voor al die grootte honden die op ons kleine rakkertje afkwamen tijdens de wandelingen. 30 jaar geleden had ik een nare ervaring gehad met een grootte hond en zo’n 10 jaar geleden had ik nog een keer eenzelfde soort nare ervaring. De wandelingen met mijn eigen hond waren niet meer relaxt en
ik wilde heel graag van mijn angst af. En dus schakelde ik Bo Vertelt in.

Daar ging ik dan, op weg naar de polder voor mijn eerste ontmoeting met Ernst-Jan en Balou. Mijn gedachten gingen alle kanten op, “Balou is heus wel een getrainde hond dus die zal vast niets doen, hoe gaat die gast mijn gedachten/angst veranderen? Kom ik ooit nog eens van die angst af?” Tijdens de eerste sessie voelde ik me meteen al op mijn gemak. En gedurende de sessies is de angst meer langs de zijlijn komen te staan. Ik ben met meer overtuiging gaan wandelen, hield zelf de controle waardoor ik stapje voor stapje mijn vertrouwen weer terugwon.

Patricia

Ik heb een coaching traject mogen volgen met het team. In het begin kreeg ik de vraag wat zou je willen leren? Ik kwam met een hele lange lijst, maar eigenlijk lag het allemaal in het verlengde van elkaar.

Het mooiste vind ik dat ik liever ben geworden voor mezelf. Hierdoor ben ik ook zachter geworden voor mijn omgeving. Ik heb geen bevestiging meer nodig om te weten dat ik iets goed genoeg heb gedaan. Veel kleine stapjes zijn met elkaar een hele grote.

Als de lucht roze kleurt

Het is vroeg in de ochtend als ik Pien ophaal bij haar baasjes en samen met haar naar onze werklocatie wandel. Het is windstil en de zon doet hard haar best om de hemel wat licht te brengen. Deze wandeling loop ik altijd in stilte om verbinding te maken met mezelf en met de hond die mee gaat werken. Het is een in-check momentje voor ons beide. Hoe voelen we ons en hebben we nog iets nodig vandaag? Pien is zoals altijd enorm blij en enthousiast en ik voel me heel goed, in balans, krachtig. Terwijl ik dat opmerk hoor ik een vervelend stemmetje in mijn hoofd die zegt “hoe kan dat nou? Dat is niet normaal joh, dat het goed met je gaat! Mis je haar dan wel echt? Vind je het niet erg?” Mijn ego heeft blijkbaar moeite met de balans die er in mij is.

Niet veel later arriveren Pien en ik op de locatie en zet ik alles klaar voor onze eerste afspraak die dag. Als alles op z’n plek staat, het theewater kookt en de ruimte zich vult met heerlijke meditatieve muziek is het tijd om nog even verder de stilte in te gaan, zodat ik de sessie kan starten vanuit de juiste energie. Als ik de stilte op zoek voel ik dat de woorden die mijn ego heeft uitgesproken mij diep hebben geraakt. Ik observeer wat er nog meer is en realiseer me dat ik het gemis en de pijn van het verdriet altijd met me mee draag. Het heeft een hele grote ruimte gekregen in mijn systeem. Alles heeft een ruimte: verdriet, angst, ongeduld, hoop, liefde en ga zo maar door. Daardoor is er een balans en voel ik me goed en krachtig. Er is geen weerstand; alles kan er mag er zijn. En elke dag opnieuw stem ik af op dat wat aandacht van mij nodig heeft.

Terwijl ik me dit realiseer voel ik een energie achter me staan, ik “kijk” wie het is maar kan het niet plaatsen. Dan voel ik een hand op mijn schouder en een stroming van liefdevolle energie. “Doe je ogen open”, zegt de man. Ik open mijn ogen en zie dat de lucht roze is gekleurd en ik weet dat Liv bij me is, ze is altijd bij me. Een gevoel van dankbaarheid, liefde en verdriet overheerst, voor het leven, voor de dood, voor mijn reis in dit leven en voor mijn bijzondere werk. Mijn ogen vullen zich met tranen als ik de energie bedank dat hij er was en niet veel later sluit ik de stilte af, terwijl Pien dicht tegen me aan ligt. Het is tijd om aan het werk te gaan, anderen te leren wat leven vanuit liefde en je hart je brengt. En mijn ego? Die heb ik de rest van de dag niet meer gehoord ;-).


We gaan er even tussenuit…

We gaan er even tussenuit - BoVertelt

We gaan er even tussenuit

Nee, we gaan niet op vakantie, maar we gaan de komende maand wel volledig offline. En dat doen we, omdat we voelen dat het nodig is.

Dit jaar was voor ons privé heel pittig, want voor ons begon op 6 december 2019 de grootste nachtmerrie ooit; het verlies van ons meisje Liv. Het verlies van een kindje waar we zo lang naar hadden verlangd, over hadden gedroomd en over hadden gefantaseerd. Een kindje dat na 10 weken voor het eerst contact maakte met Joyce en haar de meest bijzondere spirituele ervaring ooit gaf. In de daaropvolgende 10 weken zorgde ze voor een bron van warmte, liefde en vertrouwen in ons leven. Het was een feestje. Een feestje dat na een zwangerschap van 20 weken en 5 dagen een abrupt einde kreeg. De lichten sprongen aan, het geluid ging uit en toen werd het oorverdovend stil in ons leven. Op 16 december 2019 werd Liv geboren en maakte zij ons papa en mama. Een periode van liefde, dankbaarheid, nederigheid maar ook van intens gemis en verdriet brak aan.

Maar we moesten wel verder, als ouders zonder kindje. En dat deden we op ons eigen tempo met heel veel uitdagingen op ons pad. We moesten onszelf en ons leven opnieuw vormgeven. En dat doen we tot op de dag van vandaag eigenlijk nog steeds. Want wie zijn wij nu na dit grote verlies? Wie zijn wij als ouder zonder kind? Als personen die rouwen? Wie zijn wij nu er zoveel in en om ons heen is veranderd? Er zijn bijzondere en liefdevolle mensen bijgekomen in ons leven, maar helaas zijn er ook mensen afgevallen. En met dat laatste hadden we nooit rekening gehouden. En dus rouwen we ook daar om. Om het gemis en het verdriet van mensen die ons dierbaar waren, maar inmiddels geen deel meer uitmaken van ons leven. Misschien omdat zij het niet aankunnen, misschien omdat wij zijn veranderd. Het doet pijn, echt… maar het is wat het is.

In de eerste maanden na het overlijden van Liv vroegen we het universum om de wereld stil te zetten, want alles om ons heen ging te snel door. We wilden wel mee, maar het ging niet, het was te snel en te veel. Maar toen kwam het coronavirus. De wereld stond stil, precies zoals we hadden gevraagd. En heel even voelde dat heel erg fijn, totdat het besef kwam van de impact van het virus. Een (schoon)moeder die vereenzaamde en achteruitging door haar dementie, werk dat stil kwam te liggen, inkomsten die uitbleven. Maar bovenal de sociale contacten die we zo hard nodig hadden, net als de knuffels, bleven uit. En ondertussen was er nog het ziekenhuis dat veel van onze aandacht vroeg, want alles, maar dan ook werkelijk alles werd onderzocht. En als je ons een beetje kent dan weet je dat wij niet zoveel kunnen met alle onderzoeken en kansberekeningen. En dus hebben we ook daarin op de rem getrapt. Het was genoeg en het was duidelijk, we hebben dikke vette pech gehad wat betreft het overlijden van Liv.

En terwijl de wereld stilviel en we zoveel dingen zo graag anders hadden gezien gingen we door. We besloten onze tijd te besteden aan de gratis snuffelcalls voor iedereen die behoefte had aan een gesprek en een luisterend oor. We schreven een online training voor mensen met hun eigen hond investeerden in ons bedrijf en bleven vooruit kijken. In juni ontstond er weer ruimte voor de sociale contacten en tegen de tijd dat het augustus was kwam er meer rust. De diepe dalen van de rouw leerden we te herkennen waardoor we beter konden begrijpen wat er met ons gebeurde.

Op de dagen dat we alleen maar konden rouwen en huilen gooiden we de agenda leeg en maakten we ruimte voor dat wat er mocht zijn: pijn, verdriet en stilte. Helaas werd dat niet door iedereen geaccepteerd en moest Ernst-Jan bij zijn werkgever de uitdaging aangaan om te kiezen voor wat hij nodig had. Het thema ‘grenzen aangeven’ is nog nooit zo aanwezig geweest in ons leven. Maar hij ging door totdat hij op een dag in oktober op gesprek moest komen en te horen kreeg dat hij zijn baan kwijt was om economische redenen. Eerlijk? We twijfelen aan die redenen, maar ook dit is wat het is. De strijd aangaan voelde niet goed voor Ernst-Jan en dus deed hij dat ook niet. Het geeft voor ons vooral aan hoeveel de wereld nog te leren heeft. En hoe anders bedrijven het zouden kunnen doen als ze in de basis beginnen met vertrouwen en een open communicatie met hun medewerkers. Om nog maar te zwijgen over het onbegrip dat er heerst rondom het thema rouw.

Maar we gaan door. Want we blijven in al het gemis, het verdriet, de pijn, de onwetendheid van mensen en de hardheid van de maatschappij geloven en vertrouwen in wie wij zijn als persoon. We zijn nog steeds open, warm, liefdevol en direct. En we vertrouwen erop dat alles is zoals het moet zijn. En dat alles wat wij meemaken van dienst kan zijn naar anderen toe en dat dan ook de ander in staat zal zijn om vanuit liefde te handelen.

En terwijl we doorgaan vinden we het ontzettend stom dat Liv niet bij ons mocht blijven, zijn we boos op moeder natuur dat ze ons dit heeft aangedaan, zijn we intens verdrietig omdat we ons meisje elke dag zo intens missen. Want het cliché is waar: “Het voelt alsof ze er altijd al is geweest”. Het is voor ons moeilijk te beseffen hoe ons leven was voordat zij werd geboren.

“Maar hoe kun je dan nog verder vanuit liefde en vertrouwen?”, zul je denken. Tja, door elke dag opnieuw te kijken naar wat er wél is. Enorm stom als we het zo opschrijven, maar het is wel echt zo! Onze praktijk groeit en ons klantenbestand is dit jaar uiteindelijk verdubbeld, ondanks de corona crisis. Ons werk wordt gezien, we hebben de SKJ-certificering binnen, mooie samenwerkingen bereikt, co-coach Pien in ons team verwelkomd. We hebben zoveel lieve mensen om ons heen die in ons geloven. Met wie we kunnen lachen, huilen en praten en waar alles mag ‘zijn’ en dat is echt alles waard. We stonden in het Algemeen Dagblad met een prachtig artikel, we ontvingen waanzinnige recensies en hebben samen mogen werken met de meest mooie coachees die een coach zich kan wensen. En dan hebben we het nog niet eens over de ontwikkeling die Joyce heeft doorgemaakt op spiritueel niveau. En dat alles maakt ons trots en dankbaar, want zo wordt de liefde en het vertrouwen verspreid en dat is wat onze Liv kwam brengen.

Maar nu gaan we er dus even tussenuit: vanaf morgen tot 2 januari zijn we offline. December wordt een maand van rouwen, tranen, gemis, liefde, samenzijn en van dankbaarheid. Want ondanks alle tegenslagen zijn we nog elke dag dankbaar voor alle inzichten en alle liefde die Liv ons heeft gebracht. En voor het feit dat we samen zo ontzettend sterk zijn.

Jullie mogen in de tussentijd natuurlijk alle (aan)vragen naar ons blijven sturen. Vanaf 2 januari pakken wij de draad weer op en zullen we jullie e-mails en berichtjes beantwoorden en alle aanvragen weer gaan inplannen.

Voor nu wensen we jullie allemaal een liefdevolle december maand toe. Zorg voor elkaar, vertel de mensen die je liefhebt wat je ze wilt vertellen, vertrouw op wat je voelt en geniet van de allerkleinste dingen in het leven, want morgen kan alles anders zijn.

Kun je niet tot januari wachten op onze berichtjes? Volg ons dan via onze privé accounts.

Het team van Bo Vertelt: Bo, Balou, Joyce en Ernst-Jan

Ernst-Jan en Joyce

Baasjes van Bo en Balou. Hebben een flinke dosis zelfkennis en hebben zich zelf geleerd te leven vanuit liefde.

Wat als

Wat als

And you ask me “what if i fall?”, Oh but darling “what if you fly?”

In 2016 kwam ik uit de kast met mijn nieuwe passie, coachen met honden. En in een tijd waarin de coaches als paddenstoelen uit de grond schoten voelde ik me daar behoorlijk onzeker over. Maar ik had een passie gevonden, was er goed in en zag dat deze manier van coachen werkte door de oefensessies en gratis coachafspraken die ik in die tijd deed. Ook leerde ik dat het opvoeden van een hond meer is dan alleen opvoeden volgens de gebruikelijke opvoedregels. Achteraf gezien een periode van groei voor mezelf en voor Bo. Als vanzelfsprekend ontstond de praktijk eind 2017 en was het tijd om mezelf, het werk en mijn missie te delen met de wereld.

Ontwikkeling

Al vanaf 2015 was ik enorm in ontwikkeling. Ik investeerde in coachtrajecten en opleidingen, waardoor ik groeide als persoon. Ik voelde steeds meer vrijheid in de dingen die ik deed, ook als ondernemer. Zo leerde ik dat mijn bedrijven prima naast elkaar konden bestaan. En dat ik mijn andere werk (administratieve ondersteuning voor ondernemers) ook nog steeds met veel plezier kon blijven doen. Allemaal onwijs positief dus!

Mijn bubbel

Maar dit waren allemaal ontwikkelingen en inzichten die binnen mijn “bubbel” lagen. De mensen die door mij gecoacht zijn weten wat ik daar mee bedoel ?. Binnen mijn persoonlijke ruimte en energie liep alles zoals het voor mijn gevoel moest zijn, op mijn manier en in mijn tempo. Maar voor de buitenwereld was het nogal wennen dat ik het anders deed dan dat de norm was en dat voelde ik.

Eén van de meest frustrerende dingen wil ik daarom met je delen in deze blog. Want op het moment dat de praktijk een naam kreeg en ik dus echt geld ging verdienen met mijn werk als coach en spiegeltrainer samen met Bo kreeg ik regelmatig de vraag “maar wat ga je dan doen als Bo er niet meer is? Die heeft niet het eeuwige leven?”. En nu ik dit typ raakt de vraag me nog steeds!

Gekwetst

Eerlijk? Ik heb geen idee meer welke antwoorden ik hierop heb gegeven, het enige wat ik me nog herinner is dat ik me er enorm gekwetst door voelde. A omdat ik werd onderschat in hoe ik mijn bedrijf wilde opbouwen in de toekomst en B omdat ze iets vroegen over de dood van mijn allergrootste vriend Bo die ik beschouw als mijn familie.

Inmiddels is het 2020, is Bo nog altijd in mijn leven en hoewel hij in zijn lijf minder actief is vindt hij het nog steeds super fijn om mee te gaan werken. Dat is wat hij echt heel graag doet! Ook is ons team uitgebreid met de komst van Ernst-Jan en Balou. En zijn we een 3e hond aan het trainen om mee te gaan werken in onze trajecten. Mijn bedrijven werken nog steeds prima naast elkaar en leef ik dus het leven zoals ik dat voor ogen had.

Wat als …

Mijn doel met dit verhaal? Benader de vraag ”wat als …” positief, want als ik vanuit de negatieve vraag van “wat als” was begonnen aan mijn avonturen in 2015 had ik er nu waarschijnlijk heel anders bij gezeten. Niemand kan in de toekomst kijken, de zekerheid die je zoekt zit in jezelf! Jij bepaalt zelf wat je wilt en kunt doen in dit leven. Dat mensen mij vroegen “wat als Bo er niet meer is?” had alles te maken met hun angsten en niet met die van mij.

We leven momenteel in een tijd waarin niemand de antwoorden heeft, we moeten het doen met de informatie die er op dit moment is. En vanuit die informatie kun je bouwen aan jouw toekomst, aan jezelf of je onderneming(en) in het hier en nu. Luister naar je hart en volg je eigen pad!

Zoek je iemand die je daarin coacht en begeleid dan ontmoet ik je graag! Want wat nou als… ik jou kan helpen ??

Debbie

Een reading van je huisdier, ik vond het eerst een gek idee. Maar, ben ik niet altijd degene die roept dat het me frustreert dat ik vaak niet snap wat Luna bedoelt als ze aan het miauwen is? Vooral nu ze een oud dametje aan het worden is, met oude-dametjes-gebreken. Dus toch Joyce ingeschakeld.

Wat bleek? Luna had ons al over die reading horen praten via Zoom, dus ze was richting Joyce een beetje gepikeerd dat het toch zo lang had geduurd voordat zij contact met haar zocht. Het verslag dat ik van Joyce kreeg was heel bijzonder. Het was zo fijn om van Luna zelf te horen!

Als je ook twijfelt, gewoon doen. Je krijgt er geen spijt van.

Belinda (moeder van Quint, 15 jr.)

Hoe kan ik beschrijven wat er gebeurde toen mijn zoon kennismaakte met Ernst en Bo tijdens de snuffelsessie? Het was bijna onwerkelijk.

Terug in de auto stelde ik hem de vraag: heb je behoefte aan nog meer Ernst en Bo? Zijn antwoord was ‘Ja’… het kwam uit de grond van zijn hart.

En zo zijn we gestart met het traject… noem het gerust een avontuur. Met warmte, humor, geduld, gevoel, een lach, een traan, kritische vragen, opdrachten en nog veel meer hebben jullie met mijn zoon samengewerkt.

In het begin wilde hij graag voorbereid zijn; wat gaan we doen, met wie, welke hond, waarom, hoezo? Maar zijn vertrouwen groeide en bij de laatste sessie heeft hij er niet naar gevraagd. Het maakte hem niet meer uit, het was goed.

Jullie en de honden hebben allemaal zo je eigen kwaliteiten en als ze deze samenkomen krijg je een van explosie van kennis, ervaring, liefde voor het vak, voor elkaar, voor de coachee. Dat is niet te beschrijven, dat moet je ervaren!

 

Als je iets voelt, maar niet kunt verklaren

Als je iets voelt, maar niet kunt verklaren

Al zolang ik me kan herinneren voel ik dingen aan. Situaties, energieën, emoties, alles komt voorbij. In één van mijn blogs benoem ik ook dat er een periode in mijn leven is geweest waarin er geen ruimte was voor het voelen. Als ik iets voelde en dat benoemde werd het vaak ontkracht. En als mensen maar vaak genoeg iets ontkrachten ga je vanzelf geloven dat je het mis hebt.

Gelukkig durfde ik op een gegeven moment keuzes te maken, waardoor er een aantal dingen veranderde in mijn leven. Ik creëerde ruimte om mezelf te ontwikkelen. En die ontwikkeling heeft me niet alleen veranderd en andere inzichten gegeven, maar heeft er ook voor gezorgd dat ik heb geleerd dat het voelen een heel groot onderdeel is van wie ik ben en wil zijn.

Waarom blijft het dan soms zo lastig om dat voelen er volledig te laten zijn? En uit te spreken wat ik voel, hoor of ervaar? Dat komt omdat ik niet alle antwoorden heb. Ik kan niet alles verklaren. Het is niet zwart of wit, het is gewoon wat het is. Ik kan doorgeven wat ik ervaar; een beeld, een woord, een emotie en soms ervaar ik zelfs een fysiek aanwezige belemmering (buikpijn, misselijk, verdriet). Maar ook ik kan dit niet altijd in de juiste context plaatsen.

Zo heb ik tijdens mijn zwangerschap heel vaak naar mijn buik gewezen en gezegd: ‘Dit is mijn intuïtie. Zij zorgt ervoor dat ik intuïtie kan omarmen, dat ik niet meer bang ben en dat ik het wil gaan delen’. Zo zei ik ook meer dan eens, als iemand vroeg wanneer ik uitgerekend was, ‘Maar de kleine komt eerder’, niet wetende waarom. En uiteindelijk werd Liv na ruim 20 weken al geboren. Als je je nu afvraagt of ik dat dan niet moeilijk vind, dat ik het niet kon plaatsen en achteraf pas besefte wat het betekende, dan is het antwoord: JA, zeker wel! Maar dat heeft geen zin. Die beredenering levert mij niets op. “Wat als” brengt mij niets.

De geboorte en het overlijden van Liv hebben mij verrijkt als mens. Het intense geluk en het intense verdriet voelen heeft iets bij mij opengezet. Hoe zwaar de contrasten ook zijn, zij heeft mij in contact gebracht met een andere wereld, een andere energie. Ik wist dat Liv mij iets kwam leren, dat zij mijn laatste schop onder de kont was voordat ik zou gaan omarmen wat ik kan. En daar ben ik haar dankbaar voor, hoe erg ik haar ook mis.

De balans tussen “normaal” en “zweverig” lijkt nu eindelijk zijn weg te vinden en dat zorgt ervoor dat ik klaar ben voor de volgende stap. Voor mij is er nu een balans in energie, waardoor ik volledig in mijn kracht sta om anderen te helpen. Coachend vanuit ratio, maar net zo belangrijk vanuit gevoel en intuïtie.

Vanuit mijn energetische en spirituele ontwikkeling van de afgelopen jaren ga ik het systemisch en energetisch werken nog meer verweven in onze coachtrajecten. Ook zal ik readings gaan geven voor eigenaren die vragen hebben aan hun hond.

En vanaf vandaag kun jij een reading bij mij boeken! Een reading waarin ik contact maak met jouw hond. Alle informatie die ik ontvang tijdens de reading schrijf ik op en zal ik aan jou teruggeven in een verslag. Meer informatie hierover vind je op onze aanbod pagina https://bovertelt.nl/aanbod-trajecten/.

Welke schop onder je kont heb jij nodig om echt te gaan doen wat je hart je ingeeft?

 

Volg ons:

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

Hoe Bo & Balou de zwangerschap en het overlijden van Liv hebben beleefd

In de eerste weken van de zwangerschap waren er momenten dat Balou me voor de voeten liep. En zoals zo vaak viel het me op, maar kon ik niet plaatsen waarom ze het deed. Op de momenten dat ze mij voor de voeten liep had ze naar mijn idee niets nodig dus ik aanschouwde het, maar deed er niets mee. Maar Balou werd met de week brutaler en rond week 8 of 9 van de zwangerschap begreep ik pas waarom.

Ik was moe, behoorlijk moe en op de momenten dat mijn lijf aangaf dat ik moest gaan rusten en ik eigenlijk eerst nog iets wilde afmaken (werk, de vaatwasser uitruimen, stofzuigen etc.) kwam Balou in beeld. Voor me staan, me blokkeren en later bleef ze tegen me opspringen. “Sta stil”, zei ze tegen me. Toen ik dat door had en mezelf die rust gaf kwam Balou tevreden bij me liggen en elke keer weer met haar kop op mijn buik. Zo lag ze dan zo’n 20 minuten om vervolgens een ander plekje op te zoeken in huis, ze had haar doel bereikt. Ik heb deze momenten elke keer weer als zo bijzonder ervaren. Balou en Liv hadden een lijntje samen, vraag met niet hoe maar de energie tussen die 2 was voor mij voelbaar.

Bo heeft in de periode van de zwangerschap weinig laten zien, ik denk dat hij voelde dat ik dit prima aan kon en dat ik goed in mijn vel zat. Voor mijn gevoel was hij wel bezig met wat er zou gaan veranderen en zocht hij af en toe bevestiging in onze verbinding samen. Die bevestiging gaf ik hem door wat vaker contact met hem te maken thuis, tijdens onze wandelingen en door met hem te praten over hoe dat straks zou zijn. Door zijn behoefte te erkennen voelde ik dat ook hij vertrouwen kreeg in alle veranderingen die op komst waren.

Helaas liep alles anders en moesten wij na ruim 20 weken afscheid nemen van onze dochter Liv. Na het slechte nieuws van de 20 weken echo hebben we veel gewandeld met Bo & Balou. Uit beweging alles bespreken. Vanuit onze coachpraktijk doen we graag zoveel mogelijk vanuit beweging en nu ervaarden we zelf weer hoe ontzettend fijn dat is. En Bo & Balou die waren elke keer weer blij met de extra wandelingen en het buiten zijn. Natuurlijk gingen de gesprekken thuis door en dat was veel voor de honden. De zware energie (spanning, stress, verdriet) die wij bij ons hadden had ook effect op hun. Ze werden onrustig en met name Balou klampte zich vast aan Ernst, waardoor ze moeilijk haar rust kon vinden. Daarom besloten we ze beide een aantal dagen onder te brengen bij de oppas en familie. Zo konden wij in rust afscheid nemen van Liv en konden de honden loskomen van onze energie.

4 dagen later kwamen Bo & Balou weer thuis, inmiddels was Liv geboren en lag ik het grootste deel van de dag nog op bed. Toen ik die avond beneden kwam was het Bo die direct contact met me maakte, hij liet mij bepalen hoe ik dat deed. Typisch Bo, als hij voelt dat er lichamelijke beperkingen zijn wordt hij enorm voorzichtig. Balou daarentegen maakte geen contact, zelfs niet toen ik haar aaide. Ze draaide haar kop weg en liet in energie zien dat er geen ruimte was voor mij. Het raakte me zo hard dat ik in huilen uitbarstte. 20 weken lang waren Balou, Liv en ik in energie aan elkaar verbonden, was er iets magisch in onze verbinding die ik niet kan omschrijven en nu moest ik het alleen doen, niet alleen de verbinding met Liv was op dat moment weg, maar ook die met Balou. Ik voelde me direct schuldig, had ik Balou meer moeten betrekken bij het afscheid van Liv? Ik, met al mijn kennis en vermogen om te communiceren met de honden had toch kunnen weten dat ik haar meer had moeten betrekken bij het proces? En zo schoten er nog wel 10 vragen door mijn hoofd.

Na een nacht lang woelen en draaien en het drogen van mijn tranen, kwam ik de volgende ochtend beneden en ben ik voor de bank gaan zitten met het doek van Liv bij me. Ik heb Balou verteld dat het me speet dat Liv er niet meer was. Dat haar ziel perfect was, maar dat haar lichaam het aardse leven niet aan kon. Ze dook met haar kop in het doek, snoof de geur op en na een paar minuten liep ze bij me weg. Ik liet haar gaan, besefte me dat ook Balou haar eigen tijd nodig had om het verlies van Liv te verwerken.

Later die ochtend werd er aangebeld en liepen Balou en ik samen naar de voordeur, er werd een prachtige bos bloemen bezorgt. En boeket met alle kleuren roze die je maar kunt bedenken. “Kijk Balou”, zei ik “het zijn bloemen voor Liv, omdat we vieren dat ze er was”. Balou begon te kwispelen en sprong tegen me op, blijkbaar dankbaar dat de erkenning van Liv er was, dat ook wij voelden dat Liv er echt mocht zijn. Het contact tussen ons was hersteld en diezelfde avond kwam ze weer bij me liggen, deze keer naast me zonder contact te maken met mijn buik.

Inmiddels begin ik in kleine stapjes mijn draai met Bo & Balou weer te vinden, maar merk ik dat zij mij nog niet stabiel genoeg vinden. Bo is waaks als ik met hem wandel en Balou zorgt vooral voor haar eigen behoeften als ze buiten is. Veel spelen, rennen en maakt veel minder contact met mij als voorheen. Maar het is goed, ik ben er nog niet en zij dus ook niet. Ook dit kost tijd en die tijd nemen we, om met elkaar de wond te laten helen, tot dat het een kras is die we met elkaar kunnen dragen.

Ben jij nieuwsgierig hoe ik deze periode heb ervaren vanuit de energieën die ik heb gevoeld en hoe ik deze energiestromingen ruimte geef om er te kunnen zijn zonder zweverig te worden? Blijf ons dan volgen.

Zou jij een 1 op 1 spiegelsessie willen ervaren met jouw hond? Check dan onze workshop https://bovertelt.nl/workshop-de-6-levensbehoeften/ .

Volg ons:

Online_Training_Spiegelen_met_je_hond

Joyce

Baasje van Balou & Beer, echtgenoot van Ernst-Jan. Leeft vanuit haar hart, wordt heel gelukkig van salsa dansen en je kunt haar wakker maken voor een patatje mayo.

Als je blijft kijken vanuit liefde

Omdat zoveel mensen zo met ons hebben meegeleefd tijdens onze zwangerschap en we niet iedereen persoonlijk een berichtje kunnen sturen delen we onderstaand bericht.

"Her life had to end, her love doesn't", op 16 december is na ruim 20 weken onze dochter Liv geboren.

Wat waren we verrast en wat voelde het goed. Na 7 jaar van verlangen en vertrouwen kondigde zij zichzelf aan. Ons cadeau van pure liefde. In de afgelopen 20 weken liet ze ons op alle echo's zien dat ze heel blij en gelukkig was in mama haar buik. Alles bewegend en werkend, een groot wonder.”

Hard was dan ook klap die na 20 weken kwam, de diagnose was zo slecht dat elke dag dat ze in de buik van mama zou blijven haar kwaliteit van leven achteruit zou gaan.

Haar naam had ze een aantal weken eerder al van ons gekregen en betekent 'beschermer', want ze voelde al vanaf het eerste moment als een zieltje met een missie. De liefde die zij heeft gebracht is niet in woorden uit te drukken, maar voelbaar in alles wat we nu ervaren.

We zijn ontzettend dankbaar dat zij ons papa & mama heeft gemaakt en dat we deze vorm van liefde mochten ervaren. Maar ook intens verdrietig dat we nu al afscheid van haar moesten nemen.

Koester wat je hebt, liefde is het enige wat zich vermenigvuldigt als je het deelt!

Op 18 december deelden wij dit bericht met onze volgers. Ook onze vrienden en familie ontvingen dit bericht met nog een extra regel: “We zijn klaar om ons verhaal met jullie te delen. Als je langs komt neem dan behalve verdriet ook dankbaarheid en liefde voor ons mee om dit verlies te helpen dragen.”

De reacties die wij on- en offline ontvingen waren enorm. Het huis staat vol met bloemen en de tafel is bedekt met kaarten. En ondanks dat velen van jullie niet precies begrijpen hoe wij het verlies van onze dochter Liv vanuit liefde willen dragen is het juist dat waar het volgens ons om gaat. Dit is wie wij zijn, waar wij in geloven en waar wij ook samen met Bo en Balou voor staan. “Het vraagt moed om de schoonheid achter de pijn te zien. Veel meer moed dan om alleen de pijn te voelen.”

Wij delen onze ervaring met jullie, in de hoop dat onze manier van ermee omgaan een steun kan zijn voor anderen die met welke vorm van verlies dan ook te maken hebben. Wellicht kunnen we er iemand mee helpen, want wij zijn echt niet de enige ouders die een dergelijk verlies ervaren.

De warmte, de liefde, de woorden, de bloemen, de berichtjes die wij hebben ontvangen bestaan allemaal uit liefde. Ons mooie meisje heeft zo ontzettend veel harten aangeraakt, niemand heeft haar ooit ontmoet en toch noemt iedereen haar naam. Wij kiezen er dan ook heel bewust voor om aandacht aan de liefde, dankbaarheid en trots te geven die we voelen.

Uiteraard gaat dit niet vanzelf. Het is keihard werken samen. Iedere dag opnieuw afstemmen op wat we allebei nodig hebben. Alle facetten van het verlies doorvoelen; onmacht, ongeloof, boosheid, pijn, verdriet, liefde, trotsheid. Alles mag er zijn.

Naast het gemis en het enorme verdriet voelen wij ons echt ontzettend trots op alles wat zij ons heeft gebracht. Zij mocht er zijn. Dankjewel allerliefste Liv, voor alles wat je bracht en nog gaat brengen.

Liefs,

Pappa, mamma, Bo & Balou

Wil jij weten hoe wij omgaan met dit verlies, hoe wij andere mensen helpen vanuit onze coaching-praktijk en hoe Bo & Balou deze rollercoaster van emoties hebben ervaren? Volg ons dan via de social media kanalen of schrijf je in voor onze nieuwsbrief https://bovertelt.nl/nieuwsbrief-aanmelden/

Item toegevoegd aan winkelwagen.
0 items - 0,00